Lost in Harry Potter

The End

Lieve lezers, dit is, zoals de titel ook al zegt, het laatste hoofdstuk van dit verhaal :( bedankt voor al jullie support, comments, stemmen en wat al niet meer :) dat houdt me gemotiveerd om door te blijven gaan. Vandaar, dat ik verder ga met een tweede deel van "Lost in Harry Potter". :) <3 (Het nummer heeft op repeat gestaan tijdens het schrijven van dit hoofdstuk)

---------------------------------------------------------------------------------------------

Ik slikte, toen ik aan de rand van de Verboden bos stond. 

Even keek ik omhoog, naar de donkere toppen van de bomen, en daarboven, waar de sterren stonden te stralen. 

Mijn hart bonkte in mijn keel, terwijl ik me slap voelde. Even ademde ik diep in en uit, voor ik Dolochov's toverstok in het gras liet vallen, en het bos in liep. 

Als ik dan toch moest sterven, kon dat maar beter met geheven hoofd zijn. 

Het spijt me Sev. Het zou kunnen dat we beide onze dochter niet op zien groeien... 

Ik voelde me alleen. Er was niemand die me kon vertellen dat ik krankzinnig was. Dat ik mijn belofte aan Severus aan het breken was, door te doen wat Voldemort wilde. Dat mijn dochter, net als Teddy, geen ouders zou hebben. 

Ze zullen Sirius hebben. 

God, wat was ik egoïstisch. Maar mijn voeten stopten niet met lopen. Mijn lijf luisterde niet meer naar mijn hoofd. 

Hoe zou het eigenlijk voelen, samensmelten met iemand? Ik had me nooit bezig hoeven houden met zo'n vraag. Je kwam het wel eens tegen in films, en dan zag het er echt belachelijk uit. Misschien kreeg hij wel een extra hoofd ofzo? 

Vaag hoorde ik stemmen opdoemen uit het donker, en na nog geen vijf minuten, kwam ik op een kleine open plek. En iedere dooddoener die daar aanwezig was, keek me aan.

'Kijk, kijk, kijk,' zei Bellatrix hatelijk en langzaam. 

Ook Voldemort was overeind gekomen, en kwam naar me toe lopen. 

Hij bekeek me van top tot teen, terwijl hij een rondje om me heen liep, 'zometeen, zijn wij één, zusje,' siste hij, en de rillingen liepen me over de rug. 

Ik klemde mijn hand stevig om de armband, die ik nog steeds vast had. 

'Hoe weet je überhaupt of deze spreuk wel gaat werken, Marten?' vroeg ik, op een bluffend toontje. 

Bellatrix lachte, 'probeer je je dood uit te stellen? Mietje?' 

Ik had al geen zin meer om op haar te reageren, ik bleef Voldemort aankijken. 

Een van zijn mondhoeken krulden om, hij hief zijn toverstok op me, en een blauwe straal kwam recht op me af. 

Als ik dan toch dood moet gaan, ben ik in ieder geval voor een boel mensen gestorven. 

Was één van de laatste gedachten die ik had, voor alles zwart werd. Mijn hele lijf leek in stukken gescheurd te worden, en ik hoorde geschreeuw. 

Ik herkende het. Lang geleden had ik dat geschreeuw ook al eens gehoord. Had Voldemort toen niet iemand gemarteld? Gek genoeg, leek het alsof ik op mezelf neerkeek, terwijl mijn lijf lag te schokken op de bosgrond. Toen ik om me heen keek, zag ik dat ik in een licht bos stond, precies het tegenover gestelde van het Verboden Bos. 

Maar, ik kende het hier toch? 

Hier had ik met kerst gelopen met Severus. Hier hadden we de hinde gezien. 

Ik zag mezelf door een hersenpan die op het mos stond. Het begon Voldemort pijnlijk duidelijk te worden, dat zijn spreuk geen effect had. En dat ik dood lag te gaan. Ik begreep er niet zoveel van, maar ik kon wel raden dat het kwam door mijn armband. Door zijn spreuk, had hij maar een klein stukje ziel van mij los weten te trekken, uit de armband.