Lost in Harry Potter

No more fights

'Ze heeft anders het Duistere Teken niet meer,' zei Ted, en hij keek van mij naar Sirius. 

En om het te bewijzen, liet ik mijn linkerarm zien aan Sirius. 

Daar keek hij wel van op. 

'Laat haar nou gewoon haar verhaal doen,' zei Tops, die op de bank zat, ik had haar nog helemaal niet zien zitten. Vaag besefte ik me, dat zijn nu ook in het begin van haar zwangerschap zat. 

'Daar ben ik het mee eens,' zei Andromeda, 'Robin, zoek een plekje.' 

Ik besloot dat de veiligste plek waarschijnlijk naast Tops was, dus ging ik naast haar op de bank zitten. 

'Wat heeft je doen besluiten te vluchten?' vroeg Ted, terwijl hij me een warme kop thee in mijn handen drukte. 

'Ik werd niet goed daar, constant in de buurt van Jeweetwel zijn doet iets met je, moet je weten. Het is alsof je- je zintuigen afzwakken ofzo. En donker, het voelt constant donker,' ik beet op mijn lip, 'ik besloot dat ik het niet meer kon. Dus ben ik gevlucht. Ik- eh-ik was al een tijdje bezig met het ontwikkelen van een spreuk, in de hoop daarmee het Duistere Teken te kunnen verwijderen.'

'Het was erg dapper van je om te vluchten-' zei Ted en hij nam een slok van zijn thee, 'maar komen ze nu niet achter je aan? Om-om je te laten boeten?'

'Ik had hulp bij mijn ontsnapping,' glimlach ik. 

'Oh? Van wie,' vraagt Andromeda. 

'Toch niet van Secreetje?' vraagt Sirius scherp, en meteen ben ik boos. 

'Jawel, Sirius, van Severus!' snauw ik. 

Tops kijkt me verbaasd aan, 'waarom zou juist hij je helpen?' vraagt ze, 'hij is toch Jeweetwels trouwste dienaar?' 

Ik schud mijn hoofd, 'niet helemaal. Bovendien zou hij mij nooit verraden.'

'Hoe weet je dat zo zeker?' vraagt Andromeda.

'Omdat-' begin ik, maar ik weet niet zo zeker of ik mijn zin wel af moet maken. Dit zou alles kunnen verpesten, voor mezelf. Als zij Severus net zo haatte als Sirius deed, was de kans groot dat ik in no time weer op straat stond. En dan kon ik echt nergens meer heen, behalve op straat gaan leven. Als een zwerfster. 

Wauw, wat een vooruitzicht. 

'Omdat wat?' vroeg Andromeda, en ze keek me met een schuin hoofd aan. Ik moest het erop wagen, ik had geen keuze. Ik moest eerlijk zijn tegen ze, zonder ze teveel te vertellen. 

'Ik draag zijn kind,' zei ik uiteindelijk, en keek naar mijn kop thee in plaats van naar de gezichten om me heen.

'Wát?' hoorde ik Sirius uiteindelijk stamelen, 'zeg me dat het niet waar is!' 

Ik stond op, en schoof de te grote trui van Lucius een stukje omhoog. 'Ja, dat is het wel.'

Sirius maakte een hoofdbeweging die me meer dan duidelijk maakte dat hij het walgelijk vond. 

Maar- ik voelde ook hoe twee armen me omhelsden, 'ik kan niet geloven dat we tegelijk zwanger zijn!' riep Tops opgewonden. 

Het enthousiasme was een beetje aanstekelijk, en ik zag hoe haar ouders zich iets ontspanden. Blijkbaar gingen ze uit van Tops haar oordeel, en als zijn me vertrouwde, deden zij dat ook. De enige die er duidelijk nog niet over uit was, was Sirius. 

Hij leek in tweestrijd met zichzelf, en zat met zijn kop thee voor zich uit te kijken. 

'We hebben gehoord dat jij het was die ervoor gezorgd heeft dat Sirius kon ontsnappen,' zei Ted, en hij glimlacht me bemoedigend toe.