Lost in Harry Potter

Kinda back to normal

De weken na kerst, waren eigenlijk weer normaal. Voor zover dat kon in een wereld in oorlog. Elke dag stond er wel iets in de Ochtendprofeet. En ik liep in stilte af te tellen tot het moment dat de dooddoeners met hulp van Draco Malfidus via de verdwijnkast Zweinstein binnen zouden komen vallen, en Severus Perkamentus zou moeten vermoorden. 

Na één van de lessen Verweer tegen de Zwarte Kunsten, bleef ik achter. 

'Ik denk dat we het over Malfidus moeten hebben,' zei ik, en ik ging tegenover Severus zitten. Beide hadden we een professionele houding aangenomen toen de lessen weer waren begonnen. Zodat niemand iets zou merken van wat zich achter de schermen tussen ons afspeelde. 

Ik had mijn spullen verhuisd naar zijn kamer. Hij had die nu echt magisch vergroot, zodat er twee mensen in konden leven. 

'Wat is er met hem?' vroeg hij, terwijl hij het huiswerk sorteerde. 

'Ik weet waar hij mee bezig is,' ik speelde met een pluk haar die irritant deed, 'en ik weet ook dat hij jou niet in vertrouwen wilt nemen.' 

Severus trok een wenkbrauw op, 'do tell,' zei hij, een tikje afwezig, omdat hij het eerste perkament huiswerk bekeek. 

'Wel eens van de Kamer van de Hoge Nood gehoord?'

'Hm, wie niet?'

'Daar staat een verdwijnkast.'

Nu keek hij me wel degelijk aan, en ik zag een denkrimpel tussen zijn ogen, 'wat?' 

'Een verdwijnkast,' herhaalde ik, 'en zijn broertje staat bij Odius & Oorlof.' 

Severus legde het huiswerk neer en keek me aan, 'dit weet je zeker?'

'Ik heb zeven boeken gelezen over jullie levens, weet je nog,' ik tikte even met mijn vinger tegen zijn voorhoofd. 

Hij pakte snel mijn hand, maar liet me niet los. Het waren dit soort kleine gebaren waar ik even van kon genieten.

'Dit moeten we aan Perkamentus vertellen,' zei hij bedachtzaam. 

'Er gaat nog veel meer gebeuren.' 

'En dat ga je me allemaal vertellen?' vroeg hij, met opgetrokken wenkbrauwen. 

'Alleen als je tijd hebt,' zei ik schouderophalend, 'de eerstejaars verwachten zo les van je.' 

Hij knikte, 'vertel het me vanavond maar.' 

Ik stond op, 'als je me zoekt, ben ik in-'

'-De bibliotheek?' raadde hij droogjes, terwijl hij alweer een nieuw perkament huiswerk voor zijn neus had. 'Net zoals de afgelopen drie weken.' 

Ik kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ik naar de deur liep, daar draaide ik me nog even om, 'Sev?'

'Hm?'

'Ik hou van je,' voor hij op kon kijken, was ik al op weg naar de bibliotheek. 

In de afgelopen weken had ik besloten maar gewoon te zeggen dat ik van hem hield. Ik had de woorden nog niet terug gehoord, maar dat had ik ook niet verwacht. Ik vond gewoon dat hij moest weten dat er iemand in deze vervloekte, in oorlog zijnde wereld was, die van hem hield, en er voor hem zou zijn als hij dat nodig had. Net zoals ik bij hem terecht kon. 

Toen ik de bibliotheek eenmaal bereikt had, ging ik op mijn oude vertrouwde plek zitten, pakte een schoon doosje met vlees uit mijn tas, het boek, en sloeg het open op de juiste pagina. 

Op het moment dat ik eindelijk besloot het boek weer te sluiten, was het al donker buiten. 

Had ik zo lang zitten oefenen dan? Ik had de tijd niet meer in de gaten gehouden. En nu ik erover nadacht, had ik behoorlijk honger. Vlug pakte ik alles in, en rende de trappen af naar beneden, naar de grote zaal.