Lost in Harry Potter

The choice

Met mijn kin op zijn borst, keek ik naar het slapende gezicht van Severus. Hij sliep zo stilletjes, dat als ik zijn borst niet op en neer voelde gaan, hij dood zou kunnen zijn. Zachtjes streek ik een pluk haar uit zijn gezicht, en even bewoog hij onder mijn aanraking. 

Zijn hand kwam omhoog, en pakte mijn hand. Ik glimlachte, ik was altijd eerder wakker dan hij, en kon dan even op een geheel andere manier van zijn nabijheid genieten. 

Ik keek op toen ik een zachte klop op de deur hoorde, stond op en trok zijn ochtendjas aan voor ik de deur op een kiertje opendeed. Er stond niemand, maar op de grond lag een briefje. 

Ik pakte het op, vouwde hem open en las: 

Kom naar mijn kantoor.

Er stond geen naam onder, maar ik had het handschrift van Perkamentus herkend. Vlug kleedde ik me om, legde een briefje klaar voor Severus, en deed zachtjes de deur achter me dicht.

Een mager, zomers zonnetje scheen door de ramen, terwijl ik door de gangen liep, op weg naar Perkamentus' kantoor. Ergens was ik bang, dat wat hij me te vertellen had, niet het leukste nieuws zou zijn. 

Bijvoorbeeld dat vandaag de dag zou zijn dat hij en Harry het Gruzielement in de grot zouden gaan zoeken. Dat zou Malfidus de kans geven de dooddoeners het kasteel binnen te laten. Dat zou betekenen, dat ik mijn beslissing moest gaan nemen. 

De afgelopen maanden hadden Severus en ik het er niet meer over gehad, het was een beetje het taboe-onderwerp geworden tussen ons. Maar gedeeltelijk was het ook iets dat tussen ons instond, als een onzichtbare muur. 

'Roomtoffee,' zei ik tegen de waterspuwer, en die sprong opzij zodat ik naar boven kon.

'Binnen!' riep Perkamentus, toen ik op de deur klopte, en ik liep het kantoor in. 

'U heeft me geschreven,' zei ik. 

Hij glimlachte en knikte, 'fijn dat je zo snel kon komen,' zei hij, en maakte een handgebaar naar de stoel tegenover hem. 

'Ja ik- was toch al wakker,' antwoordde ik, terwijl ik ging zitten. 

'Hoe gaat het nu tussen jou en Severus?' vroeg Perkamentus, terwijl hij met een lepeltje in een kopje thee roert. 

Een tikje verbouwereerd kijk ik Perkamentus aan, dit was wel het laatste dat ik had verwacht. 

'Eh- goed,' zeg ik eerlijk, 'hoewel we het niet meer hebben gehad over de beslissing, die ik moet gaan nemen op de avond van- nou- uw dood.' 

Perkamentus glimlachte, 'hij houdt van je,' zei hij, en nu keek ik nog verbouwereerder. 

'Heeft hij dat niet tegen je gezegd?' 

Ik schudde mijn hoofd, en gaf geen antwoord. 

'Wil je het zien?' vroeg Perkamentus, en hij keek me over zijn halvemaan brilletje aan. 

Opnieuw schudde ik mijn hoofd, 'ik weet het wel,' zei ik, 'hij laat het zien in de meest kleine gebaren, weet u.' even keken we elkaar aan, 'dit is, neem ik aan, niet de reden dat u me gevraagd heeft te komen, toch?' 

Hij glimlachte en schudde zijn hoofd, 'nee, ik heb je laten komen om twee dingen. Ik vroeg me af, of je Severus hebt verteld over de Gruzielementen.' 

Voor een derde keer schudde ik mijn hoofd, 'ik heb eraan gedacht hem daarover te vertellen, maar als Voldemort Occlumentie gaat gebruiken kan het wel eens gevaarlijk worden als hij echt zoveel weet.' 

'Ik ben blij dat we daar hetzelfde over denken,' zei Perkamentus, en hij leek opgelucht. Was hij bang geweest dat ik met Severus gedeeld had wat hij en Harry nu al bijna een jaar aan het doen waren? Ik was zo druk geweest met mijn eigen dingen, en Severus natuurlijk, dat ik bijna vergeten was hoeveel er eigenlijk gebeurd was voor Harry.