Lost in Harry Potter

First Report

"Ontwapenen Potter! Ik heb niks gezegd over kietelen!" snauwde Sneep, toen ik en Harry tegenover elkaar stonden om nonverbale spreuken te leren. 

Harry klemde zijn kaken op elkaar en keek Sneep woedend aan. 

"Montange, doe het even voor wil je," voegde Sneep en lijzig aan toe. 

Zonder een woord, zwiepte ik met mijn toverstok. Die van Harry vloog uit zijn hand, en ik ving hem op terwijl ik even glimlachte. 

Uiteraard was Hermelien naast mij de enige die de nonverbale spreuken onder de knie had. 

"Dát is ontwapenen Potter," ging Sneep sarcastisch door, terwijl ik Harry zijn staf terug gaf. 

"Ja Professor," wist hij eruit te persen.

"Nog een keer!"

"Je pakt hem wel heel hard aan," ik had mijn tas over mijn schouder gehesen, maar was achter gebleven in het lokaal. "Hij kan er niks aan doen hoe hij eruit ziet, en dat weet jij ook."

"Bemoei je er niet mee," zei Sneep hard. Maar hé, ik was die toon inmiddels echt wel gewend. 

"Ik ben hier terecht gekomen om me ermee te bemoeien, dus dan doe ik dat ook," zei ik leunend tegen de deurpost. 

"Oh ja, en dat bemoeien heeft waartoe geleid? Het duistere teken op je arm, en de dood van je familie," zei Sneep ijzig, en met samengeknepen ogen, "dus vooral zo doorgaan."

Die zat, en dat wist hij ook. Met een ruk draaide ik me om en liep naar beneden, naar buiten. Pas toen ik bij het grote meer liep, liet ik mijn tranen de vrije loop. 

De lessen waren nu in volle gang, dus niemand die het zag, of ernaar kon vragen. Ik pakte een handvol stenen, en begon die met zoveel mogelijk kracht in het meer te gooien. 

Mijn boosheid en verdriet moest toch ergens heen. 

Pas na een uur voelde ik me gekalmeerd genoeg om richting Zweinsveld te gaan, waar ik tot nu steeds had geoefend met verdwijnselen. Ik was al een stuk beter geworden, dus het was veilig om naar villa Malfidus te verdwijnselen en rapport uit te brengen bij Voldemort. 

Bijtend op mijn lip leunde ik op het hek bij Het Krijsende Krot, hoe je het ook bekeek, één ding had ik nog steeds niet helemaal onder de knie, Occlumentie. En daarvan mocht ik Sneep toch wel de schuld geven, na die en keer.

"Weglopen heeft nooit zin."

Razendsnel draaide ik me om. Sneep stond me met over elkaar geslagen armen aan te kijken. Ik voel weer boosheid opborrelen maar ik wist me in te houden en keek weer naar het Krot. 

"Hoor je geen les te geven?" vroeg ik daarom maar. 

"Eigenlijk wel, dus je kun je maar beter vereerd voelen," hij kwam naast me staan. 

"Nou, bij deze," zei ik nogal grimmig. 

"Vervelend hè, als mensen je de waarheid vertellen?" zei hij, mijn ge-chagrijn negerend. 

Oké, fijn, nu voelde ik weer tranen branden, "ik heb hier niet om gevraagd," ik was blij dat mijn stem niet brak.

"Daar geloof ik niet zoveel van."

Toen ik Sneep na die opmerking aankeek, stond hij mij ook aan te kijken. 

"Je weet alles van iedereen af, in jouw wereld zijn er boeken. Je kunt nooit zoveel van iedereen weten en geleerd hebben als je die boeken maar één keer gelezen hebt."