Lost in Harry Potter

Hogwarts school for witchcraft and wizardry

De volgende weken waren vrij rustig. 

Tot ik op een nacht ruw heen en weer geschud werd. 

Slaperig deed ik een oog open en zag een donkere figuur staan. Geschrokken wilde ik gillen maar degene duwde zijn hand tegen mijn mond. 

Ik herkende Sneep vaag in de donkere gestalte. 

'Jezus man, was het nodig me zo te laten schrikken?' siste ik terwijl ik zijn hand weg trok en overeind ging zitten. 

'Perkamentus heeft me opgedragen je Occlumentie te leren.' 

Het duurt even voor tot me doordringt wat Sneep zei, maar dan kijk ik hem aan, 'wat?' 

'Hij ziet potentie in je.' zegt Sneep op sarcastische toon. 

Ik kreun, 'goh, wie heb ik dat eerder horen zeggen.' 

'Je moet mee naar Zweinstein. Dat is de enige veilige plek waar ik het je kan leren.' 

Ik kijk hem aan, 'en wat heb ik daar, behalve les krijgen van jou, nog meer te zoeken?' 

'Je wordt mijn assistente.' 

Ik schiet onwillekeurig in de lach, 'ik weet niet of je naar mijn verhaal geluisterd hebt Severus. Maar ik ken helemaal geen toverdranken, laat staan dat ik ze kan maken.' 

'Je kijkt en je leert.' zegt Sneep lijzig. 'En nu opstaan en meekomen.' 

Hij draait zich om en zijn mantel wappert achter hem aan de kamer uit. 

Ik slaak een luide protestzucht en laat me nog even op mijn kussen vallen. Wat hebben die mensen hier met je midden in de nacht wakker maken voor...het een of het ander. 

Geheel tegen mijn zin in loop ik niet veel later naar beneden, in mijn nieuwe kleding. Maar ik ben nog niet helemaal benden of ik hoor Sneep zeggen: 'Heb je je gewaad aan? Ik dacht dat jij en Dolleman die niet voor niks hadden gekocht?' 

'Já hoor! Heb je laserogen of wat? Kijk jij door die trap heen ofzo?' zeg ik boos terwijl ik weer naar boven slenter. 

Weer vijf minuten later kom ik met een rugzak beneden, 'nee, ik trek hem nu niet aan! We zijn nog niet op Zweinstein!' zeg ik hooghartig als Sneep zijn mond opendoet om me weer van repliek te dienen. 

In plaats daarvan hoor ik hem iets mompelen dat verdacht veel lijkt op "Zwadderaar". 

Ik grijns en loop achter hem aan de koude buitenlucht in. Het heeft tenminste een positief effect, ik ben wakker.  Ik pak Sneep bij zijn uitgestoken arm en meteen voel ik de misselijkheid opborrelen als we in het niets verdwijnen. 

Meteen als we in Zweinsveld zijn vlucht ik een steegje in. 

'Echt, wanneer ga je het nou zonder overgeven doen?' roept Sneep ongeduldig. 'Ik heb begrepen dat je ook last hebt van hoogtevrees.' 

'Oh, en is er ook iets wat Dolleman je níet verteld heeft?' grom ik terwijl ik naast hem voort draaf. 

Even kijkt Sneep me zijlings aan, 'vast.' zegt hij zonder zijn mond te bewegen. 

Echt, hoe doet die man dat toch? Dat wil ik ook kunnen! 

Maar iets in de toon waarop hij het zegt doet met vermoeden dat Dolleman hem meer verteld heeft dan mij lief is. Kan die ouwe schouwer dan echt niet zijn mond houden. Sneep doet de poorten open en ik waag het op te kijken. 

'Wauw.' Fluister ik bewonderend. Zweinstein ligt voor ons, ik schat dat we nog een klein kwartier moeten lopen. Maar de kleine lichtjes die overal in het kasteel schijnen geven me kippenvel.