Lost in Harry Potter

Death

Na die woorden valt er een stilte. Een stilte die uiteindelijk gebroken wordt door Bellatrix die haar zelfbeheersing verliest en begint te grinniken. 

De knevels worden verwijderd, en daar maakt mijn moeder meteen dankbaar gebruik van, 'w-wat heeft dit te betekenen, Robin?' vraagt ze, 'w-wie zijn dit?'

Oh als ze toch gewoon besloten had Harry Potter te lezen...ze hebben mijn liefde voor de boeken nooit echt helemaal begrepen. 

'Heb je me gehoord?' dringt de stem van Voldemort tot me door.

Ik knik.

'Ik versta je niet!'

Nu is niet alleen Bellatrix degene die lacht, ze vinden het geweldig dat ik zo vernederd wordt. 

'Ja meester,' weet ik eruit te persen. Met lood in mijn schoenen sta ik op, en even voel ik Severus een beweging maken. Hij kan niks voor me doen, en dat ga ik ook niet van hem vragen. 

Ik heb geen andere keuze, ik moet wel. 

'Lieverd,' mijn vader pauzeert even, hij heeft me altijd al beter begrepen dan mijn moeder. 'We houden van je, onthoud dat, oké?' 

Godsamme pap, maak het me nog moeilijker. 

Mijn moeder en zusje zeggen niks. Ik kan zien dat mijn zusje huilt.

'Ze gaat het niet doen,' zegt Bellatrix, 'vijf galjoenen dat ze het niet doet.' 

'Ik geef je er tien!' gromt Fenrir zacht. 

'Meester, heeft u er iets op tegen als ik haar leidt? Ze heeft dit nog nooit gedaan,' hoor ik Sneep stijfjes vragen. 

De kans dat Voldemort "ja" zou zeggen was nul, en toch vroeg hij het. 

'Dat hoeft niet Severus,' zei ik, 'ik kan het wel,' met die woorden hief ik mijn toverstaf op de drie mensen voor me die ik twee jaar lang had moeten missen. Die ik liefhad met meer dan alleen mijn hart. 

Sneep draaide zich half naar me om en ik knikte even. 

'Als ze het wél doet krijg ik van ieder van jullie tien galjoenen!' zei Jeegers honend tegen Bellatrix en Fenrir. 

'Als je het nu niet doet, weet je wat je te wachten staat!' zei Voldemort, en hij kwam schuin achter me staan. Een bizar idee sloop mijn hoofd binnen, het zou nog steeds de dood van mijn familie betekenen. Maar de verlenging van dat van een ander. 

'Ik hou van jullie,' zei ik zacht, in het Nederlands. Niemand in deze ruimte verstond mijn moederstaal, 'het spijt me zo...' ik richtte met meer zekerheid mijn toverstok, en op het moment dat de Vloek des Doods aan mijn mond ontsnapte raakte ik "per ongeluk" met de achterkant van mijn hand Sneeps rug aan. De groene flits schiet recht op mijn ouders af, en raakt mijn moeder. Tijd om te gillen krijgt ze niet, ze zakt gewoon in elkaar. Ik bijt hard op de binnenkant van mijn wangen om mijn tranen terug te dringen. 

Nog twee keer. Mijn zusje is alleen maar harder gaan huilen. 

Ik hoor Jeegers even een triomfantelijke kreet slaken, 'kom maar op met die twintig galjoenen!' Mijn vader lijkt het al geaccepteerd te hebben, hij heeft zijn ogen gesloten. 

Mijn zusje, alles in me roept dat ik haar moet helpen, maar de enige manier waarop ik dat kan doen is door haar uit haar lijden te verlossen. 

'Schiet op!' hoor ik Voldemort snauwen, en ik steek zonder er nog bij na te denken mijn hand in mijn broekzak. Ik voel een armbandje zitten, en met die gedachte komt de Vloek des Doods nog een keer over mijn lippen. Mijn ogen vinden die van mijn vader op het moment dat mijn zusje niet meer huilt. De acceptatie in zijn ogen steekt me, en ik sluit mijn ogen voor ik mezelf voor de derde keer 'Avada Kedavra!' hoor roepen.