Lost in Harry Potter

The lost dog

Ik mocht hier helemaal niet zijn. 

Waar was ik in godsnaam mee bezig? 

Zachtjes, zodat niemand me zou horen, sloop ik de trappen af, op weg naar de kelder. Eenmaal daar deed ik zachtjes de deur open. 

Sirius zat in een hoekje, en keek op toen hij iemand binnen hoorde komen. Maar hij had niet verwacht mij te zien. 

'Wat moet jij hier?' zei hij kortaf, en hij sloot zijn ogen weer. 

'Oh, ik wil ook wel weer gaan hoor,' zei ik gedempt, 'maar dan kun je het op je buik schrijven dat ik je nog ga vertellen hoe je hier weg kunt komen.'

Hij snoof, en keek me weer aan, 'ik kan hier niet verdwijnselen, dacht je dat ik dat nog niet geprobeerd had?' zei hij honend. 

Nog een zo'n opmerking, en ik zou echt weggaan, ik had hier zó geen zin in. 

'Ik heb het niet over verdwijnselen!' zei ik, en bleef zo kalm mogelijk. 

Nu kwam hij overeind, en kwam naar me toelopen, 'wat dan?' zei hij, en voor me bleef hij staan. 

'Als jij je mond houdt tegen de andere leden van de Orde, zal ik zeggen hoe je wegkomt hier,' ik sloeg mijn armen over elkaar, 'en laat me je eraan herinneren dat ik hier te toverstok heb.' 

'Je klinkt al als een echte dooddoener,' snauwde hij gedempt, hij wilde dus net zo min als ik betrapt worden, goed om te weten. 

'Ooit vertrouwde je me nog!' siste ik, 'ooit was er nog een hersencel in die botte kop die vertrouwde op de dingen die ik deed en moest doen! Ik heb verdomme mijn eigen familie moeten vermoorden!' ik gaf hem een duw uit frustratie. 

Hij pakte mijn polsen en boog zich naar me toe, 'ik herken je niet meer terug sinds je met Secreetje bent!' zei hij. 

'Omdat je jaloers bent! Maar het gaat hier niet om jou! The bigger picture is Harry verdomme!'

Daar leek hij over na te denken, maar hij liet mijn polsen niet los, 'en wat wil je hier doen waarmee je Harry kan helpen dan, hm?' hij keek me aan, 'me dunkt dat jij in het huis net zo opgesloten zit als ik hier.' 

Ja, daar had hij dan weer een punt, 'ik heb nog geen plan,' zei ik eerlijk, 'maar onze neuzen staan dezelfde kant op, en dat lijk je vergeten te zijn.'

Eindelijk liet hij me los, en ging weer zitten, maar hij zei niks. Wie had dat kunnen denken, ik had heethoofd Sirius stil gekregen. Dat mocht ook tijd worden. 

'Hoe ben je hier eigenlijk binnen gekomen?' vroeg Sirius ineens, 'Wormstaart staat op wacht.'

'Imperiusvloek,' zei ik nuchter, 'je hebt geen idee hoe vatbaar die rat daarvoor is.' 

Het feit dat ik Wormstaart een rat noemde, leek Sirius nog meer af te koelen, 'ze gaan me vermoorden, of niet?'

'Vroeger of later, ja.'

'Oké, hoe kom ik hier weg.'

Ik keek hem aan, 'je hebt een huiself.' 

Verbaasd keek hij me aan, maar daarna zag ik het besef tot hem doordringen, 'nee! Echt niet!' zei hij, en stond weer op, 'het was Knijster die vorig jaar Voldemort geholpen heeft! Ik vertik het om met die verrader mee te gaan!' 

'Waarom is in jouw wereld iedereen of goed of slecht? Waarom kan er geen tussenin zijn?' opnieuw sloeg ik mijn armen over elkaar, 'als je eens wat verder zou kijken zou je zoveel meer zien. Knijster is nog steeds de huiself van de Zwartsen. En hoe je het ook wend of keert, je bent een Zwarts, hij moet net zo goed naar jouw luisteren als hij naar Bellatrix kan. En als jij hem beveelt dat hij je hier weg moet halen, moet hij voldoen aan die opdracht.'