Lost in Harry Potter

First and last meeting

Ugh, dit hoofdstuk... :(

---------------------------------------

Eerlijk gezegd had ik er niet zoveel behoefte aan om nu stil te blijven liggen. Maar Madame Plijster duwde me terug op het bed toen ze zag dat ik opstond, en depte mijn voorhoofd met een doekje. 

'Madame Plijster, ik moet weg,' zei ik ernstig. 

'Geen sprake van!' zei ze streng. 

Ik hield het bundeltje, dat mijn dochter was, tegen me aan. 

En terwijl Madame Plijster zich omdraaide om een drankje voor me te pakken, bond ik de doek waar Emma-Lily in lag om mijn buik, stond op, en rende naar buiten. 

Ergens voelde ik me schuldig dat ik Madame Plijster zo achterliet, maar ik had andere dingen aan mijn hoofd. Was het in de Kamer van de Hoge Nood stil geweest, was de herrie in het kasteel oorverdovend. 

Een tikje lamgeslagen keek ik om me heen, hoeveel had ik verdomme wel niet gemist van de hele strijd om het kasteel?! 

Verdomme, verdomme, verdomme! 

Met een arm om Emma geslagen, begon ik te rennen. Waarheen wist ik niet, ik was een beetje gedesoriënteerd door de afgelopen uren. 

Wat ik wel wist, was dat ik heel snel een toverstok nodig had. Als ik nu een dooddoener tegen zou komen, zat ik diep in de shit. Ik slipte een hoek om, en rende meteen weer terug, daar stond Fenrir! 

Shit, shit, shit...

Voorzichtig keek ik om de hoek, en keek recht in zijn gele ogen. Zonder er verder bij na te denken draaide ik me om, en rende weg. Ik hoorde hem achter me aan komen, en ik zag en voelde spreuken langs me heen schieten. 

Blijf rennen Montange. Wat er ook gebeurt, blijf rennen! 

Emma-Lily begon zich te roeren, ze was het niet eens met het heen en weer geschud worden. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Net op de wereld, en dan al zo ruw heen en weer geslingerd worden. 

Er komt een dag dat ik je vertel wat er vandaag is gebeurt kleintje. Hou vol!

Ik waagde het om achterom te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik zag dat Fenrir zich afzetten, en met een enorme sprong, waarvan ik zeker wist dat alleen weerwolven ze konden maken, dook hij op me af. Op het moment dat ik een gil slaakte, belandde hij bovenop me, en rolden we over de vloer. Hij hijgde zwaar, en zijn ogen boorden zich in die van mij. 

'Kijk eens aan,' zei hij, en een lelijke grijns verspreidde zich over zijn gezicht. Zijn ogen dwaalden even naar de bundel in mijn armen, en ik zag een frons verschijnen. Hij snoof eraan, en ik zag hem even zijn lippen aflikken. Dat had hij beter niet kunnen doen. 

Met mijn platte hand, gaf ik hem een stoot onder zijn kin. Met een kreet viel hij achterover, net genoeg voor mij om onderuit te kruipen. 

Ik krabbelde overeind en opnieuw rende ik weg, waarom was ik de weg volkomen kwijt? Ik kende het kasteel beter dan het monster dat me opnieuw op de hielen zat. Op het moment dat ik weer een hoek om rende, voelde ik hoe twee armen me stevig vastgrepen. 

'Nee! Laat me los!' gilde ik.

'Paralitis!' brulde een stem boven mijn hoofd. 

'Laat me los!' bleef ik roepen, terwijl ik bleef proberen me te ontdoen van de handen die me in een houtgreep hielden. 

'Robin! Robin rustig, ik ben het!' 

Eindelijk, eindelijk herkende ik de stem van Sirius, en verwilderd keek ik hem aan.