Lost in Harry Potter

Horcrux

'SIRIUS!' ik rende naar buiten, waar Sirius in de tuin bezig was, en greep hem bij zijn arm, 'kijk!' riep ik vlak bij zijn oor, terwijl ik de glazen bol voor onze neuzen hield. 

Ik woonde hier nu al een week, en in die week had ik als een leeuw die zijn prooi fixeerde met mijn glazen bol rondgelopen. 

En de enige die het begreep was Sirius. Die besloten had een wapenstilstand in te lassen tussen hem en Severus, in het belang van mijn kind, die hij wilde beschermen als goedmakertje voor de dingen die er tussen ons gebeurd waren. 

Uiteraard was Severus niet op de hoogte van die wapenstilstand, want we hadden elkaar al een week niet meer gesproken. 

Sirius stopte meteen met waar hij mee bezig was, en samen keken we naar de bol, die liet zien hoe Severus bij Voldemort geroepen werd. 

We konden niet zien wat er gezegd werd, maar dat konden we wel raden. 

Ons plan was in werking gesteld. 

Ik zag hoe Severus met een verbeten blik iets aan Voldemort vertelde. 

Zeker weten dat dat ging over mijn zogenaamde verraad, en zijn plicht me te moeten doden. 

Bellatrix dartelde blij als een kind door het beeld, en ze zag er opgetogen uit. Voldemort had nu een net zo verbeten blik op zijn gezicht als Severus, maar of dat nou een goed teken was wist ik niet.

'Oh mijn god, alles wat ik voorspelde komt nog uit ook,' zei ik geschokt. We zagen hoe Severus zijn toverstok aan Voldemort gaf, en ja hoor, hij gebruikte echt Priori Incantatem. 

De laatste spreuk die Severus gebruikt had spoot uit de punt van zijn toverstok. Overduidelijk de Avada Kedavra, met mijn gezicht erbij. 

'Jezus,' mompelde Sirius. 

Hij leek nu wel door te hebben dat dat wat Severus deed levensgevaarlijk was. 

Voldemort en Severus praatte nog wat, maar daarna kwam de mist in de bol weer opzetten, en was het maar weer afwachten wanneer ik hem weer te zien kreeg. Ik ging in het gras zitten en zuchtte diep.

'Als je hem zo mist stuur je hem toch gewoon een berichtje?' zei Sirius, die zijn werk weer oppakte. 

'Dan denkt hij dat ik wanhopig ben,' gromde ik. 

Sirius grijnsde, 'wat, ben je dat niet dan?' 

Ik gaf hem een schop, 'hé!' 

Nog net op tijd kon hij zichzelf opvangen, voor hij face first in de aarde zou belanden, 'ja wat nou, dat ben je toch ook? Zeg gewoon tegen hem dat je hem wilt zien, of hem mist.'

'Dacht je dat ik dat nog niet gedaan had?' zei ik wijselijk, 'ik heb nog geen antwoord terug.'

'Heeft ie je in de steek gelaten?' even zag ik een hoopvolle blik op Sirius' gezicht verschijnen. 

'Reken daar maar niet op,' ik stak mijn tong uit en stond op, 'succes nog. Ik ga Andromeda helpen met- nou- wat dan ook.'

Ted en ik stonden samen zingend in de keuken eten klaar te maken, toen ik ineens mijn munt voelde gloeien in mijn broekzak. 

Mijn hart maakte een salto waar je U tegen zei, maar ik had nu geen tijd om te kijken. Eerlijk gezegd was het wel lekker om zo in de keuken te staan, en zowel Ted als ik hadden besloten om op de Dreuzelmanier te koken, lekker ouderwets.

Toen het liedje op de radio afgelopen was keken we elkaar grijnzend aan, 'ik had er geen idee van dat je dat liedje kent! Zei Ted vrolijk. 

'Je moest eens weten!' lachte ik, terwijl ik een sperzieboontje in de pan mikte.