Lost in Harry Potter

Merry Christmas...

Mijn handen opwarmend aan een kop warme chocolademelk staarde ik uit het raam. 

Achter me in de kamer hoorde ik vrolijke geluiden. Blij geklets, pakjes die opengescheurd werden en af en toe een liedje.

Maar mijn gedachten waren niet bij het hier en nu, mijn gedachten lagen veel verder. 

Misschien wel in een andere dimensie. 

Bij mijn ouders, hoe zouden zij het nu hebben? Zouden ze me al missen? Zouden ze al een zoekactie gestart zijn met de rest van mijn familie? 

Of zouden ze mij deze dagen vergeten en even genieten van de mooie tijd? 

Ik slikte een brok weg bij de gedachte dat ik kerst in mijn eigen huis miste.

Er kwam iemand naast me staan, Lupos, merkte ik tot mijn verbazing. 'Mis je je eigen familie?'

Ja hoor, waren ze hier allemaal bedreven in Occlumentie ofzo? 

Ik knikte. Hij pakte zijn toverstok en spoot slagroom in mijn kop chocolademelk. 

Ongewild moest ik toch glimlachen en keek hem aan, 'hoe leuk ik het hier ook vind, kerst hoor je toch met je eigen familie te vieren?'

'Kunnen wij niet een paar dagen voor familie doorgaan dan?'

'Jawel, natuurlijk! En technisch gezien beschouw ik jullie ook zo, echt waar. Maar toch. Ik mis mijn vader, en mijn moeder-' meer hoefde ik niet uit te leggen. 

Lupos sloeg zijn arm om mijn schouders, 'geniet dan voor hen. Dan ben je toch een beetje bij ze.' 

Opnieuw glimlachte ik, ik had van tevoren geweten dat ik Lupos zou mogen, maar in "het echt" was hij nog beter dan ik me had kunnen voorstellen. 

'Ja, ik denk dat dat wel moet lukken,' ik haalde mijn vinger door de dot slagroom en stak hem mijn mond. 

Ik was in een aanzienlijk beter humeur na het korte gesprek met Lupos en ik liet me naast de bank in kleermakerszit op de grond zakken. De tweeling kwam al gauw naast me zitten om een praatje te maken, en niet veel later zat ik hen smoezend te vertellen over alle dingen die ze nog zouden gaan maken. 

Hun ogen begonnen te twinkelen en ze grijnsden gelijktijdig bij alle details. Ik kon het niet helpen, maar ik voelde zo nu en dan de ogen van mevrouw Wemel op ons gericht. 

Ze brandden bijna in mijn rug, maar het weerhield me er niet van de jongens zo veel mogelijk te vertellen. 

Ik liet echter een klein detail onbesproken. De pijnlijke dood van Fred, die het hart van George in stukken zou slaan, hem kapot zou maken

Maar toen Dolleman binnenkwam was ik weer op mijn hoede, hij had tot nu altijd wel iets te zeuren gehad. 

Ik dronk stilletjes mijn drinken en verzonk weer in gedachten, tot hij mij tot mijn grote verbazing een cadeau voorhield. 

'Weet je zeker dat je je niet vergist?'

'Neem nou maar aan,' bromde hij terwijl het in mijn handen duwde.

Het duurde even voor ik over mijn verbazing heen was, dus bedankte ik hem nogal laatdunkerig. 

Tot mijn verbazing zat er een boek in Spreuken en bezweringen, 'wauw, bedankt, Dolleman.' 

'Achja, ik kan maar beter accepteren dat we er een irritant nieuw lid bij hebben dat nog moet leren met een toverstok te zwieren,' murmelde hij terwijl hij een glas Oude Klare's jonge borrel inschonk en op een leunstoel ging zitten.