Lost in Harry Potter

Doubt

De volgende ochtend stond ik gapend in de keuken te wachten op Perkamentus. Het was weer veel te vroeg naar mijn zin, en ik was veel liever nog even blijven liggen. 

'Goedemorgen schoonheid.' 

Ik draaide me om, 'heb ik je wakker gemaakt?' vroeg ik aan Sirius. 

Hij glimlachte en schudde zijn hoofd, hij kwam naast me staan en keek naar buiten, 'waar denk je aan?' 

Ik haalde mijn schouders op, 'het gesprek, waar Perkamentus het over wilt hebben. Misschien over mijn-over wat ik gedaan heb.' 

Sirius sloeg een arm om mijn schouder, 'maak je geen zorgen, Albus weet wat hij doet.' 

'Oh ja? Jij vond het anders ook niet leuk dat je binnen moest blijven van hem, een paar maanden geleden.' Protesteerde ik. 

Hij moest lachen, 'juist, een paar maanden geleden. Nu ben ik vrij!'

Ik gromde. Hij pakte mijn hand, 'Robin, het komt goed. Misschien is het iets compleet anders. En als hij het er wel over gaat hebben vertel je hem alles gewoon eerlijk.' Hij volgde met zijn vinger de lijntjes in mijn handpalm. Het kippenvel kroop via mijn armen omhoog, maar niet omdat ik het vervelend vond. 

'Je vertelt me toch wel alles als je terug komt?'

Het duurde even voor ik doorhad dat hij iets gevraagd had, ik werd te zeer in beslag genomen door zijn aanraking. Ik keek hem een tikje verward aan, 'ja natuurlijk.' 

Hij glimlachte en boog zich naar me toe.

Oh god. Oh god. Oh god.

'Robin, ga je mee?'

Weg was de aanraking en weg was zijn nabijheid toen Perkamentus binnenkwam. 

Ik draaide me om en kreeg het voor elkaar te glimlachen, 'ja, ik ga mee.' 

Ik keek nog even achterom voor ik en Perkamentus in het niets verdwenen.

Tijdens onze wandeling van Zweinsveld naar zijn kantoor spraken we geen woord. 

En ik vroeg me af of Sneep alles al aan Perkamentus verteld had. Zo ja, dan zou ik opnieuw alle pijn en verdriet op moeten halen vanuit het zwartste gat in mijn geheugen. Ik staarde naar de grond terwijl we omhoog gingen op de trap. 

Toen ik opkeek zag ik in zijn kantoor de Hersenpan staan. 

'Die hebben we nodig vandaag.' 

Blijkbaar had Perkamentus mijn blik gevolgd. Ik keek hem aan terwijl hij een flesje pakte, 'er is iets belangrijks dat ik je moet laten zien.'

'Belangrijker dan wat Severus je over mij heeft verteld?' het was eruit voor ik er erg in had. 

Perkamentus leunde met zijn handen op zijn bureau, 'luister, Robin. Ik praat niet goed wat je in jouw wereld gedaan hebt. Maar in deze zal en kan ik je daar niet om veroordelen.' 

Ik knipperde met mijn ogen, 'wat? Maar- dit is de reden! Dit is waarom Voldemort me naar deze wereld heeft gehaald!' riep ik verbaasd, 'hij weet wat ik heb gedaan! Hoe kun je dat-'

Perkamentus stak zijn hand op en ik hield abrupt op met praten, 'kijk eerst naar wat ik je wil laten zien. Daarna praten we verder.' Hij goot de zilverwitte gedachte in de Hersenpan en gebaarde dat ik als eerste moest gaan. 

Voorzichtig keek ik in de kom, dichter en dichterbij. Tot ik naar beneden werd gezogen en naast de Perkamentus uit de gedachte stond. 

Ik keek om me heen en besefte dat we op het Ministerie van Toverkunst waren. Maar waarom? Perkamentus begon naar de liften te drentelen en ik liep snel achter hem aan. Tot mijn verbazing gingen we naar het departement van Mystifycatie. Hij liep snel door, blijkbaar wilde hij me iets belangrijks laten zien en geen onzinnige gesprekken voeren met de mensen die hier rondliepen. Van wie had hij toestemming gekregen hier te komen?