Lost in Harry Potter

Realisation

Midden in de nacht schoot ik rechtovereind in mijn bed. 

Ik had me iets bedacht, in mijn slaap. 

Ik sprong uit bed. Wat ik had bedacht, zou betekenen dat ik opnieuw naar het Grimboudplein zou moeten. 

Daar moest ik Dolleman zien te spreken. Want het ging hier om hem! 

Ik begon te ijsberen, ik zou dit natuurlijk ook gewoon met Sneep kunnen bespreken, kijken hoe hij erover dacht. 

Ik trok iets warms aan, schoot in mijn sloffen en rende door de gang naar Sneeps kamer. 

Hard bonkte ik op de deur, 'Sneep! Sneep!' 

Ik hoorde het verdachte geluid van een slot dat opengedraaid werd en het boze gezicht van Sneep verscheen in de deuropening, 'wat is er?' siste hij. 'Heb je enig idee hoe laat het is?' 

Ik keek hem aan, 'dat ben je me wel verschuldigd, aangezien jij me ook midden in de nacht wakker maakte toen we hierheen kwamen! Maar anyway, daar kom ik niet voor!' zei ik zacht. 

Hij keek me aan, zuchtte en hield de deur oor me open, 'snel dan.'

Ik kon het niet nalaten zijn kamer te bekijken bij het binnenkomen. Ook hier zag ik dieren op sterk water. Een bureau en natuurlijk zijn bed.

'Ga zitten.' hij wees naar zijn bed met nog opengeslagen dekens en pakte zelf zijn bureaustoel. Onwennig plofte ik op zijn bed neer, het was nog warm... 

'Ik bedacht me iets.' Begon ik voorzichtig.

'Midden in de nacht?'

Ik lachte, 'ja, blijkbaar.'

'Is het belangrijk?'

'Ik denk het wel. Ik ben er nu namelijk wel zeker van dat ik niet in de boeken zit maar echt in een soort "andere wereld".' 

Sneep trok cynisch een wenkbrauw op. 

'Nee luister nou!' zei ik voor hij iets kon zeggen. 'Ik bedacht me dat in het vijfde boek, Dolleman helemaal niet aanwezig is op de eerste avond van Harry's aankomst op het Grimboudplein! En bij mij was hij dat wel! Waarom? Hoe kwam dat?' Ik keek Sneep triomfantelijk aan. 

Sneep stond op en begon te ijsberen net als ik vijf minuten geleden, 'als dat waar is. Heeft hij dus iets anders besloten dan zijn boekpersonage, omdat hij hier een keuze heeft?' vroeg Sneep. 

Ik knikte, 'juist! Maar waarom? Wist hij dat ik ging komen?'

Sneep keek me aan, maar gaf geen antwoord.

'Wat denk je?' waagde ik hem voorzichtig te vragen.

Hij keek me even aan, 'zou het kunnen, dat je door middel van magie hier bent gekomen?' Ik sprong op, 'daar heb ik niet eerder aan gedacht! Maar...hoe zou dat moeten? En wie zou dat gedaan moeten hebben? En wat heeft dat met Dolleman te maken?'

'Dat moeten we uitzoeken. Jij gaat terug naar bed, en ik ga naar Perkamentus.'

'Maar ik wil m-'

'Jij gaat slapen!' zei Sneep boos. 'Nu!' hij wees met zijn vinger naar de deur. 

Ik glimlachte even en besloot hem niet bozer te maken. 

Maar op mijn eigen kamer kon ik de slaap niet meer vatten. Wat zou Perkamentus denken en zeggen? En dit was de eerste keer geweest dat Sneep en ik op een normale bijna vertrouwelijke manier met elkaar gepraat hadden.

Niet verkeerd.

Ik liet me op bed vallen. Het was allemaal wel ingewikkeld. Zou het zo blijven? Of zou ik op den duur wennen aan het al het vage. En de geheimen.