Lost in Harry Potter

Escapee

Dus dit was zijn plan. Ervoor zorgen dat ik hem zou vermoorden. 

Langzaam liep ik naar hem toe. Durfde ik voor mezelf toe te geven dat de spreuk des doods, met elke keer dat ik hem gebruikte, me makkelijker afging? 

Ik knielde bij hem neer, en streek een pluk haar uit zijn gezicht. 

Hij zag er behoorlijk dood uit. Maar alleen hij en ik wisten, dat hij dat niet zou zijn. Het enige dat ik zojuist had gedaan, was een stukje ziel van mezelf vermoorden. En ik had het niet eens gevoeld. Mijn blik ging automatisch even naar zijn arm, hij had hem om, de armband. 

Hij had hem om. 

Op het moment dat ik overeind kwam, deden de meeste dooddoeners juist een stap achteruit, en ik keek ze met een opgetrokken wenkbrauw aan. 

'Dachten jullie echt dat ik van hem ging verliezen?' vroeg ik, en sloeg mijn armen over elkaar. Niemand gaf antwoord. Op het moment dat er achter ons een deur open ging, keken we op. Voldemort besloot zijn gezicht weer te laten zien. 

Hij keek woedend, 'wat moet die herrie voorstellen?' snauwde hij. 

Zijn dooddoeners deden als één man nog een stap naar achteren, en wezen op mij. 

'Jij weer?' hij keek me aan. 

Ik deed een stapje opzij, en liet hem zijn "trouwste" dienaar zien.

'Heb jij dit gedaan?' hij keek me aan.

'Blijkbaar zit moorden ook in de familie,' zei ik schouderophalend. 'Hij begon.' 

Ik weet dat je dit hoort Sev, vergeef me. 

Voldemort haalde diep adem, beende naar me toe, en trok me aan mijn kraag dichter naar zich toe. 

Als hij een neus gehad zou hebben, zouden we nu neus tegen neus hebben gestaan, 'wat geeft jou het recht te beslissen wie van mijn volgelingen je doodt?' siste hij in mijn gezicht. 

'Ik zei toch al dat hij begon?' ik wees op hem, 'sorry hoor, maar hij wilde mij eerder dood hebben dan ik hem. Ik ben al blij dat ik hem een tweede keer te slim af was, de eerste keer was al moeilijk.'

Voldemorts rode ogen boorden zich in die van mij, en ik zag hem zoeken. Maar blijkbaar kon hij niets vinden dat hij tegen me kon gebruiken. 

'Wormstaart!' brulde hij uiteindelijk, maar liet me nog steeds niet gaan. Een trillende wormstaart kwam naar voren schuifelen. 

'Breng haar naar de kelder!' met verrassend veel kracht voor iemand van zijn leeftijd, duwde Voldemort me in de armen van de rat, en terwijl hij dat deed trok hij mijn toverstok uit mijn handen. 

'En zorg dat ze daar blijft!' snauwde hij erachteraan. 

'J-ja Meester,' piepte Wormstaart, en hij trok me mee naar beneden, naar de kelder. Daar duwde hij me naar binnen, en gooide de deur met een klap achter me dicht. Daar zat ik dan, in het donker. En ik vroeg me af wat ze met Severus gingen doen. Als Voldemort besloot om hem aan Nagini te voeren, was alles voor niets geweest. Ik sloot mijn ogen, en hoopte, hoopte, hoopte, dat dat niet het geval was. 

Na een uur of twee schoot ik overeind, toen er een knal klonk. Dat klonk verdacht veel als iemand die verdwijnselde. Na de knal, volgde er even een stilte, voor er tumult uitbrak. 

'Waar is hij?! Waar is hij heen? Hij was toch dood? Hoe kan dit?' hoorde ik verschillende stemmen roepen. Was het hem dan toch gelukt om te vedwijnselen? Maar-hoe? Hij had binnen gelegen... Hier was het toch niet mogelijk te verdwijnselen?