Lost in Harry Potter

Choosing sides

Ik liep heen en weer in de grote hal van het Ministerie. 

Mijn zwarte mantel wapperde bij elke stap die ik zette, ik had de moeite niet genomen om het masker dat ik had gekregen op te zetten. Ik was diep in gedachten verzonken, waarom had Voldemort me al die vreselijke dingen laten doen voor hij had ingestemd me hier te laten posten? 

Zou hij iets vermoeden? 

Maar de lessen Occlumentie gingen beter en beter. 

En als ik al bij Voldemort in de buurt was hielp Sneep me extra om mijn gedachten af te sluiten, hij kon niks weten toch? 

Tenzij, en die gedachte joeg me angst aan, tenzij hij degene was die me hierheen had gehaald. Dan wist hij alles van me. Wist hij wat ik kon, en waren alle dingen die hij me had laten doen om me te testen...

Ik liet me op de rand van het beeld zakken, ik had mensen gemarteld, mensen hun eigen wil afgenomen. Alleen maar om Voldemort te laten zien hoe "toegewijd" ik wel niet was. 

Ik voelde een traan over mijn wang glijden toen ik dacht aan de kinderen, en hun gezichten voor de groene lichtflits uit Voldemorts toverstok het leven uit hun ogen had laten verdwijnen. Ik veeg met mijn mouw langs mijn ogen, ik moet me vermannen, over niet al te lange tijd zal Harry hier komen. 

Ik trek de mantel uit gooi hem achteloos in de fontein. 

Weg met dat ding. In mijn spijkerbroek voel ik me veel lekkerder. 

Het gewaad prop ik weg achter het beeld, tot ik stemmen hoor. Mijn hartslag gaat als een razende omhoog en ik blijf staan. Voorzichtig kijk ik om het beeld heen, daar komt de groep aan waar ik op wachtte. Maar ik weet dat ik ze nog niet achterna moet gaan, er zijn dooddoeners in het ministerie, en als zij me met de groep betrappen ben ik nog niet jarig.

Ik wacht tot ik zeker weet dat ze weg zijn, naar beneden. Nu word het wachten op de Orde. 

Op Sirius, waarvan ik weet dat hij het niet kan laten te komen. 

Zenuwachtig begon ik te ijsberen. 

Kom op, kom op! Schiet op! 

Na wat wel een eeuwigheid leek, hoorde ik het wapperen van mantels, en stemmen. Gejaagde stemmen. Middenin de hal draaide ik me om, met mijn gezicht naar waar de stemmen vandaan zouden komen.

Lupos was de eerste die in beeld kwam, hij bleef verbaasd staan toen hij me zag, op zijn hoede dat zag ik ook. Maar toen Sirius me in het oog kreeg rende hij op me af en sloot me in zijn armen, 'Robin! Je bent hier!'

'Sirius, hoe weet je zeker dat zij het echt is?' riep Lupos.

Ik slikte, Lupos die me niet vertrouwde was een steek in mijn hart. Al begreep ik hem natuurlijk ook wel. 

'Ik ruik dat zij het is Lupos!' Sirius draaide zich met een glimlach om naar zijn oude vriend terwijl zijn arm om mijn schouder bleef liggen.

'Ik had geloof ik aan je gevraagd minder roekeloos te zijn?' zei ik een tikkeltje bits. 

Sirius keek me aan, 'Harry is hier beneden, en in gevaar! Ik ga niet niks doen terwijl mijn peetzoon daar gevaar loopt zijn leven te verliezen!'

'Denk je dat de Orde het niet kan zonder je dan?'

Bam die kwam aan, dat zag ik in zijn ogen. 

'Je klinkt nu net als Sneep!' zei hij gepikeerd. 

'Dat moet dan maar! Als jou dat ervan weerhoud iets doms te doen!' zei ik meteen.

'Genoeg!' kwam Lupos tussenbeide, 'we hebben geen tijd om te kibbelen!' hij ging ons voor naar de liften en drukte op het knopje. De rest van de Orde volgde. Ik sloot even mijn ogen, mijn hart ging als een razende tekeer. Wat moest ik doen? Het verhaal toch op zijn beloop laten? Sirius redden uit egoïstische redenen?