Lost in Harry Potter

I love you too

 Ik kan niet anders dan even een kleine waarschuwing te geven voor dit hoofdstuk. Want sommigen zullen het waarschijnlijk een klein probleem vinden, waar anderen er misschien tegen zijn. Dat kan, en dat mag, iedereen heeft recht op zijn eigen mening, en dat respecteer ik ;) Ik heb voor deze weg gekozen, omdat het in het verhaal past. Veel leesplezier :)  

-------------------------------------------------------------------------------

IJsberend liep ik door de hal, ik knaagde op de nagel van mijn duim, en voelde me nerveus. 

Narcissa, Lucius en Draco zaten in de huiskamer. Voor de verandering leken ze eens relaxter dan ik ze de afgelopen maanden gezien had. 

Dat kwam, omdat vandaag de dag was dat Harry overbracht zou worden naar een ander huis. Naar de ouders van Tops, in dit geval. 

Bijna iedereen was mee, op mij, de familie Malfidus, Vleesschouwer en Fenrir Vaalhaar na.

'Zenuwachtig?'

Fenrir stond boven aan de trap naar me te kijken met een opgetrokken borstelige wenkbrauw. Ik rolde met mijn ogen, de laatste weken had hij me behoorlijk in de gaten gehouden, en ik voelde zijn hete adem bijna in mijn nek. 

'Alsof jou dat ook maar iets boeit Vaalhaar,' snauwde ik. 

De familie Malfidus keek even op, maar deed verder niets. Fenrir liep langzaam naar beneden, en hield me met zijn weerwolvenogen in de gaten. 

'Fenrir! Zo is het wel genoeg!' hoorde ik Narcissa ineens zeggen, en zowel hij als ik keken op. 

Narcissa kwam naar me toelopen, en stak haar hand uit, 'kom in de kamer wat lezen,' zei ze kalm. Hoe wist ze dit toch vol te houden? Zo'n trotse, mooie vrouw. 

Alles om haar zoon te beschermen. 

Moederliefde, dat was het simpele antwoord. En Voldemort had er geen idee van dat dat haar kracht was. Want hij, hij kende geen liefde. Waarom was het antwoord altijd zo simpel? 

Tot mijn eigen verbazing pakte ik haar hand aan, die voelde koel, en ze nam me mee naar de huiskamer. 

Daar ging ze naast me op de bank zitten, nadat ze een boek op mijn schoot had gelegd. Alice in Wonderland, hoe toepasselijk. 

Soms voelde ik me ook Alice. 

Maar hier in Villa Malfidus voelde het alsof ik in nachtmerrieland was. 

'Lees wat,' zei Narcissa zachtjes tegen me. Ik vroeg me af waarom ze ineens tegen me sprak. Tot op heden hadden we nooit echt contact gehad met elkaar. 

Maar ik keek haar dankbaar aan, en sloeg het boek open. 

'Wil je misschien een kop thee? Ik heb net verse gezet,' zei ze, en keek me aan. Lucius keek haar verbijsterd aan, net als ik, had ze iets verkeerds gegeten? 

'Eh-graag,' zei ik stilletjes. En ze schonk zowaar een kop thee voor me in. 

Fenrir stond het aan te kijken, en gromde. 

Meteen keek Narcissa hem woedend aan, 'denk maar niet dat ik jóú thee ga aanbieden, weerwolf!' zei ze, en het laatste woord spuugde ze uit, verafschuwd dat er een weerwolf in haar huis verbleef.

'Alsof ik thee wíl,' zei hij, draaide zich om, en ging in de eetkamer zitten. 

'Narcissa, liefste, waar ben je me bezig?' waagde Lucius het voorzichtig te vragen. 

'Dat begrijp jij toch niet,' zei Narcissa zacht. 

Hij begreep het misschien niet, maar ik ook niet.