Lost in Harry Potter

Midnight Stroll

Alleen liep ik vast naar de hal. Ik kon eerlijk gezegd nog niet helemaal geloven dat Sneep "ja" had gezegd op mijn vraag.

"Robin?"

Geschrokken draaide ik me om, Sirius kwam naar me toelopen. 

"Ik zag je hierheen lopen," verklaarde hij, "ga je ergens heen?" 

"Eh-nee," stamelde ik, "ik-eh ik ga een wandeling maken." 

Sirius glimlachte, "zal ik met je meegaan?" 

Vlug schudde ik mijn hoofd, "er gaat al iemand met me mee, Sirius."

Hij deed een stap naar me toe, en legde zijn hand tegen mijn niet met zalf besmeurde wang, "hij zeker?" vroeg hij, en ik zag iets in zijn ogen dat ik niet helemaal kon thuisbrengen. 

"Ligt eraan wie jij met "hij" bedoelt," zei ik kalm.

"Severus natuurlijk!" zei Sirius, en hij keek me aan, "ik- ik ben je aan het verliezen hè?" 

Ineens besefte ik dat ik begrip zag in zijn ogen. 

Maar, waarom? Ik kon geen zinnig antwoord bedenken, dus keek ik hem alleen maar aan. 

Hij glimlachte een beetje triest, "ik denk dat ik je al een tijdje kwijt ben," hij verwachtte al geen antwoord meer, dit waren zijn eigen conclusies. 

"Ik zie hoe je naar hem kijkt-" Sirius kapte zichzelf af, en liet zijn hand zakken, "dat was de blik waarmee je mij ooit ook aankeek, weet je."

Van alle dingen die ik vanavond nog verwacht had, stond dit absoluut niet op de lijst.

"Het sp-"

"Het is goed, Robin," zei hij, en tot mijn verbazing zag ik dat hij het al geaccepteerd had. "Secreetje mag zich gelukkig prijzen." 

Was dat zo? Kon het echt zo zijn dat ik verliefd was op Severus? 

"Jij denkt dat ik verliefd ben op hem?" 

Sirius schoot in de lach, "had je dat zelf nog niet door dan? Ik zei toch al dat ik zie hoe je naar hem kijkt!" 

Ik zuchtte, de kans dat Severus ooit hetzelfde zou kunnen voelen voor mij was miniem. 

"Hij houdt nog steeds van Lily," mompelde ik, voor ik besefte dat Sirius daar helemaal niets van wist. Maar het lot was met me , hij had me niet gehoord. 

Hij keek me alleen maar even verward aan, "hm?"

"Hij zou nooit hetzelfde voor mij kunnen voelen, Sirius," verbeterde ik mijn zin daarom. 

"Mocht dat het geval zijn, dan ben ik maar een uil bij je verwijderd. Ik kan wachten. Tot je het zeker weet, natuurlijk."

"Ik verdien jou niet," zei ik prompt.

Hij grijnsde, "nee, inderdaad." 

Even stak hij zijn hand op ter afscheid, en liep toen weg. 

Nog geen minuut later kwam Severus toch echt aanlopen. 

"Kwam Zwarts hiervandaan?" was het eerste dat hij vroeg. 

"Hij kwam me alleen even een goede avond wensen," zei ik glimlachend, "hoezo?" 

Daar kreeg ik geen antwoord op. 

In plaats daarvan duwde hij de zware deur open, en liet me als eerste naar buiten. 

Godzijdank had ik mijn dikke trui aangetrokken, het was behoorlijk koud. Samen liepen we richting het grote meer, beide even bij onze eigen gedachten.