Lost in Harry Potter

Missing

"Robin, Robin wordt wakker!"

Slaperig deed ik één oog open, en vroeg me af wie het nodig vond me wakker te maken. 

Het was Hermelien. 

Hermelien? 

Ik schoot overeind, en zag toen pas dat ik in de bibliotheek zat. Was ik serieus in slaap gevallen tijdens het maken van mijn huiswerk? 

"Ik heb iets voor je, van Professor Slakhoorn," zei Hermelien, en ze overhandigde me een envelop. 

"Ik denk dat het een uitnodiging is," voegde ze eraan toe, "nou, ik zie je wel weer."

"Ja, oké, dankjewel," zei ik nogal laatdunkerig terwijl ik de envelop opende. Hermelien had gelijk gehad, het was een uitnodiging voor Slakhoorns club. Het was morgenavond al, en ik mocht iemand meenemen. 

Ik snoof, wie zou ik ooit mee moeten nemen? Ze waren allemaal jonger dan ik hier op school. 

Met een diepe zucht stond ik op, pakte mijn boeken bij elkaar, en hees mijn tas over mijn schouder. 

Zou ik er een paar uurtjes tussenuit kunnen glippen om een leuke nieuwe outfit te scoren? 

De komende twee uur had ik toch geen lessen, en ik had nog wat galjoenen overgehouden van de allereerste keer, dat ik met Dolleman naar de Wegisweg was geweest. Als ik dat kon omwisselen voor gewoon dreuzelgeld... 

Ik besloot het gewoon te doen, rende naar mijn kamer, en pakte de kleine buidel met geld erin. Het enige probleem was, waar zou ik die galjoenen in kunnen wisselen? Bij een bank misschien? Dat was het proberen waard, maar dan moest ik eerst zonder gesnapt te worden in Zweinsveld terecht komen. Mijn volgende les was Verweer tegen de Zwarte Kunsten, en Sneep zou me vervloeken als ik te laat zou komen. 

Om me heen kijkend, om zeker te weten dat niemand me zag, liep ik naar de deuren. Ik keek voor een laatste keer om, voor ik naar buiten glipte, en het op een rennen zette, het terrein over. 

De regen had besloten met bakken uit de hemel te komen, en onder het rennen zette ik mijn capuchon op. Voorzichtig deed ik het smeedijzeren hek naar Zweinsveld open. 

Waarom, waarom moest die vervloekte poort nou zo hard piepen. 

Maar er kwam niemand op me af om me tegen te houden. 

Toch nam ik het zekere voor het onzekere, en rende het bospad af naar Zweinsveld. Toen ik langs het eerste huisje rende, besloot ik te verdwijnselen. 

Naar London.

Het eerste dat ik hoorde toen ik verschijnselde, was een luide toeter, van een bus, en net op tijd wist ik achteruit te springen. 

"Holy shit!" ik keek de bus na, terwijl ik op de stoep even bij stond te komen. 

Maar, toen drong langzaam de omgeving tot me door. 

Ik was níét in London. 

Ik stond middenin Amsterdam! 

Wat had ik verkeerd gedaan? Waar was het mis gegaan? Mijn hart zonk me helemaal in mijn schoenen toen ik iemand voorbij zag komen met een grote koptelefoon op zijn hoofd. 

Was ik- was ik überhaupt nog wel in de wereld van Harry Potter? Kon het zo zijn dat ik tussen de dimensies door was verdwijnseld? 

Ik voelde me zo vervreemd van deze wereld, dat ik een paniekaanval kreeg, en naar een kleine steeg rende. 

Jezus Christus, Heilige Maria en de Heilige Geest bij elkaar, wat had ik nou weer gedaan? Hier had ik niet om gevraagd. 

Met mijn hand tegen mijn borst gedrukt probeerde ik mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Toen ik dat enigszins weer voor elkaar had, begon ik richting mijn appartement te lopen.