Lost in Harry Potter

Summoned again

'Liefje, Severus zit beneden, alweer, op je te wachten,' mevrouw Wemel trekt de gordijnen open. 'Mag ik je alsjeblieft vragen op te schieten? Ik zie hem en Sirius ervoor aan om elkaar letterlijk dood te staren,' ze klinkt een tikje geïrriteerd. 

'Ik kom eraan,' beloof ik haar, om haar gerust te stellen. 

Het is twee dagen geleden dat Sneep me hier af heeft gezet, en toen zijn we niet in de beste sferen uit elkaar gegaan. Ik ben benieuwd hoe het vandaag zal zijn... 

Ik hield me aan mijn eigen belofte en loop een kwartiertje later de trap af, terwijl ik een elastiekje in mijn haar doe. Sneep en Sirius zaten aan de keukentafel. Sirius had een broodje met jam en een kop thee voor zich staan. Sneep niets. 

'Het gaat je niks aan wat ik te bespreken heb met Robin, Zwarts!' zegt Sneep kil. 

Ai, jep, die was nog steeds boos zo te zien. 

'Ik ben er,' zei ik, terwijl ik toast pakte. 

Ik keek Sneep aan, 'laten we naar buiten gaan.' We liepen tegelijk naar de achterdeur, en heel even keek ik om naar Sirius. Hij zat er nors bij, en nors was hij geen aangename aanwezigheid. 

'Zou je je ogen een moment los kunnen weken van je vriendje en luisteren?' zei Sneep ijzig. 

'Hij is mijn vriendje niet!' zei ik snel. 

Sneep trok, weinig overtuigd, een wenkbrauw op, 'nee, natuurlijk niet,' zei hij sarcastisch. 

'Ik hoop niet dat je gekomen bent om mijn zogenaamde liefdesleven te analyseren?' zei ik, en kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Maar al snel werd ik weer serieus, 'je bent nog steeds boos op me hè?'

We liepen over een klein bospaadje, en ik kon zijn arm tegen die van mij aanvoelen terwijl we naast elkaar liepen. 

'Ik kan gewoon niet begrijpen waarom je me niet in vertrouwen hebt genomen over je verleden!' zegt Sneep, en ik kan horen dat hij al een tijdje met deze opmerking in zijn hoofd zat. 

'Nou, wat ik niet begrijp is waarom van álle moordenaars die er in mijn wereld rondlopen, Jeweetwel míj eruit gekozen heeft!' zeg ik, een tikkeltje verontwaardigd. 'En daarbij,' voeg ik eraan toe, als ik zie dat Sneep tegen me in wilt gaan, 'heb ik niet gemoord omdat ik het leuk vind, het was nod- een ongeluk,' verbeter ik mezelf snel. 

Shit, ik had er bijna "nodig" uitgeflapt. 

Sneep is, helaas voor mij, niet gek, en ik zie aan zijn gezicht dat hij dondersgoed weet wat ik wilde zeggen. Maar hij lijkt andere dingen nu belangrijker te vinden. Ik kan hem de twee gespreksonderwerpen bijna tegen elkaar in overweging zien nemen. 

Uiteindelijk zie ik de controle terugkeren in zijn ogen. Duidelijk, hij wilt de leiding behouden in dit gesprek. 

'Je had me in vertrouwen moeten nemen,' zegt hij, voet bij stuk houdend, 'ik had je kunnen helpen. Bovendien, als je het gewoon verteld had, hadden we meteen geweten dat híj je hierheen heeft gehaald.'

'Neem jij zo makkelijk mensen in vertrouwen, Severus?' vraag ik hem, 'heb jij mij al eens in vertrouwen genomen?' 

Hij staat stil, en zijn diepe, zwarte ogen, kijken recht in die van mij. Maar hij zegt niks. Wat zou er nu allemaal in zijn hoofd omgaan? 

'Het spijt me,' ik ben de eerste die de stilte tussen ons verbreekt, 'maar je moet me geloven als ik je zeg dat dit het enige is dat ik je niet durfde te vertellen,' zeg ik. 

Hij knikt, 'ik geloof je,' zegt hij eindelijk, en ik laat mijn ingehouden adem ontsnappen. 

Zou hij zich net als ik beseffen dat we elkaar al een keer beschermd hebben? Ik hem doordat ik mijn eigen geheugen wiste, en hij mij na Voldemorts marteling.