Lost in Harry Potter

Emotional rollercoaster

Hoe lang was ik er nu al? Twee maanden? Langer? 

Het voelde alsof ik er al een jaar zat. In de periode dat ik nu verbleef in Villa Malfidus, had ik de nare gewoonte opgedaan te gaan nagelbijten, dat was natuurlijk als ik mijn nagels al niet tot stompjes geknaagd had. 

Daarnaast leek ik vrijwel constant misselijk, iets dat onder het eten bemerkt was, want het was nu al een stuk of drie keer voorgekomen dat ik van tafel moest rennen om de wc te kunnen halen. 

Bellatrix had lachend geroepen dat ze me wel even kon helpen met dat probleem. 

Severus, die er die avond ook was, had daar gelukkig een stokje voor kunnen steken. 

Ik miste hem vreselijk, maar er waren geen momenten meer dat we met zijn tweeën waren. Hij werd er constant op uit gestuurd door Voldemort. 

Soms werd ook ik er door Voldemort op uit gestuurd, zoals vandaag, bijvoorbeeld. Hij had me opgedragen de Professor Dreuzelkunde van Zweinstein op te halen. 

Clothilde Bingel. 

Ik klopte op de deur, vandaag was weer zo'n dag dat ik na het verschijnselen kotsmisselijk de bosjes in had moeten duiken. 

Voorzichtig ging de deur open, en meteen schoot ik, met een verrassend snelle reactie, door de spleet heen de verlammingsspreuk op haar af. Slap zakte ze op de grond, en voor ze de grond kon raken, hees ik haar overeind. 

Met een eenvoudige zweefspreuk zorgde ik ervoor dat ze voor me uit zweefde, zodat ik met haar naar een veilige plek kon om te verdwijnselen. 

Ik zuchtte diep, hief mijn toverstok nog eens, en het Duistere Teken verscheen boven het nu lege huis.

De arme vrouw, ik wist welk lot haar te wachten stond, en het was niet fraai. Het kostte me moeite mijn zweefspreuk in stand te houden, ik was doodop, maar waarvan was me de vraag. 

Zoveel had ik niet gedaan vandaag. Ik vroeg me al een tijdje af of het zou kunnen komen doordat ik steeds in het slechte karma van Voldemort leefde, en woonde. Zelfs als hij er niet was, voelde je zijn aanwezigheid, zoals ik al voorspeld had. 

Met Clothilde aan mijn zijde, verdwijnselde ik bij een groepje bomen. 

'Wachtwoord?' hoorde ik Vleeschouwer zacht zeggen, toen hij me hoorde verschijnselen. 

'Volbloed,' zei ik vermoeid, en hij opende de poort voor me. 

'Mooi werk,' zei hij, knikkend naar Clothilde, die stil voor me uit-zweefde. 

Ik wist dat ze alles kon horen en zien, maar niets kon. Inclusief geluid maken. 

Toen we bij de voordeur kwamen, klopte ik drie keer kort, het teken dat het veilig was om open te doen. Bellatrix deed open, en keek toe hoe ik en Clothilde binnenkwamen. Ze was er nog steeds niet helemaal overheen dat zij destijds de schuld kreeg van Sirius' mysterieuze verdwijning. 

Ze had geen bijdehante rotopmerking voor me vandaag, en deed zwijgend de deur achter me dicht. 

'Wat zie jij wit?' zei Fenrir, en hij kantelde zijn hoofd, 'je voelt je niet zo lekker, zo te ruiken.' 

Ik keek hem dreigend aan, 'als jij het waagt met je weerwolven vingertjes aan me te zitten heb je het mis,' zei ik, en hief de zweefspreuk op. Met een doffe klap viel Clothilde op de grond, maar ik lette er niet op.

'Goed werk,' zei Voldemort, die in een donker hoekje van de kamer had gezeten, maar nu kwam hij overeind. Ik knikte even kort. Met een zwiepje van zijn toverstok hief hij ook de verlammingsspreuk op, en Clothilde kon weer bewegen en praten.