Lost in Harry Potter

Frustration

Lusteloos leunde ik op de vensterbank, en keek naar buiten. 

Het weer had zich perfect aan mijn stemming aangepast. Het regende. 

Ik zat met een radio in mijn handen, een beetje naar buiten te kijken. Af en toe tikte ik met mijn toverstok op de radio, en mompelde dan een woord, in de hoop de magische zender van Fred en George te pakken te krijgen. 

Sirius kwam naast me zitten, en gaf me een kop thee, 'wil je nog steeds niet delen wat er is gebeurd?' vraagt hij. 

Dat vraagt hij nu al twee weken, en twee weken lang, heb ik niets gezegd over het hele gesprek tussen mij en Severus. Gewoon omdat ik die steek in mijn hart niet weer wil voelen, alleen al als ik eraan denk. 

'Heeft het met Sec- Sneep te maken?' 

Ik kijk hem aan, 'ja,' zuchtte ik, terwijl ik opnieuw met mijn toverstok op de radio tikte. 

'Weet je, in plaats van hier te gaan zitten miezeren, kun je ook besluiten iets te doen,' zei hij voorzichtig. 

'Oh ja, net als jij zeker? Toen je opgesloten zat in je ouderlijk huis,' zei ik, en keek hem even aan. 

Hij staarde in zijn thee, 'ik weet dat ik je niet kan zeggen wat je moet doen, Robin, maar niks doen is ook niet de oplossing.'

'Heb jij een beter idee dan?'

'Waar ben je naar op zoek?' hij knikte naar de radio. 

Hij ontweek de vraag, dus ik ging er vanuit dat hij zelf ook geen idee had. 

'Fred en George hebben een geheime radiozender,' zei ik, 'die probeer ik te vinden.' 

'Ja, daar heb ik van gehoord, van Remus,' zei Sirius. 

Ik keek hem aan, 'Remus gaat proberen of hij mee kan, met Harry Ron en Hermelien,' zei ik ineens. 

Met grote ogen keek Sirius me aan, 'wat zei je?' 

Ik haalde mijn schouders op, 'tja, weet je, hij is bang voor Tops' zwangerschap.' 

'Ik hoop dat Harry verstandig genoeg is om-' 

Tegelijk keken we op, toen er op de deur geklopt werd. 

'Speak of the devil,' ik knikte naar buiten, waar het donker was, en Sirius volgde mijn blik. 

Ik hoorde hoe hij diep zuchtte, en opstond, 'ik moet even met hem praten, denk ik.' 

Ik gaf geen antwoord, tikte in plaats daarvan nog een keer op de radio, en nam een slok van mijn thee. 

'Zoutzuurje? Strijders van Perkamentus? Zweinstein?' geen enkel woord dat ik tegen dat vervloekte ding zei, leek het wachtwoord te zijn om de uitzending te krijgen.

Op de gang, hoorde ik Sirius en Remus mompelend met elkaar praten. 

Ik voelde mijn galjoen gloeien, en haalde hem tevoorschijn. 

"Kom naar het einde van de straat." 

Wat, nu? Wilde hij echt nu met me praten? Ik stond op, en rekte me uit. Hoe lang had ik daar gezeten? Ik had niet in de gaten gehad hoe stijf ik eigenlijk geworden was. 

Voorzichtig deed ik de deur naar het halletje open, en zowel Remus als Sirius keek me aan. 

'Oh, hoi Robin,' zei Remus, een tikje verbouwereerd. 

'Sorry, ik heb geen tijd, ik moet-even weg,' ik keek Sirius aan, in de hoop dat hij me begreep. Ik zag hem knikken, en hij deed de deur open. 

Ik greep mijn jas, en rende de straat door, naar het einde.