Lost in Harry Potter

After the chaos

'Verraadster!' riep Sirius me toe, terwijl Severus zijn handen op zijn rug bond met touw dat hij uit zijn toverstok liet komen. 

Ik greep Sirius bij zijn kraag en trok hem naar me toe, nu was ik het zat, 'nu moet je eens goed naar me luisteren Sirius! Ten eerste had je kunnen bedenken dat ik naar Jeweetwel zou verdwijnselen, dus ben je, als je het technisch bekijkt, vrijwillig met me meegereisd. Bovendien zijn Severus en ik de enige twee mensen die nu kunnen beslissen over je leven, weet je zeker dat je me nog bozer wilt maken dan je nu al hebt gedaan?!'

'Als je me toch dood wilt hebben, doe het dan gewoon nu,' zei hij kil. 

'Als we je toch al mee naar binnen nemen, kun je er zeker van zijn zowel Severus als ik onze toverstok niet eens gaan gebruiken,' zei ik, minstens zo kil, 'en je lijkt vergeten te zijn, dat hij en ik aan de goede kant staan!' dat laatste zei ik zacht, maar vrij koeltjes. 'Dus het is jouw keuze really,' ik liet hem los en sloeg mijn armen over elkaar. 

Severus duwde hem de tuin in, de poort door. Sirius kon niet meer verdwijnselen nu. Na vijf minuten kwam Severus terug. 

Ik stond nog steeds voor de poort te dralen, 'kom je mee?' vroeg hij.

'Wat gaat er met hem gebeuren?'

'Dat weet jij net zo goed als ik.'

'En met ons?'

Hij schudde even zijn hoofd, 'dat weet ik niet.' 

'Kunnen-kunnen we nog wel bij elkaar zijn?' vroeg ik, 'of- of is dat te gevaarlijk?' 

'Hij zou het tegen ons kunnen gebruiken, als hij erachter komt.' 

Ik knikte, 'ja, daar was ik al bang voor.'

Hij duwde mijn kin omhoog, 'wat er ook gebeurd daarbinnen, hoezeer ik je ook moet negeren om Hem te laten zien dat ik loyaal ben aan hem, ik hou van je.' 

Mijn hart sloeg een paar slagen over, dat wist ik zeker, en het liefst had ik mijn armen nu om hem heen geslagen. Maar dat was ook te gevaarlijk. 

Ik knikte daarom, 'ik ook van jou Sev,' zei ik stilletjes. 

Hij knikte, 'dat weet ik.' 

Ik haalde een paar keer diep adem, en liep toen achter Severus aan mee naar binnen. Meteen sloeg de kou in huis me in mijn gezicht, en ik hoorde mensen praten. 

Dat was natuurlijk vanwege Sirius. 

Toen we de huiskamer binnenkwamen zat Sirius vastgebonden op een stoel, en Voldemort liep om de stoel heen. 

Toen hij mij zag, stond hij stil, en iets van wat vroeger misschien een glimlach was, sloop over zijn gelaat, 'ik heb begrepen dat jij Zwarts als souvenir mee genomen hebt,' zei hij. 

Ik knikte, een tikje lamgeslagen, 'ja meester.'

'Mooi werk, mooi werk,' nu hebben we onderhandelingsmateriaal.'

O, dus hij ging Sirius nog even niet vermoorden? Kon ik dat eruit opmaken? 

'In de tussentijd-' hij keek Bellatrix aan, 'ik geloof dat jij nog een aantal vetes hebt met je neef?' 

Bellatrix grijnsde en liep naar de stoel toe waar Sirius op zat, 'dat klopt Meester,' even bleef ze achter hem staan, maar toen trok ze hard Sirius' hoofd naar achter bij zijn haren. 

Hij trok even een pijnlijk gezicht, maar er kwam geen geluid over zijn lippen. Voldemort liep naar mij toe, en bleef voor me staan. Hij stak een hand uit, en even gleed een ijskoude vinger over mijn keel.