Lost in Harry Potter

Lessons

Met mijn tas over mijn schouder gehesen, liep ik door de gangen. 

Ik was op weg naar de bibliotheek. Ik had een berg huiswerk gekregen, en het was pas dag één. Niet dat je me hoorde klagen, ik was blij iets om handen te hebben. Met mijn vinger gleed ik langs de rijen boeken, op zoek naar een exemplaar die me kon helpen bij mijn huiswerk over nonverbale spreuken. 

Sneep had me meer huiswerk meegegeven dan de anderen, maar dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Ik was gemotiveerd alles te leren wat nodig was om het uiteindelijk tegen Voldemort op te kunnen nemen. Toen ik dacht een goed boek gevonden te hebben, plofte ik aan een tafel, pakte een veer, inkt en perkament en deed ongezien mijn oordopjes in mijn oren. Het was rustig vandaag, dus ik zou niet zo snel betrapt worden met mijn ipod. 

Helaas moest ik wel vaststellen dat de batterij het elk moment op zou kunnen gaan geven. 

Bah, bah, wat had ik dan nog om me te herinneren aan mijn andere leven? Ik kauwde op mijn onderlip terwijl ik het boek opensloeg, en de juiste pagina opzocht. Naast dat ik een opstel moest schrijven, moest ik de nonverbale spreuken natuurlijk ook oefenen. Ik had besloten te beginnen met een makkelijke, Wingardium Leviosa . 

Toen ik klein uur later klaar was, bekeek ik trot het eindresultaat. Als Sneep me hier geen uitmuntend voor zou geven wist ik het ook niet meer. 

Langzaamaan waren er meer leerlingen binnen komen lopen. En de meeste zaten net als ik in een rustig hoekje hun huiswerk te maken. Tevreden over mezelf stopte ik mijn huiswerk in mijn tas en legde de veer in het midden van de tafel. 

Zo hard als ik kon dacht ik de spreuk, terwijl ik met mijn toverstaf zwiepte. De veer voelde er niks voor om omhoog te zweven. Niet dat ik dat had verwacht, maar hieruit bleek maar weer dat nonverbale spreuken toch moeilijk waren dan ik van te voren had kunnen bedenken. 

Opnieuw, steeds opnieuw probeerde ik het. Zo lang dat het buiten al donker begon te worden.

"Zeg!" blafte de stem van mevrouw Romella, "het is etenstijd, zou je niet even een pauze nemen van je werk?" 

Ik glimlachte, "sorry," zei ik, "ik wil deze spreuk graag onder de knie hebben." 

Maar ik deed wat ze had voorgesteld, pakte mijn boeken in en rende naar de grote zaal om te eten. Het was moeilijk om Harry, Ron en Hermelien te negeren, hoewel ik ze naar me zag zwaaien vanuit mijn ooghoek. Ik liep regelrecht naar de tafel van Zwadderich en plofte neer. 

Zelfs onder het eten kon ik het niet laten stiekem nog op Kwasts' beker te oefenen met mijn nonverbale spreuk. Hij slaakt een kreet als zijn beker pompoensap ineens de lucht in zweeft. Ikzelf ben verbaasd dat het me zowaar gelukt is eindelijk een nonverbale spreuk te gebruiken. 

Korzel begint te hinniken van het lachen. 

Ik grijns, en met een klein tikje van mijn vinger tegen de onderkant, komt de inhoud van de drank in zijn schoot terecht. 

"DAT DEED JE EXPRES!" brult Kwast, en hij springt overeind. 

"Nee, hoe kóm je erbij?" zeg ik droogjes, terwijl Malfidus in de lach schiet bij het zien van het gezicht van zijn vriend. Kwast gromt iets, pakt zijn tas, en klotst de zaal uit, waarschijnlijk naar de leerlingenkamer.

Na het eten loop ik een eindje met Malfidus op richting de kerkers.

"Montange."

Ik kijk hem aan, "hm?"

"Het spijt me van je ouders." Zegt hij. 

Abrupt blijf ik stilstaan, "wat zei je?" 

Ook hij blijft stilstaan, "je hoorde me wel."