Touch Me Anywhere

Chapter 24

Chapter 24

Corrupted Mind

"Ako na. May sarili akong kamay. Kaya kong kumain mag-isa." Masama kong tinignan si Dart nang sinubukan niyang subuan ako ng pagkain.

Dinalhan niya ako ng pagkain dito sa kwarto niya dahil nanginginig ang mga tuhod ko para tumayo at kumain sa dining table niya. I didn't know some mafia boss like him exists in this world. He is sweet, caring, and gentle person. How nice of him.

Dart cracked a teasingly smile. Hindi ko siya pinansin at nagsimulang kumain. Sinandal ko ang likod ko sa headboard ng kama niya dahil nangangalay ang likod ko. Pakiramdam ko sobrang nabatak ang mga buto ko.

Sinubukan kong kumain pero agad kong nabitawan ang kutsara at tinidor. Nakita kong nanginginig pati ang mga kamay. Oh my God.

"It must be the side effect of the antidote." Kinuha ni Dart ang nalaglag na kutsara't tinidor. "Let me feed you."

"Kaya kong kumain mag-isa..." pilit ko pa rin kahit sobra na ang panginginig ng mga kamay ko.

Umiling si Dart at natawa. "Don't act like a strong girl now."

"I'm a strong girl."

"As of now?" Tinignan niya ako sa aking mga mata. "You are not."

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. He's right. I don't feel I can do anything in my condition right now. I feel weak and fragile. Ni hindi ko nga magalaw nang maayos ang buong katawan ko. Para itong namanhid dahil sa iba't ibang klase ng gamot na tinuturok sa akin ni Dart.

Maraming side effects ang mga gamot. Nanginginig ang mga iba't ibang bahagi ng katawan ko. Madalas ay nahihirapan akong huminga at lumalakas at bumibilis ang tibok ng puso ko. Natatakot ako na baka dahil sa sobrang bilis at lakas ng tibok ng puso ko, bigla akong mamatay. Nakakamatay iyon, diba?

Palagi rin akong inaantok. Tinatamad akong kumilos at kumain. Gusto ko laging nakahiga lang. Parang ang lubha sobra ng sakit ko dahil sa nangyayari sa akin.

It felt weird at first when Dart started feeding me. Sa ibang direksyon ako nakatingin habang sumusubo sa pagkaing tinatapat niya sa bibig ko. Mabagal ang pag nguya ko sa pagkain pero kahit na ganoon ay hindi ko pa rin malasahan nang maayos ang pagkain. This is really weird. Me and Dart inside of his room is weird. Everything is weird.

Umawang ang bibig ko nang makita ang mukha ni Jin sa aking harapan. Biglang nanikip ang dibdib ko. He was looking at me like he doesn't really care if I die. His facial expression was blank. His lips formed in a thin line. His green eyes were dry. He was just plainly looking at me. No feelings, no emotions... at all.

Bumagsak ang mga balikat ko habang tinitignan siya. Nagbara ang lalamunan ko, senyales na malapit na akong umiyak. Hindi ako ganito... Hindi ako iyakin na babae. Hindi ako mahina. I'm not like this.

What have you done to me, Jin? Why are you looking at me like that? Why? Why didn't you save me? Why did you let this happen to me?

"Tifanny, you are out of your mind again." Narinig ko ang boses ni Dart at bigla na lang naglaho ang mukha ni Jin Ichijo sa aking harapan.

What was that? An illusion?

"I'm hallucinating..." ani ko sa mahinang boses.

"Of course you do." Dart sighed. "You will be fine again."

Pagkatapos kong kumain, nakatulog ulit ako. Hindi gumagana ang utak ko nang maayos. Sa tuwing sinusubukan kong mag-isip, nahihirapan ako. Palaging mga walang kwentang bagay ang pumapasok at naglalaro sa utak kong corrupted na. Gagaling pa ba ko? Will I able to go back to my usual self? To my usual mindset?