Alexis King is een 17 jarige tiener met een sterk karakter. Ze heeft het eigenlijk allemaal voor elkaar, een lieve en leuke familie, goede vrienden die altijd voor haar klaar staan en ze is zeker niet onaantrekkelijk. Helaas wordt Alexis haar leven...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
POV Alexis
Het was stil. Malia en ik zaten de hele vliegreis geluidloos in de 'vliegende bus'. Dat is hoe we het hadden genoemd. Na wat voelde als een landing reed de bus uit het vliegtuig. Er was geen houvast en alle meiden knalde tegen elkaar aan. Sommige werden erdoor geïrriteerd terwijl anderen bang stil bleven zitten. We reden verder door en door naar het onbekende. In de tussentijd waren Malia en ik wel het een en het anders over elkaar te weten gekomen. Malia was 15 jaar oud deed VWO en haar achternaam was Haarens. Ze was een stil meisje en ze was terwijl ze terugliep van school in een busje getrokken en well, daarna hetzelfde verhaal. Na een paar uur begon het busje af te remmen. Er werd over een erg hobbelig pad gereden waardoor alle meiden in de bus weer tegen elkaar aan ramden. Sommige begonnen weer te snikken en zelfs een paar waren flauw gevallen. Het maakte me kwaad. Na een eeuwigheid stond het busje stil. De deuren gingen open en het vage daglicht scheen naar binnen. Ik zat aan de achterkant van de bus wat betekende dat ik er nu dus ook als eerste uit werd getrokken. Ruw sleurde ze me aan mijn, nog steeds geboeide armen, uit de bus. Ik trok nog een keer wild om los te komen. De mannen schreeuwde weer iets naar me. Echt joekel, stop met schreeuwen. Toen ik goed en wel stond kon ik om me heen kijken. Ik zag dat we op een open plek in the middle of fucking no where stonden. Omgeven door een dik bos was rennen dus nog geen optie, en niet om het een of ander, maar ik was kapot. "Correr!" Een man schreeuwde weer iets tegen me. Ik zag dat er meerdere bussen stonden, met meerdere groepen meiden. Ik trok een wenkbrauw omhoog. No Espangol puta. Voordat ik iets terug kon zeggen werd ik alweer wild aan mijn arm mee getrokken. Al snel stonden we voor 2 grote stalen deuren. Toen ze open gingen bleek het een soort lift te zijn. Toen de lift vol zat begonnen we al snel te dalen. Verdomme zeg, ondergrondse gevangenissen? Het is geen actiefilm. Ik ademde diep in en uit. Een bons op de grond liet me opkijken. De deuren gingen open en een grote ondergrondse open plaats werd zichtbaar. Terwijl we allemaal uit de lift werden gedreven zag ik dat er overal gangen op uit kwamen. Weer schreeuwde een man iets. We moesten ergens heen lopen blijkbaar. Binnen 2 minuten was ik de weg al kwijt. We liepen door zoveel gangen dat ontsnappen wel onmogelijk leek. Wat een doolhof. Na een tijdje stonden we stil in een lange gang met allerlei kamers. Per kamer werden er 4 meiden naar binnen geduwd. Lomp werden we in de kamer gegooid en de deur sloeg hard achter ons dicht. Op een slot. Ik liet mijn adem gaan, blijkbaar had ik het ingehouden. Daar stonden we dan, met z'n alle, te verwerken wat er zojuist was gebeurd. In de kamer stonden 3 stapelbedden. In de bovenste 2 bedden lagen 2 meisjes. Ze waren in het Spaans tegen elkaar aan het praten. Engels was voor mij nooit een probleem dus ik probeerde maar een gesprek te voeren. "Euhm, weten jullie misschien wat hier aan de hand is?" De twee meiden keken me keurend aan. En vervolgde toen hun gesprek. Ik draaide me om naar Malia en zag dat ze op was gehouden met huilen en mij vragend aankeek. "Ik weet ook echt niet wat er gaat gebeuren". Toen dacht ik maar eens aan de andere 2 meiden te vragen of zij iets wisten. "Hey, euhm hoe heten jullie?" probeerde ik op mijn vriendelijkste toon. Het duurde even maar toen gaf de langste van de 2 een antwoord: "Anna". Ik keek naar het andere meisje die nu mijn vraag ook beantwoordde: "Beatriz." Gelukkig. In ieder geval contact. "Okay, euhm ik ben Alexis en dit is Malia." Het was een awkwarde ontmoeting maar gelukkig liep het tussen ons vieren goed. Er werden wat vragen gesteld over wat, waarom, hoe en wie, maar niemand wist een antwoord. Ik probeerde wat lichtere onderwerpen te introduceren en basic vragen te stellen over familie, school en herkomst. Maar de gespannen sfeer was om te snijden.
