When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 11 (Revisited)

 POV Alexis

Toen we goed en wel een tijdje aan het rijden waren klonken er harde knallen uit de vrachtwagen. Zack verstrakte zijn greep om het stuur. Na een half uur was de zwarte nog steeds bezig. Het gebonk bleef maar doorgaan. "Waarom uit alle beesten heb je nou een gek gepakt!?" riep Zack geïrriteerd uit. "Omdat hij er mooi uit ziet," hapte ik sarcastisch terug. BONK. "Verdomme," mompelde Zack terwijl hij de wagen in de berm parkeerde. Hij haalde de vrachtwagen van het slot af, stapte uit, trok me uit de stoel en duwde me het deel van het paard in. "En hou hem stil! Silvano doet me nog wat!" riep hij kwaad terwijl hij de deur wild dicht smeet. Ik liet mijn ogen even aan het donker wennen en zag dat de zwarte nijdig naar me beet. "Nou effe normaal doen," schoolde ik hem boos. Hij zwiepte onrustig met zijn hoofd. "Het is al goed, niet zo aanstellen," stelde ik hem ietwat sarcastisch gerust. Hij leek iets rustiger te worden, het gestamp was ook gestopt. "Ik zal toch een naam voor je moeten verzinnen zwarte," ik aaide voorzichtig over zijn hoofd. Hij knorde zachtjes waardoor ik glimlachte. Door een spontane bocht verloor ik mijn evenwicht en knalde tegen de rand aan. De zwarte hinnikte verrast. "Hmpf, ja, ja." Ik ging rustig op de grond zitten terwijl de vrachtwagen verder reed. "Zwarte of Onyx, Orion, Brego... Nee dat is niks..." Ik was een beetje namen aan het opsommen om de tijd te doden. De vrachtwagen was super ruim, al stond de zwarte niet vast dan kon hij zo omdraaien en eruit rennen. Ik lachte hardop. Ineens trok mijn gezicht serieus weg. Waarom ook niet? Na een langdurende rit wist ik aan de verschillende geluiden te horen dat we eruit gehaald zouden worden. He he. Oh hij zou eruit komen. Dat zeker. Ik was op zijn rug geklommen, had het halstertouw om zijn hals gedaan, vastgeknoopt aan de andere kant zodat het nu diende als teugels en wachtte af. De vrachtwagen was zo donker dat ze me nooit op tijd zouden zien. 

Geroezemoes. Mijn hart klopt in mijn keel, mijn lichaam gespannen. Ik hoorde nu stemmen dichterbij, ze waren met veel. Er werd aan de hendels van de vrachtwagen geprutst. Mijn greep verstrakte om de teugels. "Oke, nu rustig erui...- HE!?" Ik knalde met een rotvaart uit de trailer en verloor mijn evenwicht, close one: ik lag er bijna af. Hij sprong Zack omver, herstelde zich en steigerde een paar keer wild in het rond. Blijven zitten was extreem moeilijk. Ik hoorde de mannen roepen. "Go, diablo, go!" schreeuwde ik hard. Mijn por in zijn zij liet hem vooruit springen en woest weg galopperen. Jezus wat is hij gevoelig! Ook maar een kleinste aanraking liet hem verschieten of versnellen. Maakt niet uit! Op naar de vrijheid! Gaan we links, rechts rechtdoor of terug? Of kunnen we beter een strategische kant op gaan? Of beter... Wat the hell maakt het ook uit, gaan! Jeez Lex get your shit together.

De zwarte bleef maar gassen, en gassen, en gassen. Hij was groot en ruim gebouwd. Dit was insane. Rengalop door de onbekende bossen en over de lange vlaktes. Ik zat stevig genoeg op zijn rug om goed te kunnen blijven zitten en hij vloog over de grond. Elk moment dat ik dacht dat hij niet sneller kon, gooide de zwarte er nog meer vaart in. Running, running, running, I'm so speedy... De zwarte brieste van geluk en ik was het met hem eens. De wind vloog door mijn haren. Bitchh, ik kon zo in een shampoo reclame. Ik stuurde hem tussen de bomen door en we sprongen over boomstammen heen. Hij was toch wel heel goed opgeleid niks bleek een probleem te zijn. Ik keek naar achteren en zag dat we alleen waren. Een lachje van geluk kon ik toch echt niet onderdrukken. Ik spoorde hem nog een keer aan. Slalom, slalom, om de bomen heen. Hoppa! Galopwissels, rengalop en door. Grasvlakte! Voordat ik hem kon aansporen had hij zelf al de turbo aangezet. Ik keek nog een keer paranoïde achterom. De zwarte zette nog meer aan. En terwijl ik achtervolgd werd door totaal gestoorde mensen moest ik toch toegeven dit was echt niet te geloven. Ik reed hier zonder zadel in rengalop op een bloedmooie hengst en het was echt geweldig. Ik slaakte een klein kreetje van blijheid. Ik kon niet 24/7 in de negatieve 'ik-ga-dood-sfeer' blijven hangen. Ik bedoel, met al het verschrikkelijke wat allemaal was gebeurd, was dit echt een cadeautje. Het ritme van de hoeven van de zwarte was gelijkmatig, ik kon zo makkelijk nog uren blijven zitten. En als we zo door zouden gaan kwam het wel goed. Nog een keer keek ik achterom. Er was tot nu toe niemand... Zouden ze me laten gaan? Misschien omdat ze ons niet bij konden houden door de bossen! Oh hell yhea, genius! Ik keek weer voorruit en ik zag dat verderop een heuvel omhoog liep. Ik liet Spartan wat rustiger galopperen zodat hij niet totaal uitgeput zou zijn. Dit was wel even tof. De rust van de buitenwereld was geweldig. En de lucht, oh en de zon, het gras, de wind! Bovenop de heuvel liet ik hem halt houden. De zwarte was lichtelijk aan het hijgen. "Killer conditie zwarte," ik klopte op zijn hals. Hij brieste en snuffelde aan het gras. Ik liet het even allemaal los. Dat ik nu ergens in de middle of no were was, gekidnapt door psychopaten en dat ik heb moeten vechten voor mijn leven. Ik bedacht me dat ik gewoon lekker aan het rijden was op m'n nieuwe bae. Maar deze gedachte kon ik niet lang vasthouden want, boy, we've got a long way to go. Ik was even afgestapt om de zwarte en mezelf wat rust te geven. "Je moet wel een stoere naam hebben, je bent tenslotte een stoer paard," praatte ik hardop tegen de zwarte. Hij schudde met zijn hoofd en keek me even sloom aan. "Och ja, charmant hoor!" lachte ik hardop.