When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 27 (Revisited)

POV Alexis

De weken erna verliepen rustig. Afgezien van de paar keer dat ik mot had met begeleiders en die ene keer dat Beatriz haar soep over Rens heen gooide dan... Je had erbij moeten zijn, was echt lachen. Maar goed, we vochten, trainden, vervloekte deze plek en lachten ons door de dagen. De arena gevechten werden steeds beter georganiseerd. Zelden nog werkten de tegenstanders ons tegen de grond. En zelden nog wonnen de tegenstanders van onze Rang. De paar keer dat Silvano speciale gevechten had georganiseerd hadden we het met blauwe plekken, schaafwonden en kneuzingen moeten bekopen. Maar gelukkig nooit erger dan dat. Mijn Rang was safe, ze konden voor zichzelf zorgen en maakten van onze gevechten echte shows. Op een of andere manier maakten we van dit gat toch ons thuis. We raakte gewend aan deze gestoorde plek en betrapte onszelf erop dat we soms uitkeken naar een gevecht als we bepaalde tegenstanders zagen op de lijst. Maar het duurde allemaal te lang. Te lang zaten we al onder de grond, gevangen. Alleen deze week had ik alweer twee keer geprobeerd te ontsnappen. Zonder succes. Het leverde me 3 nachten in een ijs bad op en een avond zonder eten. Logischerwijs kreeg ik uiteindelijk alsnog avondeten aangezien Beatriz het de kamer in had gesmokkeld. Van Alonzo hadden we ook niks meer gehoord, wat ik eigenlijk niet echt heel erg vond. Ik had hem graag neergemaaid in de arena, met alle plezier. Maar ik ben blij dat het niet zo was. Op deze manier hoopte ik toch een stukje menselijkheid te behouden. 

Verder waren we naar de oppervlakte gebracht om in de bar van Silvano te serveren. We kregen veel te korte kleding, wat eigenlijk gewoon lingerie was, en hoge hakken als werkoutfit. Samen met een laag make, et voila! Un straathoer perfecto! Maar ondanks dat ik er dus uitzie als een mislukte Patty Bracht, ben ik wel veel meer te weten gekomen over deze plek. "X, deze is voor tafel 3, de brief moet je aan de meneer aan de kop geven." Ik werd wakker uit mijn dagdroom en pakte het dienblad met een hand aan en het briefje in de andere. "Joe," Ik draaide me om, zette een bitchy gezicht op, fake-smile en begon met lopen. Mijn hakken tikte op de vloer. "Goedenavond heren, hier zijn de drankjes." Ik lachte über fake en zette de drankjes neer. Toen ik de brief aan de vent gaf knikte hij kort. Daarna liep ik terug naar de bar en leunde op het prachtig afgewerkte hout. Sommige mannen die hier langs komen zijn hier simpelweg voor zaken. Altijd fijn, want dat betekende voor ons rust. Heel soms kon ik zelfs een stukje medeleven vinden in de blikken die de mannen me gaven. Sommige wisten hoe we hier terecht zijn gekomen, om die reden hadden ze dan ook zeker geen interesse in ons. Maar goed. ik zit dus zekersteweten in Italië, in de buurt van Rome. De mannen die mij op mijn school hadden ontvoerd waren niet de mannen van Silvano. Dat was de maffia uit Qatar. Ik weet het, heel gecompliceerd allemaal maar ik kan er verder ook niks aan doen. De maffia uit Qatar hadden schulden bij Silvano. Silvano, zijnde zichzelf, besloot dat ze in Nederland jonge meiden moesten kidnappen voor zijn bordeel. Hij wist dat dit erg moeilijk was en had eigenlijk gehoopt dat de gehele bende die op pad ging, betrapt zouden worden door de polite. Helaas lukte het ze om mij mee te nemen en kwam iedereen er levend uit. Later hoorde ik dat Silvano hierna alle mannen heeft laten afschieten. Een rilling trok door mijn lichaam heen. Ik staarde voor me uit. Hoe is dit allemaal gebeurd... Daarnaast bleken de arena gevechten online een grote sensatie te zijn geworden waar dagelijks miljoenen mensen naar kijken. Dat deel geloofde ik zelf eigenlijk niet. Want als zoveel mensen het elke dag kijken, waarom deed niemand dan iets? Los daarvan, in de vorige weken heb ik twee bommen kunnen plaatsen. Meer had ik tot nu toe nog niet gedurft. 

De avond vorderde en het bleef rustig in de bar. De begeleiders hadden me een paar keer bevolen om te gaan dansen of zingen maar ik had ze de vinger gegeven en ging door met mijn bediening werk. Ik had gezien dat de kok, degene die de meiden in de keuken in de gaten hield, al meerdere malen aan de bar zat en heel wat bier achterover had gegooid. "Anna," riep ik door de bar. Ze kwam aangelopen van een tafel. "Wat is er?" Ik wenkte naar de kok en hield toen mijn vinger voor mijn mond. "Alexis...-" siste ze. Maar ik kapte haar af. "Ik moet het proberen," Haar gezicht stond ernstig. "Oke. Geen zorgen. Ik hou ze bezig." Ze knipoogde en liep toen naar het podium vooraan in de bar. Ze riep iets naar iemand van de bar en luide muziek begon te spelen. Gedurfd begon ze te dansen en liep sexy over het podium heen. Ik knikte naar haar en liep naar de keuken. Ik keek links en rechts, maar zag niemand. Toen ik naar de afwasser liep stond plots de kok voor mijn neus. Met grote ogen keek ik hem aan. Shit. "Wat doe jij hier," het klonk intens nors. "Ik kom haar aflossen voor de afwas," reageerde ik vrolijk. Hij keek me minachtend aan en richtte zijn blik daarna op het andere meisje. Ze was een jaar of 16 gokte ik. Als een hert in koplampen keek ze me bang aan. "Daar heb ik niks over gehoord," zei hij kortaf. "Dat weet ik toch ook allemaal niet?" dramatisch zuchtend keek ik naar de grond. Hopende dat hij zou denken dat ik een imbiciel was. Hij keek me aan en legde een doek neer waarmee hij zijn handen afdeed. "Ik heb wel zin in een pilsje, ik ben over 10 minuten terug." Bromde hij terwijl hij door de deur naar de bar ging. Ik keek over mijn schouder om te zien of hij weg was en keek toen het meisje aan. Aan haar reactie te zien schrok ze van mijn spontane verandering in emotie. Ik zette de radio extra hard en liep naar haar toe. "Wil je hier weg?" Ze keek paniekerig om zich heen maar knikte daarna voorzichtig. "Ik ga er alles aan doen om je hieruit te halen oke? Maar op dit moment zal je hiet moeten blijven en doen alsof er niks aan de hand is. Zeg dat ik me niet lekker voelde en naar de wc ben gegaan, oke?" ik ratelde door als een gekkehuis en het meisje keek me trillend aan. Ze knikte wederom voorzichtig. "Ik ga iedereen hieruit halen, dat beloof ik." Met deze woorden deed ik mijn hakken uit en sloop ik door de achterdeur naar de gang toe. Mijn hart gonsde door mijn lijf. Voetje voor voetje schuifelde ik door de gang. Stilletjes op mijn blote voeten over de koude stenen. Pijnlijke voeten waren voor mij onbekend geworden. Door al het zand en de rotzooi in de arena waren mijn voetjes net twee olifanten poten geworden. Door de medicatie kon je er niks aan zien, maar ze waren echt redelijk gevoelloos. De gang liep naar rechts, geen stemmen. Ik keek om het hoekje. Niemand! Ik zag de deur, de deur naar buiten.  Sneller lopen Lex, komaan! Ik was nu voorzichtig aan het rennen en net voor de deur kwam ik stilletjes tot een stop. Voorzichtig duwde ik het open. Het was januari hier in Italië, ongeveer 12 graden, rond 11 uur 's avonds. Niet super koud, maar het was ook niet echt heel fijn. Ik snoof de frisse lucht op. Eindelijk. Ik wilde mijn voet in het zand onder me zetten toen een arm me terug trok en een hand op mijn mond sloeg. Ik probeerde te schreeuwen maar de hand stopte al het geluid wat er uit mijn keel kwam. "Sssst! Anders horen ze je!" siste de stem. Zack? Ik stopte met schreeuwen en hij liet me los. We keken door de kier naar buiten en vijf mannen kwamen voorbij gelopen. Ik keek hem raar aan. "Dankje... Denk ik," zei ik zuchtend. "Je wil toch niet zo door het bos gaan rennen he?" zei hij terwijl hij me geamuseerd aan keek. Hij haalde een tas tevoorschijn en haalde daar een joggingsbroek en een shirt uit. Mijn ogen werden groot. "Zack, hoe kan ik je ooit bedanken?" zei ik bijna huilend terwijl ik de kleding snel aantrok. "Nou, een kusje is nooit verkeerd," reageerde hij grijnzend. Ik lachte en zonder er bij na te denken kuste ik hem. Mijn actie verbaasde hem want het duurde een seconde voordat hij me terug zoende. "Succes Alexis, aan het eind van de bosrand links staat iemand op je te wachten om je hier weg te halen," sprak hij voorzichtig. Ik bedankte hem nogmaals, tranen in mijn ogen en sprintte toen naar de bosrand. Geen alarm ging af, geen mannen begonnen te schreeuwen. Ik ben vrij!

Ik ben eigenlijk altijd al goed geweest in rennen. Altijd een killer conditie, jongens op school waren er vaak jaloers op als ze me niet meer konden bijhouden. Ik sprong over een boomstam heen, slide een heuvel naar beneden en rende door. Thuis ging ik vaak hardlopen door de bossen, oh wat verlangde ik naar huis. Het spoorde me aan om nog harder door te rennen. Ik voelde me geweldig. Ik voelde me vrij! Zodra ik veilig was zou ik de politie alles vertellen over deze plek. Zo kunnen Beatriz, Anna, Malia, Lulu, Raven en iedereen uit het Gat door met hun oude levens. Alles zou goed komen! Ik bleef rennen en hield lichtelijk links aan. Als wat Zack zei klopte, dan vond ik daar mijn redding. Ik wist wel dat hij aan onze kant stond! Na een korte tijd kwam ik bij de bosrand aan. En daar links op het zandpad zag ik een auto staan. Eindelijk. Eindelijk verlost.

This isn't the end my fellow readers... Beware...

~ApplePie outt

Revisited :D