When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 35

~ 2 maanden later, 12 April 2017 ~

POV Beatriz

Schreeuwend en spartelend werd ze weg gesleurd. Ik zat huilend op de grond naast Anna terwijl Lulu snikkend tegen Raven aan hing. "Nee! Nee! Nee!" het geschreeuw en gehuil van Alexis stierf weg in de verte. Ik denk dat we er ongeveer 15 minuten zaten toen 4 begeleiders ons ophaalden en naar de doucheruimtes escorteerden. Er werd niks gezegd. Er hoefde ook niks gezegd te worden, de pijn was nog te erg. Lulu zakte op de grond. "Ik krijg het er niet af!" snikte ze paniekerig terwijl ze het bloed van haar armen af probeerde te krabben. Anna pakte haar armen en trok haar in een knuffel. Het duurde 2 uur voordat we weer uit de doucheruimtes kwamen gestrompeld. 2 begeleiders stonden op ons te wachten. "Rang 1..." een van de begeleiders begon met praten, maar hij slikte even toen hij ons zag. "Jullie worden verwacht in de eetzaal." Zei hij stijf. Ik knikte even en nam de rest mee richting de eetzaal. Eenmaal in de eetzaal aangekomen zagen we Lex tegen Zack tekeer gaan. Terwijl wij allemaal kapot waren van verdriet en eigenlijk niet wisten wat we moesten doen, was Lex helemaal niet bedroefd. Integendeel, ze was kwaad. "Jij vieze vuile!" hoorde we haar schreeuwen. 2 begeleiders trokken haar weer bij Zack weg. "Het is jou schuld! Jou schuld!" gilde ze nogmaals. "Alexis doe alsjeblieft rustig." Probeerde Leonardo haar te sussen. "Rustig?! Wat denk je zelf?!" schreeuwde ze weer. Meerdere begeleiders kwamen nu de eetzaal binnen gelopen. "Wat is dit voor herrie, er proberen mensen te slapen!" zei Rens geïrriteerd. Maar toen hij ons zag, wist hij al wat er gebeurd was. Alexis zakte op de grond, op haar knieën. Er werden wat mensen gebeld, er klonken harde knallen en alles en iedereen liep ineens dwars door elkaar. Er klonk geschreeuw en ineens was iedereen wakker en rond aan het rennen. Ik werd door de menigte mee gesleurd terwijl ik Alexis nog zag zitten. Ze keek me aan en vormde de woorden: '12 april'.

POV Alexis

Ik zat op de grond terwijl er harde knaller klonken. Ik keek op en zag mijn squad die met de menigte werd weggesleurd. Het was 6 uur 's ochtends... 12 april. Ik keek op. Ik zag Beatriz die niet snapte wat er aan de hand was. Ik vormde de woorden 12 april en wees naar de klok. Overplaatsing. Chaos. Ontsnapping! Ik sprong op. 12 april! Ik voelde een steek van pijn door me heen gaan. De begeleiders waren ondertussen niet meer op ons aan het letten. Ik rende naar onze kamer toe waar ik Raven en Anna tegenkwam. "Weten jullie wat er aan de hand is?" vroeg ik. "Een van Dmitry's bommen is ontploft, ze gaan het hele gedoe ontruimen en alle meiden nu op het vliegtuig zetten!" zei Raven terwijl ze tassen onder het bed uit pakte. "Oke, het is dus nu of nooit... Anna jij hebt de sleutel toch?" ze haalde het ijzeren ding uit haar bh. "Veilig opgeborgen." Grapte ze. "Oke, prima. Raven jij hebt de ontsteker van de andere bommen toch?" Raven knikte en haalde de ontsteker uit een van de tassen. "He! Ik heb tegen alle meiden gezegd dat ze dus naar corridor 7 moeten lopen, zoals de bedoeling was." Zei Beatriz blij die net binnen kwam gerend en haar eigen tas pakte. "Prima werk Triz!" zei Raven blij. "Waar is Lulu?" vroeg ik aan Beatriz terwijl ik mijn eigen rugzak pakte. "Die is bij de andere meiden, ze wil haar gedachten even af houden van...." Het viel stil. "Oke meiden, ik weet dat het verschrikkelijk is. Zeker aangezien we nu een poging gaan doen om hier weg te komen. Maar we moeten nu echt doorgaan. Het is echt nu of nooit." Zei ik bemoedigend. Mijn woorden leken wat aan te wakkeren en al gauw sprintten we met z'n alle door de gangen naar corridor 7. Dit was het plan. Iedereen naar de wenteltrap van corridor 7 sturen, waar we nu de code van hadden, met z'n alle omhoog sprinten terwijl de mannen bezig waren met de bommen en zichzelf redden en dan naar buiten richting de bussen rennen. Het plan was al 2 maanden bezig en het had ons heel wat gekost. Laten we zeggen dat onze squad het grootste deel van alle begeleiders nu heel goed kent. "Lu!" ik rende naar Lulu toe die een meisje ondersteunde die een steen tegen haar hoofd had gekregen door de ontploffingen. Ik gaf mijn tas aan Anna en ging toen op een grote steen staan die net naar beneden was geknald. "Iedereen even luisteren!" schreeuwde ik. Er kwamen 6 gangen uit op corridor 7 en ze stonden allemaal vol met meiden. Mooi zo, de meerderheid is gekomen. "Deze leidt naar een trap die jullie naar de oppervlakte brengt. Als we daar zijn, volg dan squad 1 en 2!" schreeuwde ik zodat iedereen het kon horen. Nathalie, de 'leidster' van squad 2 zwaaide even zodat iedereen wist wie ze moesten volgen. Ik opende de deur en het begon vol te stromen. "Als deze deur opengaat krijgen alle begeleiders een melding, dus ren als de sodemieter die trap op!" schreeuwde ik er nog achteraan. "Anna neem mijn tas mee naar boven, ik ga Spartan redden." Zei ik terwijl ik diep inademde. "Please, kom terug oke, we zijn er al een kwijt..." fluisterde ze. Ik knikte even, en begon met rennen. Ik slide onder de staldeur van Spartan door en pakte het touw wat vastzat aan zijn halster vast. Ik rende door de gangen richting de lift. "X! Jij moet ook zo snel mogelijk naar boven!" schreeuwde een begeleider. Valerio kwam aanlopen. Hij kinkte naar me. "Kom maar X, ik neem Spartan wel over." Zei hij vlak. Please gedraag je Spartan, please gedraag je! Ze liepen de lift in en alles was nu nog rustig. "Lex, ga jij daar maar bij." Zei hij dwingend. "Ik moet mijn squad eerst hebben!" probeerde ik ertegenin te gaan. Hij pakte mijn arm. "Jij gaat nu godverdomme mee!" schreeuwde hij. Oke, eric doe ruustagh! Ik liep gedwee naar de lift. Voordat ik erin stapte drukte ik op de 'up' knop. En ik sprintte de andere kant op. "Godver! Vind haar!" commandeerde de laaiende man die nu naar boven werd gebracht samen met Spartan en Valerio. Ik sprintte door het afbrokkelende gesticht heen. Weer ontplofte er een bom, en meerdere stenen knalden om mee. Goeie godver! "Nou die bommen werken ook voor geen meter..." fluisterde ik in mezelf. "Daar, X, kom hier!" een paar begeleiders stonden in de rechter gang wat de snelste route naar corridor 7 was. Ik sprintte de andere kant op. Hier en daar kwam ik nog wat meiden tegen die ik wanhopig naar corridor 7 stuurden, maar de helft liep gewoon naar de lift. Oke, als ik nu door de arena naar de andere kant ren, kan ik binnen 10 minuten daar zijn. Ik sprong omhoog en liep via de balken naar de andere kant van de gangen. Ik duwde het hek wat naar de arena leidde open. Het glas van de koepel was gebroken en het zonlicht scheen nu regelrecht naar beneden. Soon... Ik sprintte door het zand heen, terwijl ik serieus reete blij was ik schoenen aan had getrokken. Eenmaal aan de andere kant aangekomen sloeg ik het hek dicht en rolde er snel onderdoor. Oke, op en door! Leggo corridor 7!

Tijd sprong ( ͡° ͜ʖ ͡°)... Is the end nearing?

We goan 't zien......

~Applepie, is, out!