When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 28 (Revisited)

POV Alexis

Mijn hart gonsde in m'n oren toen ik slippend tot stilstand kwam. Mijn ademhaling zwaar, zweet over mijn hele lichaam en mijn ogen groot. Daar stond de auto, stil, aan de zijkant van de weg. Ik liep er voorzichtig naartoe, waar tot mijn verbazing niemand in zat. Zenuwachtig keek ik rond. Het was ietwat mistig en donker, wat een cliche perfecte setting voor dit moment, grinnikte ik in mezelf. Omringd door bossen liep het eenzame zandpad een heel eind verder door. "Hallo?" riep ik voorzichtig in het niets. Op het moment dat ik het had geroepen sloeg ik mezelf in m'n gezicht. How to not draw attention, doe je goed Lex. Ik kreunde om mijn eigen stomheid en ik leunde tegen de auto aan. Oke, zoals ik het nu zie heb ik 2 opties. Ik wacht in de hoop dat er iemand komt die me een lift kan geven of ik naai 'm er zelf uit. 5 minuten later stond ik er nog steeds. Alles in mij schreeuwde om weg te rennen, om gewoon zo snel mogelijk zo veel mogelijk afstand tussen mezelf en de hel die ik had achtergelaten te zetten. Maar niemand wist nog dat ik weg was, zeker aangezien iedereen onderhand waarschijnlijk te dronken is om nog goed na te kunnen denken. Daarbij zou Zack me er wel uit praten. Ik glimlachte bij de gedachte dat hij me had geholpen te ontsnappen. Terwijl ik nadacht keek ik naar boven naar de sterren. "Woah..." bracht ik stilletjes uit. Het was een prachtig heldere nacht, alle sterren waren te zien. En boy, wat had ik dit gemist. Ik was nu tegen de auto aan gaan zitten. Mijn voeten waren nu toch wel een beetje bebloed door de boselijke tocht... Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Rust, stilte, vrede. Toch had ik nog steeds een onbehagelijk gevoel. Alsof je in het nauw wordt gedreven. "Oke, fuck this shit," mompelde ik zachtjes terwijl ik opstond en begon te lopen. Na 3 minuten hoorde ik aan de linker kant geritsel in de bosjes. Abrupt stond ik stil, luisterend naar wat er voor me gebeurde. Hell to the fucking no, dat ik hier nou wordt neer geslagen door een of andere psycho, daarvoor heb ik teveel m'n best gedaan om te overleven. Terwijl ik in een gebalanceerde defensieve positie ging staan hield ik de plek nauw in de gaten. 10 seconden later sprong er een vos uit de bosjes. Ik deinsde een stukje terug en knipperde een paar keer. Euh, okee. Het dier keek me aan en gromde. Mijn ogen waren volledig gewend aan het donker maar nog steeds had ik moeite met zien hoe het beest eruit zag. Toen ik goed keek zag ik dat het een konijn in zijn bek had. Ik deinsde even terug terwijl de vos over het pad rende naar de andere kant. Het konijn hing slap in zijn bek, nog half in leven. "Maak het dan maar gewoon meteen af..." mompelde ik wederom tegen mezelf. Damn, misschien moet ik daarmee stoppen. Alhoewel het volgens mij wetenschappelijk onderzocht is dat tegen jezelf praten heel gezond is. "Zou leuk zijn," bracht ik weer hardop uit. Ik glimlachte en met een stevige pas begon ik weer met lopen. Na een onbepaalde tijd hoorde ik wederom geritsel in de bosjes, nu aan de rechterzijde van de weg. "Oke leuk, flikker op moeder natuur," sprak ik nu geïrriteerd terwijl ik een middelvinger opstak naar het geluid. Nog geen 3 seconden later werd ik getackeld door een zwarte schim en viel ik op de grond. Mijn hoofd net te laat beschermd waardoor het een harde smak maakte op het pad. Mijn beeld werd wazig en ik drukte mijn hand tegen de pijnlijke plek op m'n hoofd. Ik voelde nattigheid over mijn slaap naar beneden stromen. Bloed. "Hallo señorita, ben je verdwaald?" de stem liet rillingen over mijn rug lopen en mijn ogen werden groot. Want de fucking karma was nog niet erg genoeg! Alonzo. Ik schopte hem van me af. "Flikker... effe... gauw," mijn stem trilde van woede, haat en razenij. "Een heel eind op!" schreeuwde ik uit. "Als ik jou levend terug krijg bij Silvano zal de beloning groot zijn," de vreemde glint in zijn ogen had wat weg van een echte psychotische seriemoordenaar. "Gelukkig zei hij alleen 'levend', wat verder met je gebeurd maakt hem niks uit," grijnste hij terwijl uit zijn broekzak een pistool tevoorschijn kwam. Langzaam kwam hij dichterbij. Ik was moe, koud en verzwakt door het rennen en de stress van het ontsnappen. Ik deinsde achteruit, erg cliché... "Schiet me dan maar neer, want ik ga niet mee, nooit meer. Ik ga nooit meer terug naar die plek!" schreeuwde ik met tranen in mijn ogen. Boos. Boos op hem, op Silvano, op mezelf dat ik niet sterker was dan dit, boos op de wereld dat ik gewoon zo hard genaaid werd. Alonzo lachte hardop. "Ja, daar had ik al op gerekend," sprak hij zelfverzekerd. Ik deed mijn ogen dicht en een traan rolde over mijn wang. Hij laadde het pistool en richtte het op mij. Voordat ik mezelf kon afvragen dat het helemaal niet logisch zou zijn dat hij me neer zou gaan schieten hoorde ik een harde knal. Ik sprong bijna een meter in de lucht toen ik het geluid hoorde. Alonzo lag op de grond en Zack stond achter hem met een stuk hout in zijn handen. "Gaat het?" vroeg hij terwijl hij op me af kwam lopen. Ik stortte me letterlijk in zijn armen, huilend. "Kom we moeten gaan!" hij pakte mijn hand en trok mij achter zich aan terug het bebosde gebied in.