When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 45

POV Alexis

Het werd ijzig stil in het café. Doodse stilte. We konden alleen maar staren. "Natuurlijk vinden jullie het niet erg als wij ook even wat mee drinken. We zijn tenslotte allemaal vrienden." De kille stem sneed door de lucht. Meerdere begeleiders liepen nu naar binnen, door de voor- en achterdeur. "Ik moet zeggen dat ik nog onder de indruk ben over hoe ver jullie zijn gekomen." Zenuwachtig beet ik op de binnenkant van mijn wang. Alle uitwegen waren geblokkeerd. De rest van de mensen die in de Starbucks zaten waren weg gerend of angstig achter stoelen gaan zitten. "Maar jullie naïevelingen vergeten dan weer dat loyaliteit ver te zoeken is." Van achter de mannen werd Nathalie naar voren geduwd. "Een kleine aanmoediging en kleine Nathalie hier vertelde zo alles over jullie... Plan." Nathalie keek een beetje om zich heen, ze schaamde zich maar ze had geen spijt van haar beslissing. "Wat is er X? Ben je je tong verloren." Ik knipperde een paar keer terwijl mijn hoofd brainstormde. Ik stond op. "Wat moet je van ons." Ik wist het wel, maar iets beters had ik nou effe niet. Hij lachte hardop. "Dat weten jij en ik allebei X'je." "Dat betekend niet dat ik het daar mee eens ben." Ik zette uitdagend een stap richting de mannen. "Dat hoeft ook niet, je hebt hier niks te zeggen. Gauw zal je weer in een arena zitten. En deze keer, zullen we niet zo genereus zijn." Hij bitste de woorden op zo'n manier dat ik er zeker niet achter wilde komen, wanneer deze mensen niet 'genereus' zijn. "En dan moeten we zeker weer op dezelfde manier leven. Vechten als showponies?" ik draaide me met mijn rug naar hem toe en keek Beatriz aan. Een klein handgebaar en wat rare oogwenkingen later wist ze wat mijn plan was. Ook al weet iedereen, dat mijn plannen meestal finaal fout gaan. "Ja, alleen denken we nu iets meer aan escorte bureau. Je bent erg gewild, moet je nagaan hoeveel geld rijke gringo's voor jou willen betalen." Ik liet een spottend geluid horen. Ik draaide me om en voelde een metalen cilinder in mij handen gedrukt worden. Ik stond mijn met handen achter mijn rug en keek de mannen aan. Laten we die vieze grijnzen maar eens weg vegen. "Je bent alleen wel een ding vergeten." Silvano keek me raar aan. "En wat dan wel? Kijk om je heen X, je hebt verloren. Je bent ingesloten, je kunt geen kant meer op." Hij zei het bespottend. Grijnzend trok ik de pin uit de cilinder. "Ik ben Alexis King." Met deze woorden gooide ik de rookbom richting de mannen en griste mijn tas van tafel. Er waren geen woorden nodig om mijn sqaud duidelijk te maken dat we de achterdeur pakten. Ik blockte 2 inkomende vuisten en maaide 2 mannen onderuit. Voor de andere 2 zorgde mijn squad. "Opsplitsen!" Nog geen seconde later renden we allemaal een andere kant op. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ik sprong van het ene naar het andere gebouw. Het geluid van bonkend metaal liet me weten dat mijn aanvallers niet ver achter me waren. Ik sprong 2 meter naar beneden op een andere gebouw, maakte een koprol, stond op en rende door. Aan de voetstappen te horen waren het er 4. Ik sprong van het dak op een andere dak en daarna weer naar de grond. Tijdens mijn sprint pakte ik mijn telefoon uit mijn zak en belde Beatriz. "Dit is geen goed moment!" schreeuwde ze door de telefoon heen. "Nee ik weet het!" Ik sprintte een weg over en sprong over 2 auto's. "Luister, we gaan allemaal apart richting Como. Daarna zo snel mogelijk naar Zwitserland. Hoe sneller we Italië uit zijn, hoe beter!" "Prima, ik bel de rest wel. Ik heb niemand meer achter me aan. Jij?" "Ik...-" een harde klap liet me omhoog vliegen en net zo hard op de auto terug landen. De telefoon lag op de grond. Kreunend rolde ik van de auto af op de grond. Ik hoestte een paar keer en opende m'n ogen. Sta op trut, je moet rennen! Ik krabbelde omhoog en keek om me heen. Overal stonden mensen, te kijken, te wachten. Verschillende hadden Smartphones vast om het op te nemen. "Probeer niet te vluchten X, wij zijn overal. Iedereen zoekt je nu. Kent je nu, en weet wie je bent!" Ik keek naar achter terwijl ik me even vast hield aan de auto. Okay, we kunnen dit. Pheow. Ik griste de telefoon van straat, jammerend aangezien er een barst in het scherm zat, en naaide 'm er wederom uit. Sprintend over straat zocht ik naar een uitweg. Uitwegen. Mijn leven bestaat nu uit alleen maar uitwegen. Ik rende een random gebouw in en sprintte de trappen met 3 treden tegelijk op. Merci lange benen. Ik merkte dat ik afstand aan het maken was tussen mij en Silvano's mannen. Yesss. Ik stapte door een raampje naar beneden en zag dat zo'n 2 meter lager een klein platform was. Ik ging aan de rand hangen en liet me vallen. M'n voeten raakte de stenen en ik drukte mezelf tegen de muur. Dit was best wel een beetje hoog. Ik sprong naar een volgend platform en nog 3 daarna. Okeee, als ik nu naar beneden spring kom ik in een autogarage uit. Ik gooide mijn gewicht naar voren, mikte op de opening en hoopte op het beste. Ik landde op m'n voeten, ish, en rolde nu veel minder soepel door. Mijn enkel knakte op en ik beet op mijn kaken om niet te schreeuwen. Ik heb sterke enkels, dus wanneer ze omklappen doet het ook verdomme veel zeer. Ik rolde onder een auto en bleef liggen. Hijgend, kapot en denkend wattefack ik nu moet doen. Ik kon het raam zien waar ik doorheen was gesprongen, en hoe de mannen de omgeving afspeurde om een glimp van mij op te vangen. Ze trokken zich terug en ik ontspande. Nailed it. Ik bekeek mezelf even van topt tot teen. Mijn ellebogen, handen en knieën waren het ergst beschadigd van al het klimmen, vallen en opstaan. De klap van de auto had ik wonderbaarlijk goed opgevangen. Het was volgens mij ook niet levensgevaarlijk hard. Mijn ribben deden wat zeer, maar het ergste was gewoon mijn ademhaling. Ik was zo moe, en ik had zo veel gerend. Ik moest even wachten, even liggen. Heel even. Even rust.

Ik schrok wakker van de auto die ineens weg reed. Ik maakte me klein en de auto reed weg. Ik stond op. Het was donker. Mijn telefoon gaf aan dat het 1 uur s' nachts was. Lekker dan. Ik trok mijn hoodie over mijn hoofd en sjokte de garage uit. Ik heb heel veel geluk dat mijn enkel niet gebroken of gekneusd is. Ik stapte voorzichtig door terwijl ik alleen in de schaduwen liep. De wind koelde mijn blote benen af en ik rilde even. Mijn haar vloog wild alle kanten op. Ik trok de capuchon nog een keer goed en stak mijn handen in m'n zakken. Strompelde over straat vermeed ik alles en iedereen. Een onbepaalde tijd later kwam ik in een park uit. Ik ging zitten aan het water tussen de bosjes. Rustig ademde ik diep in en uit. De wind waaide kalm door de bomen en het water bewoog vredig. Ik keek weer op mijn telefoon. Heel wat gemiste oproepen. Ik belde Beatriz op. "Yo pik, ik zag je springen, lekker valletje hoor. Leef je nog?" ik lachte om haar reactie. "Nouu, half. Ik lig in de bosjes in een park. Ik ben echt kapot, ik blijf hier wel slapen lol." "Dikke prima, Anna en ik zitten in de trein richting Como. Raven wacht tot morgenvroeg en Lulu, ik heb geen idee." Ik zuchtte. "Goed gedaan, ik zal kijken of ik Raven en Lulu morgen nog kan bereiken. Ik blijf ook nog even hier." "Slaap lekker takkewijf. Snap je m'? Want je ligt tussen de takjes, hehe." Ik grinnikte en verbrak de verbinding. Ik draaide op mijn zij met m'n hoofd naar het water. Man, man, man. Wat een dag.

Echt waar, het spijt van me van mijn upload probleem. Kan er niks aan doen, of wel? Achja, weer een chapske voor jullie, wederom avec amour. Eeeen ja, da was mijn verhaal. Als jullie vragen of opmerkingen hebben over het boek of mij (oeh kinky), just leave a comment!

~ApplePie is outtt