When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 31 (Revisited)

POV Alexis

Het hek ratelde omhoog. De meiden gefocust in de startblokken, Spartan een wilde furie in het midden. En op zijn rug, gekleed in traditionele arena outfit, zat ik. Hoe de fuck is dit nou weer gebeurd? Daarvoor gaan we even terug naar de afgelopen week.

Een aantal dagen had ik me kunnen verstoppen voor de begeleiders. Of voor meiden uit rangen die me wilden verraden voor credits. Snitches. Door Lulu's geweldige zorg was ik bijna volledig geheeld. De enige reden dat ik er na een aantal dagen alweer bijna gezond bij liep, kwam ook alleen maar door 99. Ik was in de tussentijd bezig met meerdere bommen te plaatsen. Ongezien, in de schaduwen en stille uren. Op momenten waarop ik zeker wist niemand tegen te komen. Ik zag daarnaast ook wat een ellende de begeleiders aanrichten met het nieuwe regime. Meerdere malen was ik zo woedend dat ik bijna uit de schacht was gevlogen om iemand volledig van de wereld te meppen. Maar nog niet. Het uiteindelijke doel, hier wegkomen, had altijd nog voorrang. Dus met pijn in mijn hart, ging ik door met de taak voorhanden. Alleen was er dan die ochtend... Toen ik Zack zag lopen in de eetzaal. Schreeuwend naar alles en iedereen en in zijn hand sleurde hij Malia aan haar haren naar de rechter uitgang toe. En toen, verloor ik m'n shit.

KLENG! Het rooster viel op de grond. Behendig zwierde ik mezelf uit de schacht en landde op de eettafel van rang 11. De gehele zaal viel stil. Monden vielen open, ogen werden groot en niemand verroerde ook maar een vinger. Beatriz en Anna waren al opgestaan om Malia te hulp te schieten terwijl begeleiders al om ze heen stonden. Nu, bevroren op hun plaatsen. Ik keek om me heen, zoekend. Als een fucking bloedhond naar zijn prooi. Gefluister vulde de zaal. "Je hebt 2 seconden..." ik sprak met een stem die niet volledig van mezelf was en keek Zack aan. Zijn gezicht vol verbazing, vastgenageld aan de grond. Ik voelde niks behalve pure woede. Pure haat en afschuw. Wraak. De enige emotie die ik voelde, was wraak.  "Om Malia los te laten..." mijn stem, kalm, koud en berekend. Hoewel ik 10 meter van hem verwijderd was, kon ik een emotie die leek op angst in zijn ogen zien. "Voordat ik je helemaal naar de tering help." Als ik kon grommen, dan was dat het geluid wat er uit mijn keel kwam. Zo woedend was de stem waarmee ik sprak. Meer uit verbazing dan uit het oprecht opvolgen van mijn instructie reageerde Zack. Met een smak kwam Malia op de grond terecht. "Dus, je leeft nog," was het enige wat hij zei, zijn stem daarentegen klonk zwak. Ik schimpte en krulde mijn lippen omhoog in een grijns. "Niet dankzij jou," ik zag in mijn ooghoeken begeleiders langzaam op me af komen. Beatriz en Anna, calculerende wat mijn volgende zet zou zijn. Ik lachte, arrogant, zelfverzekerd en bijna labiel. "Voordat jullie allemaal op je klote krijgen..." ik keek giftig naar de andere mannen. "Ga ik eerste deze klootzak de hemel in helpen," en met deze woorden sprintte ik over de tafel heen en tackelde Zack tegen de grond. Beatriz en Anna, de opdracht snappende, doken op de overige begeleiders. Dit was geen tactische actie. Er was geen strategie. Dit was een oeroude, simpele en vooral niet doordachte wraak actie. Maar het was ook een actie die iets liet zien. Dat we niet zomaar onderdrukt konden worden, niet zonder consequenties. En daar kwam Zack nu achter. Hij was sterk, dat wist ik. Maar ook arrogant en hij had altijd een zwak voor me gehad. Dat wist ik ook. En daarom was hij verbaasd en traag in reactie toen ik hem het complete licht uit zijn schedel sloeg. Alle klappen waren even raak, de ene nog harder dan de andere. Maag, lever, zak, keel, gezicht. Gezicht, gezicht, gezicht. In mijn rode waan hoorde ik vaag iemand in de verte mjin naam roepen. Maar ik was weg. Te ver weg. Waarom Zack niet terugvocht was nog niet eens iets waar ik over nadacht. Het duurde zelfs 3 minuten toen andere begeleiders me van hem af konden krijgen. Het gevaar wat ik uitstraalde was niet iets waar de meeste op zaten te wachten. 2 rake klappen in mijn buik en kaak haalde me uit mijn trans. 2 begeleiders raapte me op en begonnen met me de zaal uit te sleuren. "Wacht maar...- riep ik naar Zack en de rest van de wereld. "Dit was pas het begin!" riep ik nog na toen de deuren werden dichtgegooid.

Ik werd op de gepolijste vloer voor Silvano's bureau gedumpt. "Je wordt bedankt, " bitste ik tegen de jongens die me hierheen hadden gesleurd. Bloed sierde mijn mond en neus en ik spuugde in hun richting. Ik zat op mijn knieeën en keek naar de duivel in gedaante. Hij keek me gefascineerd aan, achterover leunend in zijn stoel. In zijn rechterhand speelde hij met zijn ring. Hij grijnsde.  "Ongekend," bracht hij uit. "En de kijkcijfers schieten omhoog, het geld stroomt binnen," met een berekende blik leunde hij voorover. "Die vechtlust, hoe doe je het? Je was zo goed als dood. Bedrogen, verslagen, kapot," hij wreef over zijn kin. Ik bleef hem aankijken, mijn eigen kin in de lucht. "Hoe dan?" bracht hij nu als laatste uit. Ik lachte en keek even weg. Zijn blik nog altijd op mij gevestigd. Met een arrogante grijns kwam ik omhoog, de jongens achter mij meteen in de aanslag. Maar Silvano wuifde ze weg, zelfs toen ik op zijn bureau leunde. "Ooit. Ooit komt er een dag dat ik dit hele rijk van jou laat instorten. Dat ik kan zien hoe alles wat jij hebt gebouwd implodeert en je niks meer over hebt. Ooit komt die dag," ik sprak met een tong gemaakt van gif, ogen zo ijzig dat de temperatuur zelfs leek te dalen. Silvano bleef stil. "Ik hoop dat je sterft en dat dit heel snel mag komen," mijn stem zacht. "En als die tijd komt, zal ik je kist volgen op een grijze, regenachtige dag. Waarbij ik toekijk hoe je in de grond wordt gelaagd. En op die dag, zal ik op jouw graf dansen, om zeker te weten dat je dood bent," de laatste woorden sprak ik met overtuiging, als een belofte, als een onvermijdbaare situatie die zich voor ging doen in de toekomst. Silvano keek me aan. "Ik kijk ernaar uit," reageerde hij koeltjes waarnaar hij lachte naar zijn jongens. In zijn gelaat kon ik niet zien dat mijn woorden hem iets deden, maar zijn ogen lieten anders merken. Het had hem iets gedaan. "In de tussentijd, kan je wel weer terug aan het werk," hij glimlachte zoetjes. Ik schimpte en rechtte mijn rug. "Er moet geld verdiend worden," zei hij simpelweg. "En hoewel ik ieder ander meisje zou straffen, jij bent mijn juweeltje dus ik zie het door de vingers," hij pakte een sigaar en rolde deze tussen zijn vingers. Ik kreeg rillingen over mijn rug van zijn insinuatie. "Daarbij was deze, explosie, natuurlijk genoeg om je weer op de rit te helpen en geen haatgevoelens over te houden voor Zacarius. Dus ik verwacht dat jij je weer gaat gedragen naar de normale normen, X," hij keek me nogmaals aan, gecalculeerd. Het was geen vraag. Ik glimlachte en boog voorover met een handzwaai. "Zoals de majesteit wenst," reageerde ik sarcastisch, mijn arrogante grijns wederom op mijn gezicht geplakt. Hij grijnsde en wuifde me weg. Ik werd later in de trainingshal gedumpt en zag mijn squad met wat andere rangen praten. Toen ik op ze af liep werd ik met applaus onthaald. Meerdere begeleiders stonden nors te kijken terwijl ik al buigend en glimlachend de ruimte door jogde. "Jij hebt echt 9 levens!" verklaarde Beatriz blij terwijl ze me een knuffel gaf. "Helaas wel 9 kutlevens," reageerde ik grijnzend. En daar, was iedereen het mee eens.