When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 30 (Revisited)

POV Alexis

2 uur 's nachts. Alles duurde lang; van het douchen tot kleding aantrekken en het terug klimmen inde schacht tot het erdoorheen worstelen.  Navigeren door het ventilatiesysteem bleek een moeilijkere opgave dan ik had gehoopt. Het duurde zo lang voordat ik wist waar ik heen moest. Het was er gelukkig vergeleken met de afgelopen paar dagen niet onaangenaam. De temperatuur was redelijk warm en ik had wat ruimte om te bewegen. Helaas kreeg ik met vlagen het intens warm en brak het zweet me uit. Tien minuten later had ik het weer ijskoud. Koorts. Kutzooi. Ik was mezelf door de schacht aan het worstelen toen ik een rooster zag. Ik hoorde wat meiden praten aan de andere. "Ik weet het zeker!" een jonge stem, misschien Malia. "Malia, Lex zou dat niet overleven, niemand die daar ooit heen is gegaan heeft dat overleefd," de reactie klonk somber, maar de stem van Beatriz herkende ik uit duizenden. Dat accent vergeet ik nooit meer. Ik grinnikte zacht terwijl tranen mijn ogen vulden. Ik had ze gevonden. Ik keek door het rooster heen in de kamer, het zat links achterin de kamer en er stond een bed voor. De meiden zaten in de woonkamer zo te zien. Malia liep naar de bedden om er een deken vanaf te pakken en liep daarna weer terug de ruimte in. Er groeide een brok in mijn keel waardoor ik niet meer kon praten. "De meid die ze door de gang sleurde zag er ook niet levend uit. Ze zat helemaal onder het bloed..." Malia ging terug op de bank zitten. Ik wachtte even, hopende dat de kracht van mijn stem zich terug vond. Het duizelen van mijn hoofd werkte ook niet mee. "Het is hier echt klote zonder Lex," reageerde Lulu na de stilte. Tranen rolden nu over mijn wangen, wat een schat is het ook. Ik schraapte mijn keel en probeerde te praten. "Meiden? Zijn jullie nou over mij aan het roddelen?" aan de andere kant hoorde ik verbaasde 'Was jij dat?', 'Nee?',  'What the hell?!' reacties. Ik moest weer gniffelen door de emotie heen. "Meiden, zet het linker bed alsjeblieft even opzij," mijn stem kraste door de kamer terwijl de meiden nu ontspoord in de slaapkamer stonden. Met meerdere vloeken werd het bed verschoven en het rooster subtiel gesloopt. "Oh mijn god, ik dacht dat je dood was!" gilde Beatriz terwijl ze me wild knuffelde. Ik schreeuwde het bijna uit van de pijn terwijl ze me snel los liet. "Jezus Christis Lex, wat hebben ze met je gedaan," bracht Raven moeizaam uit. De meiden keken me nu goed aan en het werd ijzig stil. Ik ritste mijn hoodie open om de totaliteit van de ravage bloot te stellen. De meiden vloekte, sloegen handen voor hun mond en keken in medelijden, afschuw en verlies. Tranen rolden weer over mijn wangen terwijl Lulu me inspecteerde. "Malia, pak verband en de thermometer. Triz, haal water. Anna kan jij de bank klaarmaken zodat Lex daar dadelijk kan gaan liggen? Raven, help me haar erheen te dragen," Lulu sprak duidelijk en zette iedereen aan het werk. Ik ademde zwaar in en uit terwijl ze me bekeek.  Ze keek naar de blauwe plekken en de rest van de beschadigingen. "Malia breng ook maar naald en draad, deze sneden moet ik hechten," sprak Lulu daarna ook nog zacht. Beatriz gaf me een glas water wat ik gulzig naar binnen gooide terwijl Lulu begon met verbinden en verzorgen. "Misschien een stomme vraag. Maar hoe voel je je?" ze keek me aandachtig aan. Hoe voel ik me? Dat was een bijzondere vraag. "Dood," reageerde ik met een al iets betere stem. Anna, die naast me was komen zitten om mijn hand vast te houden keek me pijnlijk aan. Ik slikte even om mijn keel klaar te maken voor meer praat. "Ik ben echt helemaal kapot. Alles doet eigenlijk zeer," ik glimlachte even. "Ik denk ook dat ik koorts heb, mijn hoofd staat op exploderen," ik praatte rustig verder terwijl Lulu zich klaar maakte om wonden te gaan hechten. Nadat de temperatuur werd opgemeten haalde Lulu een hand door haar haren. "Je temperatuur is 39 graden, dus inderdaad, je hebt koorts," ze liep weg naar de kraan. "Is dat niet gevaarlijk in haar toestand? Als je een flinke klap hebt gehad en koorts?" vroeg Beatriz angstig. "Alexis, heb je een klap op je hoofd gehad?" ze keek me indringend aan. "Lulu, ik heb overal klappen gehad. Mijn hoofd is vast ook aan de beurt geweest," ik grinnikte even bij de opmerking. "Nou je kunt nog lachen, dat is vast een goed teken," sprak Anna nu ook lichtelijk lachend. "Ik ga nu wat dingentjes hechten. Probeer..." ze keek me even moeilijk aan. "Stil te liggen. Anna, Triz, houd haar even rustig vast zodat ze geen plotselinge bewegingen maakt," ik keek naar de meiden en lachte weer. "Lulu, al zou ik me willen bewegen gaat dat nog niet eens," ze glimlachte terwijl ze haar naald pakte. "Gelukkig, dan voel je hier ook niks van," ze grinnikte terwijl ik de pijn van de naald voelde als een verdoofde prik.