When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 50

POV Alexis

Ik knalde de deur dicht en Beatriz duwde er mee tegenaan om het dicht te houden. "Oke, niet zo makkelijk dus." Zei Beatriz sarcastisch. "Anna! Gooi die automaat om en schuif het voor de deur!" ik wees naar de grote snoepautomaat die naast de deur stond. De mannen aan de andere kant waren luid aan het schreeuwen en tegen de deur aan het beuken. Terwijl Raven en Anna de automaat om hadden geduwd sprongen Beatriz en ik aan de kant. "Go! Go! Go! De trappen op!" De automaat had ons ietwat meer tijd gegeven, maar we moesten de garage uit zien te komen. "Hier d'r uit!" Anna gooide de deur open en keek verwilderd om zich heen. "Links!" ik nam de leiding en begon met sprinten. Terug naar het nog-in-de-bouw gebouw. "Dadelijk niet twijfelen, gewoon springen ja, doorrollen, volgen en niet achterop raken!" Ik hoorde wat ja's achter me en zette nog harder aan. Onze tijd samen in de arena had ons totaal ingespeeld gemaakt op elkaar. We hadden allemaal een top conditie, waren allemaal sterk en vooral niet bang. Ik zag het gat aankomen en zette af, ik landde op de steigers en rolde door. Ik stopte en keek hoe de rest het deed. Eerst Anna, foutloos ze stond al snel naast me. Daarna Beatriz, geen twijfeling. Top sprong. En toen Raven, geen probleem. "Hier naar beneden!" de ijzeren balken zorgde voor genoeg houvast terwijl we vlug naar beneden klommen. Al snel stonden we weer op de grond en begonnen we met hopelijk onze laatste run voor ons leven.

Hoe we door de stad rende deed me denken aan een filmpje wat ik heb gezien op YouTube. 4 jongens die in Assassin Creed pakken door Parijs Parcour deden. Het zag er echt fucking awesome uit en iedereen keek naar ze op. Zo gingen wij ook. We klommen, sprongen, renden door de straten van Como heen. Terwijl we om de haverklap een andere route moesten pakken omdat we alweer begeleiders zagen. "Hier omhoog!" Tegelijkertijd klommen Anna en Raven die voorop liepen omhoog, in het steegje waar we waren uitgekomen waren we ingesloten. "Zullen we dan maar?" ik keek Beatriz uitdagend aan. Ik zette mijn voet in haar handen en ze gaf me een zetje. Op die manier vloog ik met een salto over de man heen achter me. Ik gaf hem 2 klappen tegen zijn hoofd waarna hij als een puddinkje in elkaar zakte. Beatriz had haar tegenstander tegen de muur aan gegooid waardoor ook hij nu duf op de grond lag. "Gaat ie lekker daar?" hoorde we Anna van boven roepen. "Ja hoor dikke priem!" riep ik terug terwijl ik nu ook omhoog klom. Terug de daken op, daar waren we het meest veilig.

Na een oneindige tijd waren we weer op een dak aangekomen en schuilde we onder een kleine overkapping waarvan we het slot hadden gemold. Oeps. Hijgend en absoluut uitgeput zakte we op de grond. "Alles is afgezet, en al zetten we een stapje op de grond hebben we meteen 6 mannen achter ons aan." Beatriz sprak moeizaam terwijl ze een slok water nam. "Ik weet 't. Laten we hier maar gewoon even rusten en effe wat eten ofzo." Iedereen knikte tevreden en keek wat ze nog bij hadden. Iedereen had nog wel wat te eten voor nu. Maar vroeger of later moesten we eten halen én hier weg ofcourse. Vermoeid keek ik door de kieren van het houten hutje. De zon scheen fel en het was best warm. Nog altijd hadden we de kleren van het gat aan. Ik stouwde wat crackers naar binnen en keek nog eens door de kieren van het hutje. "Poeh guys, wat gaan we doen. Ik heb echt geen idee namelijk." Ik zuchtte diep terwijl ik de verpakking door de ruimte smeet. "Goeie vraag." Beaamde Beatriz. "Kijk, hoe ik het zie hebben we 2 opties. Ieder voor zich of proberen hier samen weg te sneaken." Anna keek me even moeilijk aan. "Kunnen we niet iemand bellen? Om ons op te komen halen? Of weet ik het!" Ik keek naar Raven die nu wanhopig de ruimte door ijsbeerde. "Niemand wil hier komen, wat ik snap, er is overal chaos en oorlog. En een overheid gaat niet de moeite nemen om een paar meisjes uit de handen van de gevaarlijkste maffia ter wereld te redden." Ik gooide mijn handen wanhopig in de lucht nadat ik de woorden had uitgesproken. Beatriz zuchtte ook eens diep. Zo zaten we een tijdje in stilte. "Met opsplitsen heeft iedereen wel een betere kans...-" "Raven dat denken mensen in horrorfilms ook altijd en dat eindigt altijd slecht!" reageerde Anna fel. "Ik ben het misschien wel met Raven eens. Zij moeten zich dan ook opsplitsen. Het zou kunnen werken. Het is nog niet eens 10 kilometer en dan zit je al in Zwitserland!" ik stond op een keek nog eens door de kieren. "Dus dat is ons plan? Ieder voor zich?" Beatriz stond ook op. "Ik weet dat het tegen alles in gaat wat we in de arena hebben gedaan, maar ik denk dat we zo beste kans maken." Ik lachte zwakjes. "Lex, je weet dat ze 80% sowieso achter jou aan sturen... Denk je dat je jezelf daaruit kan vechten?" Anne legde een hand op mijn schouder. "Ik ben Alexis King ik heb altijd een plan." Ik zei het lachend met een spottende toon in mijn stem maar iedereen wist wel beter. Ze trok me in een knuffel wat al snel een grouphug werd. Er werd even gelachen, gehuild en afscheid genomen. Buiten was het al aan het schemeren en dat betekende voor ons, meer dekking. We stonden boven op het gebouw met het houten hutje achter ons. De stad zag er prachtig uit in het donker, overal brandden lampen en het was een heldere nacht. Eigenlijk was het een hele mooie stad, maar nu gevuld met zoveel slechte herinneringen... "Het is tijd." Raven knikte naar me. Ons laatste afscheid. Misschien wel voorgoed. Raven verliet het gebouw links en pakte de bus naar Chiasso, tussen de vluchtende mensen zou ze met haar korte haren niet meer zo erg opvallen. Beatriz verliet via de hoofdingang het gebouw, jatte de verlaten BMW aan de zijkant van de straat en reed zelf richting Scalette. Anna ging via de tweede etage naar beneden en rende de schaduwen van de nacht in. Ze zou de trein naar Pedrinate pakken. Ik bleef over. Een uur lang zat ik stilletjes op de rand. Ik zou niet meer met de bus, trein of auto kunnen gaan. Dus ik zou gaan doen wat ik het beste deed. Rennen. Maar voordat ik zou gaan zette ik de camera van Anna aan. Hij was op mij en de stad achter me gericht. Ik zat op de rand van het gebouw wat grensde aan het meer. Ik drukte op het rec. knopje wat er ook meteen voor zorgde dat het een livestream was. Gericht aan de hele wereld. "Hoi... Euhm... Wauw, ik ben hier niet goed in... Sommige van jullie weten misschien wie ik ben, en sommige hebben misschien pas recentelijk iets over mij gehoord. Mijn naam is Alexis King. En ik ben een van de weinige overlevende van la Cavidad hier in Italië. Voor bijna een jaar lang zat ik opgesloten en heb ik de meest gruwelijke dingen meegemaakt, iets wat je geen mens toewenst...-" ik beet op mijn kaken, de tranen brandde achter mijn ogen. "Samen met de helft van alle meisjes uit 't Gat ben ik ontsnapt. Maar na 1 week is de helft alweer opgepakt door de maffia die hier het land al maanden terroriseert. Los Silva's lijkt misschien onoverwinnelijk. Kijk wat ze ons hebben aangedaan. Meegenomen, verkocht, gebruikt en weggegooid als oud vuil." Ik lachte even in mezelf en schudde mijn hoofd. Zoals ik had verwacht verschenen meerdere zwarte busjes onderaan het gebouw. Een snik verliet mijn mond. "Maar veel meiden hebben dit overleefd, het heeft ze sterk gemaakt waardoor ze hebben kunnen ontsnappen. En nu is het de 22ste, de dag waarop we allen gewacht hebben." Gebonk op de trappen, geschreeuw en het geluid van wapens die geladen werden deed mijn tranen over mijn wangen rollen. "Nee nee. Deze keer is het onze beurt. Dames en heren, hoe verdelg je onkruid op de beste manier?" Een deur brak open waardoor onder andere Zack, Leonardo, Rens en Igor het dak op rende. "Je trekt het er bij de wortels uit." En met deze woorden vulde een hard geraas de lucht met een oorverdovend kabaal en daarna meerdere harde knallen dichtbij en ver weg. Ik keek de jongens aan terwijl ik op de rand stond. Een laatste raket suisde onze kant op. "The last day in paradise."

Voor elkaar gekregen om bijna 2 maanden niet te updaten. Aight. 

I schmell an ending? 

Or do I?

Het da kind nog wa van d'r 9 levens over of ist nu echt klaar?

Idk.

What a way to go tho...

~ApPlePie is outt