When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 39

POV Alexis

Ik had tot 10 uur s' morgens alleen maar geslapen, afgezien van de paar keer dat ik bij Spartan ging kijken dan. Ik had kunnen douchen, wat absolutley amazing was! Maar ik moest helaas wel weer m'n skere kleren van 't Gat aan. Ik keek naar mijn telefoon en zag dat hij weer leefde. Ik sprong blij op en neer op een been en ontgrendelde de telefoon. Ik voerde de wifi in en wachtte. Na een aantal minuten stroomde de berichten binnen. Als je 10 maanden weg bent geweest dan zijn je WhatsApp groepen gewoon ontploft. En het dan nog niet over Snapchat te hebben! Ik wiste de geschiedenis van alle gesprekken die onbelangrijk waren en opende de groeps-chat van onze vriendengroep genaamd: Donuts zijn lekker.

Alexis: 'Suprise bitch, thought you'd seen the last of me'

                                                                                                                  Verstuurd: 10:15

Daarna verstuurde ik nog een berichtje met het verzoek dat iedereen gewoon even moest blijven doen alsof ik dood ben totdat ik Italië uit was. Ik zag een andere groep die ik nog niet kende. Het heette The Survivors. De groep had al een aantal berichten en ik keek wie er allemaal in zaten. 'Raven Johnsson, Beatriz Sanchèz, Lulu Luzac, Anna Garcia-Martinez en Malia Haarens' Ik slikte even toen ik Malia zag staan, en de naam van de groep in me op nam... Ik schudde de pijnlijke herinnering weg en begon te typen.

Alexis: 'Little bit of water ain't gonne kill me'

                                                                                                                  Verstuurd: 10: 47

Ik twijfelde of ik mijn ouders een bericht zou sturen. Ze zouden waarschijnlijk iets doms doen en het eerste vliegtuig richting Italië pakken. "Misschien later..." Verder pakte ik de rest van mijn spullen, dekte het bed weer netjes op, checkte Spartan even die ook weer fris en fruitig in het stukje wei stond en liep toen naar het huis van de mensen waar ik kon ontbijten. Het was 11 uur en de dochter was in het huis koffie aan het zetten. Ik klopte even zachtjes op de deur. "Hoi! Lekker geslapen?" vroeg ze enthousiast. "Ja, beste slaap sinds 10 maanden!" zei ik blij terug terwijl ik aan de eettafel ging zitten. Het meisje keek me bedenkelijk aan. Ik was goed en wel een tijdje aan het eten toen het meisje tegenover me ging zitten en me aankeek. Ik keek op en lachte. "Jij bent Alexis King." Zei ze vastberaden. Ik stikte even in een stukje brood en hoestte totdat ik weer normaal kon ademhalen. "Uhhh, nee?" zei ik met een pokerface. Ze duwde haar Smartphone onder m'n neus en drukte op een filmpje. Op het filmpje zag je hoe ik van de berg naar beneden sprong. "Iedereen denkt dat je dood bent!" zei ze enthousiast. "Yup, en dat wil ik graag zo houden!" zei ik waarschuwend. Ze keek me even raar aan en toen snapte ze het. "Ohja, tuurlijk met Silvano enzo, snap ik." Zei ze toen begrijpelijk. Ik keek even met een 'Bitch,howdoyouknowallthis?' gezicht maar bedacht toen dat alles natuurlijk op het internet staat. Ik at rustig door terwijl ik dacht aan hoe ik verder zou gaan. "Zou ik even een selfie mogen maken? Want je bent echt mijn idool!" zei ze toen echt veel te blij. "Jaa, tuurlijk." Zei ik overdonderd. Ze maakte de foto en keek blij naar haar scherm. "Wauw! De enige echte Alexis King in mijn huis, ik ga dit op Insta zetten!" daarna lulde ze nog iets in het Italiaans waarop ik even dom keek en toen waarschuwend sprak. "Zou je daarmee willen wachten?" "Ohja, het hele 'je bent dood idee' ja, got it!" zei ze begrijpelijk. Rond 12 uur haalde ik Spartan uit de schuur en liep naar de oprit. Ik had een short, een hemdje en mijn kenmerkend hoodie aan. Mijn been had ik wederom verzorgd en opnieuw ingebonden. "Hé! Wij hebben nog wel wat oud tuig liggen, dat mag je wel hebben!" zei het meisje terwijl ze al naar de schuur rende. Ik knipperde even. Ik was de vriendelijkheid van mensen niet meer gewend. Na het passen concludeerde ik dat het zadel te slecht paste om een reis op te maken. Het hoofdstel zat prima. Ik bedankte haar en spoorde Spartan aan richting de bossen. Ineens begon mijn telefoon onophoudelijk te trillen. "Jezus, wa'n spam!" ik opende App en las de berichten van Donuts zijn lekker.

Scarlett: 'ALEXIS REAGEER NU!!'

Luna: 'Is dit een glitch?'

Tim: 'Wtf, dit kan toch niet?!'

Scarlett: 'LEX! Hallooo!? PLEASE!!!'

Sander: 'Vgm is het gwn een oud bericht wat nu pas aankomt ofzo...'

Luna: 'Hoezo dat dan ineens?'

Dylan: 'Huh, hoezo staat er dat Lex iets heeft gezegd?'

Tim: 'Dat willen wij ook wel weten!'

Ohja, mobiel beltegoed is natuurlijk van 10 maanden bij elkaar opgeteld. Aight. De discussie ging even door terwijl ik even in mezelf lachte. Oke dit is vuil, ik ga wel even reageren. Spartan stapte toch rustig door.

Alexis: 'Lolz, K kan me nu alleen maar die gezichten van jullie inbeelden.'

Luna: 'LEX OMG!'

Tim: 'Lex!?!?

Scarlett: 'Oh my godd! k dacht dat je dood was!'

Dylan: 'WAT IS DIT?!

Sander: 'LEX!!!

Ik lachte. Inkomende oproep. Scarrie. "Je m'appelle Frikandel, who dis?" zei ik lachend door de telefoon. "ALEXIS! Ik dacht dat je dood was en dat we je nooit meer zouden zien, weet je hoe ongerust we waren! Hoe kan iemand in godsnaam die val overleven?! Heb je het overleeft? Hoe is het met je?! Waar is de rest, waar ben je nu?!" ik hield de telefoon 30 centimeter van mijn oor weg terwijl Scarlett door brabbelde. "Scar? Mag ik even het woord?" ik hoorde Scarlett aan de andere kant huilen en dingen schreeuwen. "Zeg dit ook maar tegen de rest straks. Maar ik ben dus in Italië en het gaat nog erg lang duren voordat ik terug thuis ben. Vertel niemand iets oke." zei ik streng door de telefoon. Ik hoorde een bevestiging en zuchtte. "Ik ga ophangen, ik moet effe gas d'r op." "LEX, jij gaat niet ophangen! Ik heb je 10 maanden lang niet gesproken en net nu ik weer weet dat je leeft ga ik echt niet ophangen!" wederom begon Scarlett een bijbeltekst aan bullshit uit te kramen. "Doeei Scar!" ik drukte op het ophang icoontje. Toen kreeg ik ook berichten in The Survivors groep.

Raven: 'Vieze slebba, jij gaat ook nooit dood he.'

Beatriz: 'Dachten we eindelijk van je af te zijn...'

Lulu: 'Lexieee ur alive!'

Anna: 'nondeju, hoeveel levens heb jij nog?!'

Het verschil in reactie tussen mijn vriendengroep thuis en deze is echt geweldig.

Alexis: 'Loves voor jullie! Waar zijn jullie ergens?'

Anna: 'Euh ja leuk verhaal...'

Beatriz: 'squad 3 heeft iedereen d'r bij genaaid'

Anna: 'en nu is dus ongeveer een kwart gepakt en de rest zit ergens verscholen in Montepulciano'

Alexis: 'Teringlijers'

Lulu: 'Ze zijn echt iedereen aan het opsporen en oppakken.'

Alexis: 'zijn jullie veilig? Ik kan met Spartan rond de avond in Montepulciano zijn.'

Beatriz: 'da perd vindt jou ook echt overal eh.'

Alexis: 'dat noemen ze nou echte liefde Beatriz!'

Lulu: 'jaa kom maar hierheen, maar kijk wel uit Lexiee!'

Alexis: 'Maar dafuq happend? Squad 3 was gewoon ineens van ey feck y'all???'

Beatriz: 'Zoiets ja, we werden onderweg naar Montepulciano aangereden door die jeeps'

Lulu: 't was echt n kamikaze actie'

Anna: 'maarrr Lex, kom maar gauw hierheen, en blijf van de grote wegen af!!!'

Alexis: 'Dikke prima, i'm on my way!'

Ik stopte mijn telefoon in m'n zak, zette Spartan in galop en nam de richting Montepulciano aan. Another day in paradise!

Nou, da was weer n chapsel. Doet 'r wa leuks mee :D

Verder echt super bedankt voor alle leuke reacties,  jullie zijn echt geweldig! Ook de stille lezers onder ons, bedankt voor het lezen!

~Tha ApplePie is outtt