When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 14 (Revisited)

POV Scarlett

Ik staarde naar het scherm. "Dat...Dat is 'r!" riep Luna met tranen in haar ogen. "Bart ik wil de naam van de site hebben waar je op zit, misschien kan de politie er echt iets mee!" riep ik terwijl ik Bart door elkaar schudde. Misschien is dit wel onze enige kans.

Niet veel later zaten we op het politiebureau. We hadden de beelden laten zien en ze werden nu verder onderzocht. Wij zaten in een afgesloten ruimte en we moesten wachten totdat een van de agenten kwam praten. De deur ging open en rechercheur kwam binnen gelopen. "Scarlett en Luna?" vroeg hij terwijl hij naar zijn papieren keek. "Ja dat zijn wij," zei Luna terwijl ze een beetje in haar stoel heen en weer schoof. "Het meisje op de video is inderdaad Alexis..." begon de agent. Ik hapte naar adem. "Ze zit in Italië waarschijnlijk ergens in de buurt van Rome, ze is gekidnapt door de beruchte maffia die daar de steden hebben overgenomen." Hij liet een foto zien van een glazen koepel in het midden van een groot bos. "Hier is waarschijnlijk de arena waar ze in zit." Hij leunde achterover in zijn stoel. "Waar wachten jullie dan nog op?! Haal haar daaruit! Jullie weten nu toch waar ze is!" riep Luna terwijl ze wild opstond. "Zo makkelijk is het niet, en ga alstublieft zitten," sprak de agent kalm. "De maffia heeft alles overgenomen infrastructuur, rechterlijke instanties,  vliegvelden, wegen, treinstations noem maar op. Alle leidinggevende posities in dat land zijn corrupt. Om haar daar weg te halen is onmogelijk."

POV Alexis

Cliché wakker wordend terwijl ik het witte licht inkeek dacht ik bij mezelf. Eindelijk, ik ben gered. Ik lig in een ziekenhuis. Maar dit waren meer mijn gedachtes van van wat ik wilde, niet de realiteit. Die was nog bitterder. Toen ik goed en wel wakker was geworden voelde ik me eigenlijk wel goed... Dat, is best raar? Ik ging rechtop zitten. Ik keek naar mijn handen en benen. Niks. Ik stond op en keek in een spiegel die aan de muur hing. Op mijn middel, ribben en heupen zat ook niks. Ik kan me toch echt goed herinneren dat ik redelijk in elkaar getimmerd was. De wonden op mijn lichaam waren geheeld, sommige hele diepe sneden waren nog wat pijnlijk maar verder zat er nergens iets meer. Geen indicatie van verwondingen behalve de pijn zelf. Geen littekens die er zouden moeten horen te zitten maar wel de pijn die erbij hoort.  "Wattefack is dit..." fluisterde ik tegen mezelf. "Element 99." hoorde ik een stem zeggen. "Jezus!" riep ik uit, terwijl ik wegsprong en keek naar waar het vandaan kwam, had ik meteen spijt. Ja de pijn was er zeker. Hij grijnsde en liep naar me toe. "Het is een nieuw soort geneesmiddel dat wonden zoals sneden of kneuzingen en zelfs breuken snel heelt, het hangt er natuurlijk wel vanaf hoe erg het is," sprak hij zacht. Hij raakte de plekken aan waar eerst meerdere wonden zaten. Het tintelde. "En omdat jij er net zo mooi uit moet blijven zien als altijd, is dat wel belangrijk," zei hij met een knipoog. Ik rolde met mijn ogen en ging rustig op het bed zitten. "Oke, wat is dit voor black magic bullshit?" vroeg ik geïrriteerd. "Door middel van jouw stamcellen hebben ze het middel gemaakt, het is eigenlijk een soort van levend weefsel," zei hij terwijl hij zachtjes over mijn benen wreef. Ik keek hem waarschuwend aan, maar hij snapte de hint niet. Hij keek me juist alleen maar grijnzend aan. "Zack, als je binnen drie seconden je handen niet van m'n benen afhaalt, zal dit de laatste keer zijn dat je handen hebt!" zei ik giftig. Hij keek me geamuseerd aan en haalde zijn handen sloom weg. "Braaf," mompelde ik. "Wacht even. Hoe de fuck komen jullie aan mijn cellen? Of weefsel, whatever," vroeg ik totaal gemindfucked. "We hebben bloedmonsters, weefsel en beenmerg afgenomen toen je de vorige keer knock out was gegaan," sprak Zack alsof het de normaalste zaak van de wereld was.  Nee want dit is ook zo facking normaal, kinderen kidnappen en hun bloed afnemen. Ik kon niks anders uitbrengen en meer ging er ook niet uitkomen dus vroeg ik of ik weg mocht. Ik wachtte nog niet eens op een antwoord en liep de deur uit. Ik hoorde Zack achter me aankomen toen ik tegen iemand opbotste. "Waarom loop jij los?" vroeg een begeleider aan me. Wederom zo knap, maar zo'n gare klootzak! "Omdat ik geen hond ben, thank you very much." Ik liep om hem heen. Ik hoorde hoe hij en Zack aan het praten waren terwijl ze rustig achter me aan liepen. Toen ik bij de zwarte aankwam leek alles in orde. "Hee maatje." ik aaide hem over zijn hoofd heen. Ik bekeek zijn benen en borst. Mhm. Ziet er opzich niet super slecht uit. De zwarte draaide zijn hoofd en keek geïnteresseerd naar wat ik aan het doen was bij zijn benen. Hij liet me lachen.  "Lex we moeten ons melden in de aula!" hoorde ik een stem roepen. Dat leek op Lulu. "On my way!" riep ik terwijl ik rustig richting de aula jogde. Zack nog altijd achter me. 

We gingen op onze normale plek zitten en begonnen te ontbijten. Zo raar dat je zo snel gewend kunt raken aan zoiets vreselijks. Ik bedoel, zie ons hier nu zitten als tamme puppy's... "Dus jullie leven ook allemaal nog?" vroeg ik semi chagrijnig. "Yup, hebben ze bij jullie ook zoiets raars gebruikt dat al je wonden op magische wijze weer laat helen?" vroeg Malia. Mhm, ik was dus niet de enige. "Zo te zien doen ze dat niet bij iedereen." Beatriz wenkte achter ons. Daar zat uit mijn hoofd rang acht. Zij hadden de vorige avond ook een gevecht gehad, maar zij zagen er intens slecht uit. Ik wendde mijn hoofd af. "Niet te geloven," bracht Raven uit. "Lieve dames, de camera's zullen vanaf vandaag in werking zijn. Laat ik even de regels uit leggen," Oh joy! Silvano moet weer aandacht hebben! "Iedereen moet er ten alle tijden fatsoenlijk uitzien, geen oncharmantheden." Silvano begon met z'n eindeloze gezeik. "Jullie zullen je ten alle tijden goed moeten gedragen, dat is wel wat de klanten willen zien natuurlijk." En met deze korte boodschap liep hij het podium weer af. "Okay, ik vote in ondergoed douchen," zei ik terwijl ik een broodje in m'n mond duwde. "En als je dan straf krijgt?" vroeg Lulu. "Tja, so be it." ik keek Raven aan, ze grinnikte.

Daamn even weer een wat rustiger hoofdstukje... Comment, vote en kijk even bij het boek van @D_Appleppie en mij! :)

Revisteddd