When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 49

POV Alexis

Zuchtend hing ik de telefoon op. Tranen prikte achter mijn ogen. "Niet huilen. Daar bereik je toch niks mee." Bemoedigend sprak ik mezelf toe. Het is iets wat mijn vader altijd tegen me heeft gezegd. Ook al ben je gevallen heb je 2 keuzes; blijven liggen op de grond en niks doen, of opstaan en doorgaan. Ik plugde mijn oortjes weer in mijn telefoon en scrolde door mijn lijst met nummers. 'I Ran' van Hidden Citizens begon te spelen terwijl ik door een steegje rende. Met de juist muziek leek alles net een film. Misschien is het daardoor ook dat ik altijd heb kunnen ontsnappen. Zo lang de muziek speelt, blijf ik gaan. Ik sprong over een muurtje een trap naar beneden en rende door. Basically zaten Raven, Triz en Anna in een parkeergarage midden in Como. Ze hadden begeleiders zien lopen en zaten daar nu al 3 uur. Ze durfde niet weg. So here I am, running to the rescue. Volgend lied, 'Running' van Kallay Saunders. Ik sprong op een container en klom over een hek. Met m'n voeten gooide ik de container om en handig gooide ik mezelf over het hek. Ik hoorde geschreeuw. Ze hadden me al gevonden. Natuurlijk niet gek met alle social media, camera's en opsporingsberichten tegenwoordig. Rennend zocht ik een uitweg naar de daken. Ik klom via een aantal ramen op een dak en begon wederom met rennen. Ik keek naar links en zag de garage waar ik naartoe moest. Mhhm. Alright, alright, alright. Ik zag een gebouw, dat nog in de bouw was, ernaast staan. Stonden echt vlak langs elkaar dus dat betekend dat ik waarschijnlijk wel over kan springen. Weer een volgend lied; 'Runaway', Galantis. Oeh lekker nummertje. Terwijl ik zorgvuldig mijn voeten neerzette zag ik onder mij, op de straat 2 zwarte bussen rijden. Richting de parkeergarage. Ohhh shit. Had ik al verteld dat ik van muziek houd? Muziek geeft energie. Energie levert prestaties. Prestaties leveren, op dit moment, survival. Terwijl ik al bijna bij het nog-te-bouwen-gebouw was, schatte ik de afstand voor een aanloop om naar de stijger te springen. Wat ik natuurlijk flawless deed. Ish. Mijn landing bestond uit, moi, doorrollend en uiteindelijk naar beneden vallend en op een persoon landend. Ik kuchte een keer en leunde om mijn ellebogen. "Gaat het?" ik keek omhoog naar een jonge bouwvakker. Holy hell. Hij stak zijn hand uit om me omhoog te helpen. "ja.." ik staarde even naar deze Adonis voor me. Armen van staalkabels, prachtige bruine ogen, donker krullig haar en een kaaklijn waar je u tegen zegt. Oh, nieuw lied, 'Whatever it Takes', Imagine Dragons. "Waarom ben je hier Alexis?" Hij weet mijn naam, oh my gosh! Marry me, kommaardoor, boyfriend material, helemaa...- Oh wait. Ja duh, ik ben een internetshow... "Uhm, ik inspecteer de werknemers in dit bedrijf. And you sir, have been Alexis approved." Ik gaf hem een knipoog en liep om hem heen naar de stijgers. Ik hoorde hem even lachen toen hij mijn arm vastpakte. "Woah waar ga je naartoe, je mag hier helemaal niet zijn. We zijn hier aan het werk." Ik lachte hardop terwijl ik een stapje terug deed. "Uh ja sorry ik zal niet in de weg lopen." Ik trok mezelf los en zwierde mezelf omhoog bij de steigers terwijl ik mezelf optrok aan de ijzeren balken erboven. Hoger en hoger. Behendig klom ik omhoog." De roepende mannen negerend. Ik bedoel ik snap dat ik hier niet mag zijn, maar hallooo, ik heb echt andere prioriteiten nu dan me aan de wet houden. Aangekomen op het punt waar ik wilde gaan springen kreeg ik even een mentale inzinking. Oke, het gat is iets groter dan ik dacht. 3 meter. Auch. Pfoe. En het is ook niet even lekker sprongetje doen en klaar, neehe ik moest ook nog 2 meter naar beneden springen. Holy fuck. Ik liep ongeveer 10 meter achteruit. Onder me hoorde ik geschreeuw. Fucking begeleiders. Ik keek door de spleten tussen de houten planken. Ik spotte Leonardo en Guan. Haha zij zijn faacking sloom. Mooi. Terwijl ik nog 3 keer heen en weer liep om de afstand te bekijken begon ik te twijfelen. Dadelijk viel ik hier te pletter... Kan ik dit halen? Help. Het gerommel van voetstappen op houten platen werd erger. En nog geen 2 seconden later stond ik oog en oog met 5 begeleiders. Ik had nog maar een keus, springen. Whoop, 'No more sad Songs, Little Mix. Ik begon met rennen, nog een stap, nog een meter. Afzet. Het leek oneindig te duren. Ik vloog door de lucht, gefocust op de betonnen vloer waarop ik moest landen. Ik moest denken aan het ravijn waar ik vanaf was gesprongen, maar toen dacht ik echt dat ik dood ging. In ander nieuws, ik voel grond onder mijn voeten dus dat betekend dat ik of WonderWoman ben of ik heb het gehaald. Ik rolde door en schoof op een voet en een knie nog een paar meter door. Ik kwam tot stilstand en siste. Tering, m'n knieën. Al snel stond ik op en rende ik door. 2 minuten later had ik het trappenhuis gevonden en begon ik naar beneden te rennen. 

Ik sprong over de relingen heen. Goderverju, ze zouden hier ergens toch moeten zitten. Ik was weer op de begaande grond terwijl ik hijgend stil stond voor de deur naar het parkeer gedeelte. "Oh hey." Ik schrok van de stem achter me en draaide me abrupt om. Onder de trap zaten Beatriz, Anna en Raven. "Defuq zijn jullie aan het doen?" ik lachte even om het beeld wat ik hier zag. Ze zaten alle drie helemaal in elkaar gedoken in een hoekje, echt bijna niet te zien. Beatriz stond op en gaf me een knuffel. "Schuilen. Ze zijn overal. Het merendeel van de meiden is hier gepakt Lex ik weet niet of we dit kunnen winnen..." ik lachte spottend. "Tuurlijk wel. We zijn niet zo ver gekomen om nu op het laatste moment gepakt te worden." "Nee serieus Lex, heb je de busjes niet gezien? Het zijn er mega veel eh. En even het feit dat ze niet meer zo zuinig zijn met schieten." "Tot nu toe zijn er hier al 23 meiden neergeschoten..." beaamde Raven. Ik pakte Anna's rugzak op en gaf het aan haar. "Al doe je het niet voor jezelf, doet het dan voor Lulu en Malia." Ze knikte zwak glimlachend en nam de rugzak aan. "Ik snap dat het allemaal heel zwaar is en dat het onmogelijk lijkt. Maar het gaat ons lukken, net zoals altijd. We hebben het altijd gered, dus nu ook." Ik keek iedereen even een voor een aan. "Oke, let's go. Ik wil dit land uit." Ik lachte. "That's the spirit. Ik bedoel hoe erg kan het zijn. Desnoods chappen we weer ergens een auto I don't give a fuck." Ik trok de deur open terwijl ik achterom naar Beatriz keek. Voor ons stonden een tiental mannen, bewapend. Een stond er met zijn rug naar ons toe. Ik herkende het postuur en mijn ogen werden groot. Hij draaide zich om en keek me recht aan. Zack. En op dat moment ging er maar een gedachte door mijn hoofd. Run.

Wooow ik heb gewoon een hele maand niet geupload. Ik word later maar geen schrijver want da's nie best... Maar in ander nieuws, weer een nieuw chapsel, ik heb mijn inspiratie weer gevonden. Uhmja, leuk verhaal lekker kort ook. Groetjes thuis. Joe.

~ApplePie is outtt