When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 13 (Revisited)

POV Alexis

Weer een klap. Deze keer dacht ik echt dat mijn kaak zou breken. De man tegenover me was atletisch en had een boksachtergrond. Hij was veel groter en veel sterker dan ik. Hij grijnsde vies. Mijn zwaard was ik kwijt geraakt in de chaos, anders had ik hem allang neer gekregen. Dit gaat fout, ik heb onze kansen overschat. De andere man die ik twee minuten geleden neer had gehaald was weer opgestaan en liep weer met grote passen op mij af. Waarom vechten ze niet met elkaar? Dit is niet eerlijk! De angst om hier ter plekke verkracht te worden was onbedenkelijk groot en rest was er niet veel beter aan toe: Malia was als een gek weg aan het rennen van haar tegenstander, Anna was al bijna tegen de vlakte, Beatriz probeerde nog tevergeefs een tegenstander van zich af te krijgen, Lulu lag knock out op de grond en Raven was in elkaar geslagen tot bloedens toe. En dat was even een kleine opsomming van ons oh zo heldhaftige team. Nog een klap tegen mijn gezicht. Ik zakte op een knie. Ik kon echt niet meer, de pijn was overal. Zelfs om op twee benen te staan werd een onmogelijke taak. Ik probeerde door te rollen, tevergeefs, de twee mannen pakte me vast en een sloeg me hard in mijn maag. Ik begon het op te geven. Als laatste redmiddel spuugde ik een man zijn gezicht, wat me nog een klap op leverde. "ALEXIS!" hoorde ik Beatriz nog wazig roepen. Ik probeerde mezelf bij elkaar te rapen en gooide al mijn gewicht achterover. We vielen allemaal op de grond. Ik lag snakkend naar adem te happen terwijl de mannen nu elkaar aan het belagen waren. Ik moet hier weg, ik moet weg. Kruipend probeerde ik weg te komen van de mannen. Maar al snel was er een op de grond en kwam de andere weer richting mij gelopen. Een hopeloze kreet verliet mijn mond. Ik kroop op mijn buik weg terwijl ik de man hoorde lachen. Hij juichte naar het publiek en er klonk gejuich terug. Een traan liep over mijn wang. Ik kreunde van de pijn toen hij me bij mijn haren omhoog trok. Er galmde van allerlei geluiden door de arena heen maar ik was te verdoofd om het te horen. Ik zag hoe mijn vrienden neer werden gehaald en hoe de man zijn riem losmaakte. Dit was het dan.

Maar voordat de man verder ging klonk er het geluid van brekend hout en buigend metaal. En daarna kwam een trotse zwarte Diablo de arena in gegaloppeerd. Hij galoppeerde woest door de arena, hij zag eruit of hij hiervoor geboren was. Als een Griekse god, een gladiator, een Spartaan. Ik trapte vol tegen de man zijn knieschijf aan waardoor hij schreeuwend neerviel. Voordat hij zich had voorbereid op een andere aanval was ik opgestaan en ik draaide zijn nek om. Een schok ging door mee heen. Ik keek naar het levenloze lijk van de man en toen naar mijn handen. Geen tijd. "Zwarte!" brulde ik door de arena heen. Op een of andere manier luisterde hij en kwam hij mijn kant op gegaloppeerd. In zijn sprint beukte hij een andere tegenstander opzij. Hij steigerde wild. "Knappe jongen," sprak ik zacht. Met heel wat moeite klom ik op zijn rug. Ik wilde richting Anna rijden toen de zwarte ineens bokte. Voordat ik doorhad wat hij had gedaan was het al gebeurd. Hij had de andere man in zijn gezicht raakte. Oei, die heeft nog wel even hoofdpijn. "Komaan jongen!" Hij brieste wild terwijl hij aanzette richting Anna. Ik reed op de man af die met moeite Anna op de grond hield. Ik sprong van de zwarte af en tackelde de man die nu van Anna af kwam. Anna twijfelde geen moment en met een slag van haar zwaard viel de man bloedend op de grond. In de slag kreeg ik een volle lading  warm bloed over me geen. Ik kokhalsde. "Anna dat is echt zo ranzig," sprak ik verdwaasd uit. Ze keek me geschrokken aan. "Sorry, maar ik heb wel je zwaard gevonden," zei ze terwijl ze me het ding aangaf. Ik knikte even kort. De zwarte stond ondertussen weer achter me. Anna gaf me een voetje en daarna trok ik haar ook op de rug van de zwarte. We knalde door de Arena heen richting Beatriz. Anna sprong van zijn rug af en wierp haar gewicht op de man, ze rolde samen verder en Beatriz stond op, schreeuwde woest en ging alweer in de aanval. Ik keek rond. Er waren verder nog 2 mannen over, een ging naar Raven en de andere naar Lulu. Beide lagen ze weerloos op de grond. Angst vulde mijn lichaam. Ik hoorde de presentator fanatiek brabbelen. Oké dan, eerst Lulu. In een volle charge reed ik op de man af. Het moest vast intimiderend zijn geweest want binnen twee klappen had ik hem op de grond. Lulu was buiten bewustzijn. Voordat ik van de zwarte zijn rug af kon komen hoorde ik een gil van Raven, ze kroop naar achteren weg van een tegenstander. "Fack," vloekte ik. Ik porde de zwarte wild in zijn zij waardoor hij als een pijl uit een boog wegschoot. Als ik maar op tijd ben. "Sneller maatje!" spoorde ik hem aan. Er was geen twijfel nodig, binnen een mum van tijd was ik bij Raven. Ik sprong van zijn rug af en wierp mezelf met m'n volle gewicht op de man hij was zo verrast dat ik hem meteen bewusteloos sloeg. Last one down.

Ik stond hijgend op. De menigte ging los. Ik keek in een weerspiegeling van een van de ramen waar toevallig wat begeleiders achter zaten. Behalve dat zij ook helemaal los gingen zag ik eruit als een levende Carrie. Volkomen gedoopt in bloed en een gekte in haar ogen. Dit is echt niet normaal. Ik rukte mijn blik los van de weerspiegeling en hielp Raven overeind. "Gaat het?" Ze knikte gechoqueerd. We liepen naar Lulu toe en sleurde haar mee naar het midden van de arena. Iedereen stond nog... ish. Beatriz en Anna ondersteunde elkaar en liepen hinkend naar ons toe terwijl Raven en ik dus Lulu neer legde, die nog steeds knock out was. De zwarte had ook een paar fikse klappen gehad, wat ik nu pas opmerkte. Maar, we leefden nog. En afgezien van de klappen, was er verder niks gebeurd. "Beatriz til Lulu even mee op de zwarte zijn rug, die is heel wat sterker dan wij." Raven tilde Lulu mee op en we liepen terug naar de uitgang. Nou ja, strompelde. Ik had geen idee of we überhaupt al mochten gaan, maar ik was er helemaal klaar mee. Flikkert maar een eind op. De presentator was weer begonnen met lullen en ik zag hoe de schoonmaakploegen al aan de bak gingen met de lichamen. Het was dus klaar. Gelukkig. Bij de uitgang aangekomen zag ik dat het metalen hek een beetje heel erg verbogen was doordat de zwarte zich erdoorheen had gebroken. Beatriz grinnikte."En terecht," zei ze ietwat lachend terwijl ze van de pijn verschoot. Er kwamen verschillende begeleiders aangelopen die ieder van ons ondersteunde en naar een ziekenzaal escorteerde. Ik liep eerst nog met de zwarte mee naar zijn 'stal' en keek hem na. Hij had wat krassen hier en daar, waarschijnlijk van het losbreken, en een diepe snee in zijn borst. Die was wel van de arena. "X? Jij moet naar de ziekenzaal." ik hoorde Zack achter me staan terwijl hij van mij naar naar het paard keek. "Hij is gewond," zuchtte ik nors. De zwarte legde zijn oren in zijn nek en ontblootte zijn tanden naar Zack. "Ja dat komt wel goed. Er wordt voor gezorgd. Jij moet nu meekomen naar die zaal." Ik wist dat het geen vraag was. En alhoewel ik ervoor leefde om die klootzakken hier zoveel mogelijk dwars te zitten, kon ik het op dit moment niet opbrengen. Ik knikte vermoeid. Ik klopte de zwarte op zijn hals. "Ik kom nog wel kijken," sprak ik fluisterend. Zodra ik de stal uit wilde lopen zakte ik in elkaar. De adrenaline was op. Ineens was ik me heel bewust van hoe naakt ik eigenlijk was en in hoeveel pijn mijn lichaam verkeerde. Ik zat met mijn rug tegen de muur van de stal aan. Iemand kwam aangesneld en riep wat commando's. Ik voelde dat iemand me had opgetild en me naar een zaal droeg. Daar aangekomen werd ik op een plastic bed gelegd en begonnen er meteen meerdere vrouwtjes met verband en ontsmettingsmiddel aan de gang te gaan. Of, ik dacht dat het ontsmettingsmiddel was... Er kwam een ander vrouwtje rond de veertig aangelopen. "Ga maar slapen meisje," zei ze nog, voordat ik zo'n raar mondkapje op kreeg (Net zoals in films weet je wel?), en wegzakte van deze wereld. Vandaag hebben we geluk gehad... Heel veel geluk...

Alexis powerrr, 2 chaps in een week, nou nou. :) Comment, Vote en zoals altijd kijk even naar het boek van @D_Applepie en mij :D

Squad ouuttt

EEEYooooo ja ook weer revisited, niet helemaal super tof blij mee, maar goed, it is