When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 42

POV Alexis

"Waaaaat!!" riep ik naar Beatriz die aan de andere kant van de straat verscholen zat achter een auto. "Of je worst lust!" riep ze nu sarcastisch terug. Ik keek langs de muur om te zien of de kust veilig was. Het geluid van een automatisch wapen en munitie wat op de grond kletterde beantwoordde mijn vraag. "Jezus, stop met schieten pikken!" riep ik nu boos richting het knallende geluid. "Goed idee man, centraal Montevarchi, echt prima!" riep Raven nijdig vanuit haar verscholen positie. Ik rolde mijn ogen terwijl ik mijn telefoon voelde trillen in mijn broekzak. Inkomende oproep, Lulu. "Lul, waar de fuck ben je?!" schreeuwde ik door de telefoon. "We komen eraan, we hadden even wat moeite met een auto vinden. Wat is dat geluid?" Ik hoorde wat getier van Anna op de achtergrond. "Kalashnikovs..-" een harde knal liet me opkijken van mijn veilige hide-out. "Oh fun, ze flikkeren nu zelfs granaten heen en weer," zei ik terwijl ik Beatriz wenkte. Ze sprintte mijn kant op en slide door achter de muur. "Als of WOIII is uitgebroken!" riep ze ongeloofwaardig. Een vliegtuig vloog over en knalde een bom op een gebouw, wat nu ontplofte. "Hoe weten we dat dat serieus niet is gebeurd?!" riep ik terug. Slippende banden en piepende remmen klonken door de straat. Anna gooide de deur open. "Go,go,go!" riep ze terwijl ze de achterdeuren van het busje open gooide. Ik sprong naar binnen gevolgd door Beatriz en Raven. "Welkom aan boord, handen en voeten ten alle tijden binnen houden alstublieft," zei Anne glimlachend. "Rijden kut!" schreeuwde Beatriz terug. Lulu trapte het gaspedaal in en we scheurde door de straat heen. "Oke matties, we hebben echt even wat info nodig over de wereld, want ik heb geen flauw idee wat er allemaal aan de hand is," zei ik zuchtend terwijl ik op mijn rugzak ging zitten. Lulu maakte een scherpe bocht naar links waardoor iedereen aan de kant vloog. "Lulu rijd normaal!" riep Anna terwijl ze Lulu tegen haar hoofd aan sloeg. Lulu murmelde iets in het frans en reed verder. "Oke, nieuw plan. We rijden met deze bus naar Florence en pakken daar de trein," zei ik tevreden. Weer een slingerende bocht naar links. "Lulu for the love of god!" schreeuwde Anna weer. "En we kunnen dadelijk misschien effe wat gaan eten." Beatriz keek me goedkeurend aan. Ik keek door de voorruit naar buiten. Laat me je wederom bijpraten. Na ons vertrek uit het warenhuis ging het allemaal wel vlekkeloos. We hebben heel ver gelopen en zijn veel meiden uit het Gat tegengekomen. Ik had iedereen gezegd om naar Montevarchi te gaan en daarna door naar Florence. Veel meiden waren alweer opgepakt, maar degene die nu nog vrij waren volgde serieus mijn plan. De hele route hebben we in de schaduwen van de nacht gelopen en alleen maar over het platteland. Toen we in Montevarchi aankwamen leek het net als of er een burgeroorlog aan de gang was. Ontploffingen, gevechten en een grote chaos. "Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws," begon Anna. "Het goede nieuws is we zijn Montevarchi uit en kunnen goed doorrijden," zei ze blij. "Het slechte nieuws is, de benzine is op." Ik keek Beatriz aan die zichzelf facepalmde. "Hebben wij weer." Raven zuchtte diep uit. "Hoe lang kunnen we nog An?" Anna keek naar een schermpje in de bus en draaide zich toen weer om naar achteren. "Misschien een uurtje, waarschijnlijk minder." Ik kauwde even op de binnenkant van mijn wang. "Ja, fack it dan gaan we wel ergens een skeer zij-restaurantje zoeken en daar kijken of we wat te bikken kunnen halen." Ik zakte onderuit tegen de zijwand van de bus aan.

Na een uurtje gereden te hebben, kwamen we langs een restaurant waar het er redelijk rustig uit zag. Lulu parkeerde de wagen op de parkeerplaats en we stapte uit. "Neem je spullen maar mee, want volgens mij gaat die bus dadelijk niet meer starten," zei Lulu lachend. We liepen naar binnen en gingen aan een van de tafels zitten. Het zag er gezellig uit, rode banken aan de zijkant, een bar in het midden en een gezellige opzet van tafels. Een serveerster kwam aangelopen en vroeg iets in het Italiaans. Beatriz, de enige van ons die ook echt Italiaans kon spreken beantwoordde haar vraag en draaide zich toen om naar ons. "Wat willen jullie hebben?" Na een waslijst aan eten en drinken te hebben opgenoemd liep de serveerster weg en keken we elkaar even stil aan. "We hebben het gedaan jongens. We zijn vrij," zei Anna lachend. "Daar moet op gedronken worden hi ha ho!" zong ik blij. "Lex niemand verstaat je Nederlandse gebrabbel, praat normaal." Spotte Beatriz terwijl ze me een vriendelijk tik gaf. "We zijn trouwens nog niet helemaal vrij, ik bedoel we zijn Italië nog niet uit." "Ssst Raven, verpest het moment nou niet!" zei Beatriz jammerend. "Hoe vervelend dat ook is, ze heeft gelijk." Ik keek iedereen even aan. "We moeten nog een heel stuk reizen, en eigenlijk kunnen we dus geen openbaar vervoer gebruiken." "We gaan toch niet dat hele stuk lopen eh, want dan ga ik echt dood!" zuchtte Lulu. Dezelfde serveerster bracht ons het drinken en vertelde dat het eten onderweg was. "Nou bitches," ik hief m'n glas in de lucht, terwijl iedereen volgde. "Op een gelukkige escape uit dit schijt land, en dat we allemaal heel eruit komen. Another day in paradise." We tikte onze glazen tegen elkaar terwijl er luid gelachen werd en ik wederom iets kapot moest gooien. Nadat we dikwijls aan het eten zaten viel mijn oog op een kleine tv die in de hoek hing. "Triz, wat zeggen ze?" ze keek me raar aan terwijl ik naar de tv wenkte. Beatriz draaide zich om en keek een tijdje naar het scherm. "Burgeroorlog. Het volk is in opstand gekomen tegen de tirannie van de maffia die het land een lange tijd terroriseerde. De gevreesde Silvano Du Luca was sinds 12 April 2017 niet meer gezien, maar heeft laatst weer een verschijning gemaakt in Florence, de voorspelling is dat de Russen waarmee deze maffiabaas vaker conflicten heeft gehad, voor een nieuwe aanval gaan." Ik luisterde met open mond terwijl het nieuwsbericht zich afsloot. Plots begon Raven kei hard te lachen. "Waarom hebben wij altijd deze slechte karma," hikte ze door het lachen heen. Ik trok mijn wenkbrauwen op en propte de rest van sandwich naar binnen. "Godverdomme zeg, nu zijn we echt goed genaaid," sprak Anna rustig. "Dat waren we al het moment toen we meegenomen werden naar het Gat," zei Beatriz rustig terug. "Gaan we toch door naar Florence? Of gaan we er om heen of springen we ergens van een flat af?" Ik keek Raven met rollende ogen aan. "We gaan door Florence heen. Ik denk dat Silvano het niet verwacht dat we nu daarheen gaan en het is ook gewoon de snelste weg... denk ik," sprak ik tevreden. "Oke, true. Maar wat als het daar nog erger is dan in Montevarchi?" vroeg Lulu terecht. "Laten we daar maar gewoon niet op hopen." Ik keek naar buiten waar een auto was gestopt. 4 mannen stapte uit. Ik fronste terwijl ik keek hoe ze naar de ingang liepen. "Noem me paranoïde, maar zullen we gaan?" ik wees naar de mannen die nog maar 10 meter moesten lopen om bij de deur aan te komen. Iedereen keek naar de plek waar ik naartoe wees en knikte. "Lex jij kant betalen toch?" vroeg Lulu onschuldig. Ik glimlachte en haalde mijn pinpas achteruit het hoesje van mijn telefoon vandaan. "Ik ga al." Ik hoorde het belletje van de deur rinkelen wat betekende dat er iemand was binnengekomen. Ik liep naar de serveerster en betaalde voor het eten en drinken. Oh jee, dit is fout. Ze komen ons halen, oh jee. Help, help, help. De mannen gingen zitten aan een van de tafels en diezelfde serveerster liep naar ze toe. Een zware stem liet me nog sneller terug lopen naar onze tafel. "Ja we naaien 'm," ik griste mijn rugzak van de bank af en sprintte nog net niet naar buiten. "Ik word hier gewoon spontaan paranoïde van!" ik gooide mijn handen in lucht terwijl ik diep uitblies. "Is ook eng he Lexie, het andere geslacht." Beatriz klopte op mijn schouder terwijl ik haar zuchtend aan keek. "Nou we moeten ongeveer nog 2 uur lopen om in centraal Florence te komen want we zitten nu bijjjjj...." Ik zoomde in op de Google Maps map terwijl iedereen om me heen stond. "Aha, in Antella." "Nou dan gaan we maar weer lopen he." Zuchtte Anna hardop. "Komaan gurls, let's work on that cardio!" riep Raven enthousiast. Even geen moeite meer, gewoon domweg ergens heen lopen. Nog 2 uur, en dan kwam de volgende opdracht. Florence uitkomen. 

Weeeejoooo! Ik heb echt heel lang niet ge-update. (Echt fack dat woord.) Ik had examens, ik ben een week in Londen geweest, Color Run, Pinkpop. Jaa mijn leven was effe heel lit. Maarrr hier weer een chapske voor mijn trouwe lezers. So sorry voor de lange tijd zonder updates. Enn I'll see ya next week. ^^

~The ApplePie is oututtt