When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 22 (Revisited)

POV Alexis

"Oké, dus we zitten in de arena met rang twee en drie en het is een no-kill gevecht toch?" "Juist." reageerde Beatriz. "En we hebben Spartan dus we kunnen de hekken laten vallen," "Yepp." Ik stond stil. "Waarom heb ik het idee alsof het nog steeds niet gaat lukken?" Ze keek me even raar aan. "Omdat het wel gaat lukken?" Ik schudde mijn hoofd en liep door. We liepen snel door de gangen richtingen de kleedkamers. We waren later dan de rest dus we moesten wat haasten, woops... Ik strompelde de kamer in en zag de desbetreffende rangen met outfits en accessoires door de ruimte rennen. Beatriz liep naar haar eigen spullen en ook ik trok mijn eigen setje aan. Ik keek in de spiegel. De blauwe plekken waren zeer goed te zien in de niets bedekkende outfit. "Mhm, ja dat is inderdaad niet echt heel fijn," Ik keek Beatriz aan. "Wacht ik ga iets voor je halen, ik zie je zo bij het hek!" Ik fronste en kromp nog een keer ineen van de pijn. Ik strompelde naar het hek toe waar mijn meiden aan het wachten waren met een mooi opgetuigde Spartan. "Gast, ik kan zo niet vechten ik ga dood van de pijn," Anna keek me peinzend aan. "Draai je om," Ik schrok van Zacks stem. "Jezus mens, schrik me rot!" Hij keek me serieus aan en ik deed wat hij zei. Ik voelde een koude gel op mijn rug en ribben vloeien. "WAAH! Koud. Koud, koud, koud!" Hij grinnikte. Hij smeerde het goedje uit over bij rug, ribben en buik. Hij maakte er flink misbruik van en hij kwam dan ook echt heel dichtbij. Ik keek hem met een onderkin aan. Awkwardd. "Nu moet het beter zijn," fluisterde hij zwoel. Nu keek ik hem met gefronste wenkbrauwen aan. "Qué pasó allí," reageerde ik met een heel verward gezicht. "Het is Element 99 in zalf-vorm. Dit zal in ieder geval de pijn minderen. Ik knipperde een keer dom en stak toen mijn duim op naar Zack. Voordat ik iets kon zeggen kreeg ik van Beatriz een glas in mijn hand geduwd met een laagje doorzichtig spul erin. "In een keer achterover," glimlachte ze blij. Ik keek van Zack naar Beatriz en weer terug. Ik haalde mijn schouders op en gooide het glas achterover. Iel, IEEEEEL. DISGUSTANG. Dat is ranzig. Ik sprong op en neer en negeerde het brandende gevoel in mijn keel. "Nasty ass Mexicaanse prut, bah!" We grinnikten terwijl de aftel van de laatste minuut in ging. Tijd om klaar te gaan staan.

Nog een halve minuut. Ik wreef nog een keer over mijn ribben. Na wat Black Magic Bullshit en een shotje tequilla voelden mijn torso in ieder geval niet meer als of het elk moment uit elkaar kon vallen. We stonden met z'n alle te wachten voor het hek. De meiden waren gespannen en bang, maar ook gefocust en doelgericht. Ik was blij dat ik op Spartans rug zat, het gaf me net wat meer stevigheid en een kleine zekerheid dat we de overkant zouden kunnen halen. Het was ijzig stil. Niemand had echt behoefte om te praten. Mijn meiden wilden bloed zien. En, to be honest, ik ook wel. "Okay meiden, we kunnen dit!" riep Malia aanmoedigend. Ik hoorde mijn eigen hartslag. "Maak er een mooie show van girls." reageerde Beatriz ietwat lachend. Nog tien seconden. Ik luisterde naar het ritme. Nog vijf seconden. Het hek begon omhoog te ratelen. Het startsein werd gegeven. "Let the games begin." Ik spoorde Spartan aan en we naaiden door het zand op weg naar de andere kant. Mijn squad schreeuwden en volgden me snel naar binnen. Het licht verblindden ons, maar we bleven doorgaan. Ik hoorde het publiek joelen en de presentator lullen. Toen mijn ogen gewend waren aan het zonlicht zag ik aan de zijkanten uit meerdere gangen mannen rennen. Verder zag ik op meerdere schermen aan de zijkant mezelf op Spartan racen. Geen tijd, focus.  Gewoon gassen, gassen, gassen. Zo snel mogelijk het grote hek dicht krijgen. Komt goed. Geen paniek. Blijven ademen. Ik was bijna aan de overkant en ik zag aan het einde van de gang al mannen rennen. 'Komaan Sparrie, gas d'r op!" moedigde ik hem aan. Spartan vergrootte zijn sprongen en binnen no-time stond ik bij het hek en sloeg het touw kapot. Het hek zakte naar beneden en knalde met een harde plof op de grond. De mannen konden de arena niet in en bonsde tegen het ijzeren hek aan. Ze begonnen met schelden en schreeuwen en zo te zien maakten ze zich echt heel druk. Ik schimpte en keek ze arrogant aan. Ik grijnsde en draaide Spartan om. Hij begon wild te stampen en te trippelen. "Eric, ruustaagh!" De arena was nu onderhand vol gelopen. Squad een en twee waren er bij gekomen en meerdere tegenstanders renden door de arena heen. Er werd gejoeld en geschreeuwd maar er was nog niks heel heftigs aan de hand. Spartan steigerde en stond nu nog meer onrustig te stampen. "Ewa, tranquilo." schoolde ik hem. Ik zag hoe Malia met een tegenstander begon te sparren en Beatriz en Anna helemaal los gingen. Oké dat ziet er goed uit. Verderop in de arena was Raven twee mannen aan het uitdagen en Lulu was gewonde meisjes aan het helpen. De rest van de meiden van rang twee en drie waren er eigenlijk gewoon meer voor de sier. Ze konden niet allemaal heel goed vechten maar wel relatief voldoende. Ze volgden dan ook allemaal mijn trainingen. Anderen waren aan het dansen in de hoop dat ze niet gepakt zouden worden. Ik haalde diep adem. "Nou Spar, laten we er dan maar een showtje van maken." Ik spoorde hem weer aan en hij galoppeerde steigerend weg. Terwijl Spartan galoppeerde probeerde ik voorzichtig op zijn rug te staan. En I shit you not, het lukte verbazingwekkend goed. Op het juiste moment sprong ik van Spartan af, maakte een rol, stond op en sloeg een man neer. Het publiek begon weer luid te juichen. Het gevecht was nu officieel begonnen.

POV Scarlett

Het was nu al iets meer dan twee maanden. Al twee maanden was Alexis weg en haar ouders waren kort daarna uit Nederland vertrokken. Niemand wist eigenlijk waarheen. Sinds kort konden we via Internet zien wat Alexis al die tijd deed en hoe ze het tot nu toe overleefde. We konden het allemaal zien, hoe ze vocht, hoe ze lachte, hoe ze in opstand kwam, hoe ze langzaam brak en hoe ze langzaam vanbinnen kapot ging. We zaten met een onze vriendengroep voor de televisie. Er was weer een filmpje verschenen, een soort van 'achter-de-schermen'. We hadden afgesproken om met z'n alle te kijken, om zo ook elkaar te steunen, maar vooral omdat we gewoon wilden weten hoe het met haar ging. "Ik hoop dat als mensen dit zien, dat ze niet jankend achter het scherm zitten, maar dat  iemand popcorn haalt, wat te drinken en er een mooie tijd van maakt,"  hoorde je Alexis lachend op het filmpje zeggen. We lachten, typisch Lex. Het volgende shot was in een soort badkamer, maar dit zag er dan meer uit als een gezamenlijke doucheruimte. Je zag hoe Alexis half naakt door de ruimte liep en dat iemand anders haar aantikte. Ze draaide zich om en ik sloeg een hand voor mijn mond. "Oh mijn god," "Wat doen ze met haar!" Ze was bont en blauw geslagen leek het, heel haar rug en ribben zaten onder de blauwe vlekken en strepen. "Het enige wat gekrenkt is, is mijn eer. Ik had mezelf moeten verdedigen," Er werd door gesprongen naar een ander beeld waarin Alexis in haar Griekse outfit een shotje achterover sloeg en een paar keer op een neer sprong terwijl ze vies keek. Hierna klom ze op een zwart paard en maakt een 'peace' teken naar de camera. "Ja, ja, Lex is gekidnapt maar ze heeft wel nog 'n paard!" zei Tim lachend. Weer lachten we allemaal. "Tja, het zal Alexis niet zijn hè." reageerde Sander. "Oh mijn god, dit is het begin van nog zo'n gevecht!" stamelde Luna geschokt. We hoorde de stem van Alexis: "Let the games begin." En hierbij stopte het filmpje. De betaalde website waar Alexis op stond kreeg ik een melding: "Nu live, rang 1, 2 en 3 in de arena!" Mijn mond werd kurkdroog. "Snel klink erop!" piepte Luna. De site was aan het bufferen en plots kwam de grote arena in beeld. Alexis op een paard, galopperend met een zwaard in haar hand.  

Nog even de spanning opvoeren! *Evil laughter*   Get ready for the big fight en bedankt voor de 1800 reads! Waauwieee!

Comment, vote en kijk ook even naar het boek van @D_Applepie en mij. (op haar profiel)

It's revistieeeeeedd