When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 7 (Revisited)

POV Alexis

Kijk, het leuke aan het feit dat mensen je meesleuren, is dat je jezelf gewoon totaal slap kan laten hangen. Mijn voetjes sleepten over de grond terwijl ik hoopte dat de jongens veel moeite hadden met mijn lichaam mee sleuren. Ik keek met een pret gezicht van de ene naar de andere. Oeh ik spot een zweetdruppeltje! Ik werd naar een luxe kantoor gebracht waar ze me los lieten en ik dus bijna op de grond knalde. Ik kon wel raden van wie dit is. Mister, gladjak himself. Silvano. Ik stond voor zijn bureau toen hij opkeek. "Je maakt er echt wel een show van." bromde hij zuchtend maar ook tegelijkertijd weer ietwat enthousiast. Hij liet beelden zien van bewakingscamera's waar ik Alonzo uitdaagde en daarna weg rende. "Normaal zou ik hier iemand voor laten ophangen," zijn stem duister. "Maar jij, jij zou nog weleens heel veel geld op kunnen leveren." Hij keek me grijnzend aan. Ik trok een wenkbrauw op. "Ik ga helemaal niks voor jou doen," reageerde ik ijskoud. "Oh dat denk ik wel. Want de mannen in die arena vallen niet vanzelf neer en volgens mij laat jij jezelf niet zomaar verkrachten of wel?" De woorden klonken als nagels op een krijtbord. "Dus," Hij zat achterover in zijn stoel. "Hier is mijn voorstel: Jullie krijgen een eigen schema, jullie mogen de hele dag doen wat jullie willen tenzij je moet optreden in de arena." Ik keek op. "Dus ik mag naar boven?" Silvano lachte. "Nee natuurlijk niet dom wicht, ik ben geen idioot!" Ik schrok lichtelijk van zijn reactie. "Accepteer je dit voorstel niet, well, dan zal je net zoals al die andere meiden op dezelfde manier moeten werken." Ik heb geen andere keus. Liever doodgaan vechtend in een arena dan mezelf overgeven. "Ik accepteer het," "Fantàstico! En nu, trainen! Het volgend gevecht moet beter, groter... Mas espectacular!" Hij begon te wuiven. Nog geen 3 seconden later werd ik door dezelfde mannen naar buiten gesleurd. Alleen nu lieten ze me wel zelf lopen en moest ik ze volgen. Ik werd naar een iets kleinere, meer afgelegen trainingshal gebracht waar mijn squad ook stond te wachten. Ik liep naar ze toe en plofte ietwat moeizaam neer op de grond naast Malia. "Hebben ze je niet gestraft?" vroeg Bella ongeloofwaardig. "Nee Silvano deed me zelf een aanbod." Ze keken me raar aan. "We moeten in die arena vechten, en dan hoeven we niet het andere werk te doen." Isabella en Olivia keken me bang aan. "Alexis, wie denk je wel niet dat je bent!" Schreeuwde Isabella. Uh, excuse you? Ik trok een wenkbrauw op. "Wij kunnen helemaal niet vechten! Hoe haal je het in je hoofd om dat af te spreken! Dan doe ik nog liever al dat andere!" Schreeuwde Olivia nu ook bang. "Waarom denk jij, dat je voor iedereen hier spreekt! Denk je dat wij dit wilden!?" Isabella ratelde maar door. Ik stond op.  "Daarom zijn we ook in een trainingshal. Ik ga het jullie leren," Ze rolde met haar ogen. "Uhh, ik wil liever vechten dan op een ouwe vent z'n pik rijden hoor," zei Anna droog terwijl ze haar hand opstak. Ik keek haar aan. Beatriz begon te lachen, net zoals Malia en ik zelf. "Insgelijks, An!" hikte Beatriz door het lachen heen. "Ik zou de training mee volgen, if I were you." Ik keek naar Isabella en Olivia. 

We waren van 10 tot 2 bezig met een training. Ik liet Malia vaker rusten dan de rest omdat zij later op de dag nog de arena in moest. Het was nu vooral veel kracht training en beginnende defensieve bewegingen. Het vergde bij iedereen veel kracht. Om 2 uur moesten we stoppen. Ik wilde Malia rust gunnen en iedereen laten uitrusten. We douchten, kleedden ons om en liepen naar de arena. Ik ging met Malia naar de laatste omkleed ruimte. "Okay, ik ga even een outfit voor je zoeken, doe je zelf je make up?" Ze knikte. Nadat ik weer iets leuks bij elkaar had gesprokkeld liep ik terug naar Malia. Ze was hevig aan het trillen. "Haal diep adem oke? Denk aan wat ik je heb verteld!" zei ik geruststellend. Ze knikte. Ik deed uiteindelijk toch haar make-up en maakte haar vecht-klaar. Ik had een licht zwaard en schild voor haar uitgekozen. "Klappen opvangen met je schild, oke? Laat het niet vallen!" Ze knikte weer. "Oke, we moeten gaan." Ze keek me via de spiegel aan, knikte stilletjes en stond op. 

Malia liep naar het hek en wij moesten omhoog naar de tribune. De arena had lagere tribunes waar eigenlijk niemand ons kon zien, maar wij wel de arena. Het hek ging open, en Malia liep twijfelend naar binnen. Terwijl ze doorliep keek ze onze kant op. Beatriz gaf haar een geruststellende lach. "Kom op Malia!" riep ik naar haar. Een bewaker sloeg me met een zweep. Tijd om m'n mond te houden dus. De presentator begon weer te brabbelen. Malia stond ongeveer in het midden toen het hek aan de andere kant open ging. Jezus Christ! Dit konden ze niet menen?! Een man 2 keer de lengte en breedte van Malia kwam de arena in gestapt. Ik stond op en hing tegen de rand aan. Malia keek extreem bang naar de man. Er waren live camera's die alles vastlegden en die dus ook inzoomden op de spelers. De presentator begon weer wat te lullen. Nog geen 2 seconden later kwam aan de linker kant van de arena nog een man aangelopen. Deze was iets kleiner, maar nog steeds veel te groot. De teller telde tot 0 en de mannen begonnen te lopen.

Malia stond als bevroren. Ze draaide haar hoofd naar ons en er rolden tranen over haar gezicht. Haar zwaard en schild slap in haar handen. Ik vloekte binnensmonds. De mannen hadden elkaar gezien maar stopten niet met het lopen richting Malia. "Ze overleeft dit nooit!" siste Beatriz hardop. "Stil!" riep de bewaker weer. "Alexis we moeten iets doen!" Anna fluisterde bang. Mijn ogen flitste heen en weer. Wat moet ik doen? Ik trok het zwaar van de bewaker uit zijn schede, gooide het naar Beatriz en sprong over de rand de arena in. Ik rolde door en stond op. "Beatriz gooi!" Beatriz twijfelde geen seconde en gooide het zwaard naar me. Behendig ving ik het op en begon te sprinten. In mijn sprint trok ik mijn shirt uit, het zat nu al vastgeplakt aan mijn lichaam. Ik kwam eerder bij Malia aan dan de mannen en ging beschermend voor haar staan. "Malia, hoe hard kan jij rennen?" vroeg ik terwijl ik de mannen scherp in de gaten hield. Ze keek me vragend aan. "Ik wil dat je keihard de andere kant op rent. Zie het als kat en muis, jij ben de muis, die vent is de kat. GO!" De mannen waren nog maar 30 meter ver weg. Malia sprintte weg. Ik stond daar. Ik concentreerde me op de stilte. Ik blockte alle geluiden en hoorde alleen mijn hartslag. Ik sloot mijn ogen voor 3 seconden. Mijn zwaard hield ik voor me. Dramatisch. Ik opende mijn ogen en haalde uit. De man schrok van mijn plotselinge beweging, en wankelde achteruit. Ik draaide rond, dook naar de grond en sloeg tegen het zwaar van de man aan. Ik merkte dat hij nooit eerder met een zwaar gevochten had en al snel vloog het zwaard van mijn tegenstander door de lucht het zand in. Hij deed zijn handen in de lucht en ging op zijn knieën zitten. Ik keek hem raar aan. Ik hoorde Malia gillen. Ze kwam terug mijn kant op gesprint met de insane grote man op haar hielen. "Malia maak een bok van jezelf!" Ik begon haar kant op te rennen. "Wat?!" ze keek naar achteren. "Ben je gek!?" "Doe het Malia!" Ik was nu bijna bij haar. Ze stopte, ging op een knie zitten en kneep haar ogen dicht. Ik plaatste een voet op haar rug, zette me af en sprong met mijn zwaard vooruit bovenop de man. Het zwaard zonk door de man zijn sleutelbeen heen. Ik liet het los, rolde door de lucht over de man heen en kwam al vallend en rollend tot stilstand. Ik stond op en hijgde luid. De man zakte op zijn knieën en viel dood neer. De menigte begon te juichen. Malia rende naar me toe. Is dit het? Mensen vinden dit amuserend? Ik ademde zwaar. De wereld is gek. We jogde terug naar het hek. Ik stopte en draaide me om. Ik keek naar het balkon waar Silvano zat. Ik keek hem aan en maakte een Katniss Everdeen buiging. Daarna liep ik door. 

Iz revisted now. Best wel een kort chappie, maar wil er eig ook niet meer van maken. 

Maar goeeeed, have fun xox

~Applepie out