When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 9 (Revisited)

POV Alexis

Het hek ratelde wederom omhoog. Even twijfelde ik. Waarom twijfelde ik? Net wilde ik nog iets slaan? Een vlaag van warmte zwiepte langs mijn gezicht. "Sigue caminando!" riep een begeleider. 'Loop door' in het Nederlands. Ik schudde mijn hoofd en liep de arena in. Rug recht, kop omhoog, you got this.

Ik jogde naar het midden waar de al 3 meiden als bange hennen stonden te wachten. Ik snoof even wat vitamine D naar binnen en stak mijn zwaard in het zand. Zag er wel cool uit. Ik pakte wat zand en wreef het tussen mijn handen heen en weer terwijl meerdere meiden om me heen aan het roepen waren. #gladiator kuch kuch... Ik keek naar Silvano. Hij was met wat mensen in gesprek maar toen hij in de gaten kreeg dat wij in het midden van de arena stonden, draaide hij zich om naar ons. Hij tikte de mensen die bij hem stonden aan en wees naar mij.  "Oke meiden, teambespreking." We stonden bij elkaar in een cirkel. Andere meiden van verschillende rangen kwamen ook bij ons staan. "Ik weet niet wat er dadelijk door die hekken heen komt, maar het belangrijkste is dat we op elkaar letten. Als er iets mis is, roep dan, got it?" Ze knikten. "Oke, may the odds be ever in your favor lads." "Uhhh ik ben een meisje thankyouverymuchh!" grapte Anna. Ik grijnsde. Het was goed hoe we probeerde te zorgen voor minder spanning. Maar op dit moment wisten we beide dat dat niet ging lukken... "In mijn ogen ben je gewoon een man hoor." Anna keek me met een sarcastisch ongeloof aan. Weer grinnikte ik. De presentator-persoon was al weer even aan het lullen.  Na een tijdje gingen de hekken open. 3 mannen te voet en 1 man te paard kwamen de arena binnen. "Godverdomme zeg!" sprak Beatriz vol ongeloof. "Zeg dat wel Triz, zeg dat wel." Hoorde ik Anna zachtjes zeggen. Isabella was weer aan het huilen, eigenlijk net zoals alle andere meiden in de arena. De mannen kwamen op ons afgerend. "Lex, moeten wij ook niet op hun afrennen?" vroeg Anna aarzelend. "Nee, laat ze maar lopen." Zei ik peinzend. Nog 40 meter. "Ik pak de vent op het paard wel, Anna jij pakt de linkse, Beatriz die in het midden en Bella de rechtse. Oke?" "Let's do this." Riep Beatriz ietwat schikkerig. Nog 15 meter. "Rustig ademhalen, komt goed." 10 meter. "We kunnen dit meiden, we kunnen dit." mompelde ik. 0 meter. Ik hoorde harde klappen. Maar ik was nog te gefocust met de man zijn zwaard te ontwijken voordat ik kon kijken. Iedereen was oke. Isabella was aan het wegrennen en Triz en Anna waren aan het vechten. Ik moest hem van dat paard af zien te krijgen voordat dat beest me vertrappeld. Maar ik wilde eigenlijk het dier geen pijn doen... De man op het paard schreeuwde iets en gooide een speer naar mijn hoofd. Ik stapte nonchalant een meter aan de kant, draaide een rondje en stond sierlijk weer stil. De speer raakte het zand. Ik trok de speer uit het zand. De man was alweer omgedraaid en galoppeerde naar me toe met geheven zwaard. Tja ik heb ooit wel speer geworpen op school, maar dit is toch wel anders... Voordat ik het doorhad was de man ineens heel dichtbij. Vlak voordat hij mijn hoofd eraf wilde slaan dook ik naar beneden en stak de speer in zijn zij. Hij en het paard vielen schreeuwend om. Het paard stond op en galoppeerde weg. De man lag kreunend in het zand. Ik was even aan het uitpuffen en aan het kijken hoe iedereen het deed. Beatriz had haar tegenstander al op de grond en hij had zich overgegeven. Anna had net een laatste klap uitgedeeld en de man viel bewusteloos, of dood, op de grond. Beatriz zocht even oogcontact en we keken elkaar aan toen we een oorverdovende schreeuw hoorde. Isabella was ik uit het oog verloren en zij was slachtoffer gevallen van de overige man. Ik keek met grote ogen naar wat er voor me gebeurde. Nadat hij klaar met haar was kliefde hij haar hoofd van haar schouders. Mijn hart zakte spontaan naar mijn voeten. Mijn lichaam voelde zwaar, ik was misselijk.  Hij lachte vals en joelde naar het publiek. Hij liep richting Anna en Beatriz die ook met puur ongeloof aan het kijken waren. Maar zij konden alleen nog maar staren, ze waren in trans. Wattefack was er zojuist gebeurd? Alles ging te snel, zo snel. Snap out of it, snap out if it! Ik wreef over mijn gezicht. Alles in mij schreeuwde om weg te rennen. Weg van hier maakt niet uit waar. Het paard van eerst stapte verdwaasd rond. Ik rende naar het paard, sprong op zijn rug en galoppeerde richting de man die ik had neergestoken met de speer. De speer stond nog recht omhoog waardoor ik het vanuit het zadel kon pakken. Ik galoppeerde naar de man toe. Toen ik op 5 meter afstand was gooide ik de speer. Het raakte de man in zijn rug en hij was op slag dood. Het paard schrok van de beweging en rende bokkend weg. Ik sprong/viel van het paard af en rende naar Triz en Anna toe. Beatriz en Anna konden alleen maar staren, ze zeiden niks. We keken naar Isabella. "Kom laten we gaan, voordat we dadelijk nog een ronde moeten." Zei Anna terwijl ze weg sprintte. Beatriz volgde. "Lex kom!" Ik wierp nog een laatste blik op Isabella. En sprintte daarna de rest achterna met het geluid van de lachende presentator op de achtergrond. 

We liepen stil en gebroken langs de rest van de meiden die ons bang aankeek. Een meisje pakte mijn arm vast. Ze was waarschijnlijk een jaar of 17. "Alsjeblieft help! Wij kunnen die arena niet in, we zullen sterven! Alsjeblieft help!" smeekte ze. Een van de jongens, waarschijnlijk haar begeleider, trok haar de arena in. "Alsjeblieft help!!" ik hoorde het geschreeuw nog. "Lex kom, je kan niks doen." Ik weet niet eens wie het zei. Ik was zo misselijk. Ik walgde van deze plek, deze mensen... We liepen op de automaat naar de douches. Daar waar de begeleiders ons niet treiterden brak Anna door. Ze viel huilend en schokkend op de grond. Beatriz omhelsde haar en sprak tegen haar. Ik keek naar de rest van de meiden, sommige nog steeds vol walging anderen met medelijden. "Andate," sprak ik zacht. En bijna iedereen vertrok. Het betekende 'ga'. 

We douchte, kleedde ons om en liepen naar de eetzaal. We gingen stil zitten bij Malia en Olvia. Malia gaf me een knuffel. "Je hebt je best gedaan." probeerde ze geruststellend. Na 10 minuten moesten we stil zijn want Silvano wilde weer aandacht. "Beste dames. Er zijn nu weer een aantal weken voorbij..." Een aantal weken... Dat kan niet. Weken, wat moeten mijn ouders wel niet denken? "Hierbij worden de rangen vanavond aangepast." Ik keek Beatriz, Anna en Malia aan. "Jullie kunnen op het bord zien naar welke rang je toe moet. Als de uitslagen bekend zijn loop je direct naar je begeleider en ga je NIET rond dwalen!" Silvano keek mij aan. Ik grimaste. Dat was ik misschien vergeten te vertellen maar ik had geprobeerd te ontsnappen. Ik was voor 10 uur uit de kamer geglipt en probeerde toen met de lift terug naar boven te gaan. Maar toen ik bij de lift stond werd ik al gepakt en teruggebracht naar de rest. Het was ook een beetje een slechte poging to be honest... Dat was weer een lekker nachtje ijsbad.. Het bord verscheen ik zag dat ik in rang 1 zat. "Beatriz, Anna, Malia we zitten in dezelfde rang!" ik blies een diepe zucht uit. Ik was oprecht opgelucht. Olivia was al weggelopen. "Nou, kun je ook wel weer zien hoe aardig ze ons vond." Zei Anna lacherig. De sfeer was nog niet echt super goed na het gevecht maar Anna probeerde het. Ik keek naar het bord en zag dat wij een andere begeleider hadden. Zack. Iedereen stond op en liep naar haar rang of begeleider. "Moeten we niet naar Zack lopen?" vroeg Malia een beetje bang. "Nope, hij komt wel naar ons, ik heb al genoeg voor die klojo's gedaan vandaag." Ik sprak nors. Zoals ik had voorspeld kwam Zack naar ons toegelopen. "Nou ik ben de begeleider van rang 1. Jullie kunnen mij volgen naar jullie slaapzaal." Zei hij rustig. "Wacht, moeten er niet nog 2 meisjes komen? In rang 3 waren we met z'n zessen?" vroeg Beatriz aan Zack. "Daar zijn we nog mee bezig." Zei hij kortaf. Ik raapte mezelf op van de bank en volgde onze nieuwe begeleider. Toen we langs Silvano liepen werden er wat dingen in het Spaans gezegd en gelachen. Fuck jullie allemaal. We liepen met z'n alle naar de kamers van de rangen. Rang 1 had behalve alleen de slaapkamers ook een kleine woonkamer waar 2 grote en 1 kleine bank stonden. Ook stond er een tv en een soort van aanrecht met een koelkast. "Survival of the fittest..." mompelde ik in mezelf. "Nou dit is vanaf nu jullie kamer, rust goed uit, morgen is weer een nieuwe dag." Met deze woorden sloot hij de deur en deze ging ook op automatisch slot. "Duss nu zijn we nog maar met z'n vieren." Zei Anna. "Ik denk dat wanneer we 2 andere meiden erbij krijgen die allebei ook echt schijt hebben aan deze plek, en heel graag weg willen dat het ons lukt." Zei Beatriz terwijl ik de nieuwe kamer bekeek. "Laten we eerst maar eens gaan slapen oke?" zei ik vermoeid. Iedereen knikte instemmend. We zochten allemaal een bed en gingen uitgeput liggen. Ik was gesloopt, mentaal, fysiek. Alles. Het is allemaal te echt. Het is geen verhaal, het is echt.  En daar lagen we dan met z'n vieren. Hopend op een wonder.

Weer een update! Wooh! Vote, comment en kijk even naar The Chosen Ones op @D_applepie s profiel!

REVISTIEHDHEHEDEEEEED