When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 18 (Revisited)

 Slidend kwam Spartan tot stilstand. Zand stoof op om ons heen en we kuchten toen we omdraaiden. Hij gooide met zijn hoofd en steigerde wild.  "Hoe lang duurde dat?" vroeg ik hijgend aan Lulu die met een stopwatch aan het timen was hoe lang het duurde om van de ene kant naar de andere kant van de arena te komen. "34 seconden. Dat is op zich wel snel toch?" "Ik hoop dat het snel genoeg is," zei ik terwijl ik afstapte. Beatriz nam Spartan over en stapte er even mee rond. De arena was ongeveer 1,5 hectare groot, het was dus een erg lange afstand die we moesten zien te overbruggen. "We beginnen gewoon allemaal meteen met sprinten, zo'n aanval verwachten ze niet," vertelde Lulu. "Ja, alleen moet en we dan opletten dat we onszelf niet uitputten. Een sprintje is leuk maar niet als je daarna nog zes mannen moet omleggen," "Ja daar heb je natuurlijk ook een punt," "Maar we hebben wel goed aan onze conditie getraind!" Beatriz was met Spartan naast ons komen staan. "Kijk zelfs Spartan is al weer op adem." Vertelde ze blij terwijl Spartan ongeduldig met zijn hoofd begon te schudden. Ik keek hem bezorgd aan. "Hij moet naar buiten, gras eten en vrij kunnen rondlopen," Lulu keek me raar aan. "Hij kan hier toch ook lopen?" Ik knikte. "Ja maar dat is wel heel anders dan boven," ik dacht na. Als ik het komende gevecht echt een goede show gaf kon ik misschien weer om een gunst vragen. "Maar dan nog vind ik sprinten wel een goed idee," begon Lulu weer. Ik knikte afwezig. "Oke, nog een keer." Beatriz gaf me een voetje en gooide me op Spartan. Ik had nog steeds geen zadel maar ik zat zo stevig dat het eigenlijk niet echt nodig was. Al ging ik er wel om zeuren want dan liet ik die klootzakken hier maar gewoon weer vijf piek neerleggen voor een zadel. He he. Ik stond klaar in de opening waar wij normaliter doorheen komen. "Oke, klaar Lex?" Ik knikte. "3... 2... 1... Go!" Op het moment van de stemverheffing van Anna snapte Spartan al dat hij moest vertrekken. Als een pijl uit een boog zette hij aan en naaide hem in volle galop door de arena heen. Het zand flitste voorbij en de wind prikte in mijn ogen. Mijn hartslag maakte overuren en in een flits waren we aan de overkant. Deze keer draaide ik hem in een bocht rustig om en draafde terug naar Anna en Beatriz. "34,09. Nog steeds een super tijd," Beatriz knikte instemmend. "We zullen het ermee moeten doen. Ik hoop dat het werkt."

Nadat we wat tactieken hadden besproken en een plan hadden gemaakt hoe we het gingen aanpakken hadden we een soort van tussenuur. Een soort uurtje vrij. Even geen training of gebitch. Gewoon even rust. Anna had de camera gepakt voor de 'behind the scenes' en filmde ons terwijl we in ons kleine woonkamertje over het leven praatten. "Weet je dat dit allemaal eigenlijk heel fucked up is?" zei Lulu plotseling. Ik keek haar aan met een 'no-shit' gezicht. "Ik bedoel, drie maanden geleden zat ik nog gewoon in de Starbucks in Frankrijk," Iedereen was stil. "Zat jij hier al twee maanden voordat wij erbij kwamen?" vroeg Malia. "Ja, daar heb ik Raven en Marie leren kennen. We zaten in rang acht en we werden samen verhuurd..." sprak Lulu zacht, haar stem schokkerig. "Het was echt hel, we werden elke dag wel zo'n beetje verhuurd aan andere mannen. Geen rust, geen stop. Als de mannen achteraf niet tevreden waren had je echt een dik probleem," Lulu keek naar Raven en Raven knikte afwezig. "We hadden geprobeerd te ontsnappen en...uhm..." Lulu moest nu echt even tranen wegslikken. Ze werd getroost door Raven die haar verhaal afmaakte. "We renden met z'n drieën door het bos heen, na honderd meter schoten ze Maria neer. Ze was op slag dood. Wij werden opgepakt, hard gestraft en daarna hebben we het nooit meer geprobeerd..." Vreselijk. Als of de meiden hier niets meer zijn dan vee. "Maar nu zijn wij er, en gaan we gewoon met z'n alle hier weg!" zei Anna vrolijk, proberend om de mood weer iets beter te krigen. "En we mogen niet te veel huilen anders loopt m'n mascara uit!" gilde Beatriz overdreven. Iedereen moest lachen. Het was echt waar, vanaf het moment dat je wakker wordt, tot het moment dat je weer gaat slapen moet je er als een filmster uitzien. Verschrikkelijk. Het was weer stil. "Willen jullie nog wat zeggen tegen de trouwe kijkers?" vroeg Anna terwijl ze overdreven op mijn gezicht inzoomde. Ik lachte. "Ik denk niet dat iemand hiernaar kijkt Anna, ik denk dat niemand weet dat het bestaat..." "Zeg gewoon iets leuks Lex!" zei Anna verveeld. Ik keek recht voorruit. "Ik hoop dat wie dit ook ziet, met zijn gezonde verstand stopt met kijken en dit niet langer aanmoedigt." Mijn stem nu ijskoud. "En ik hoop dat elke persoon die ook maar een cent uitgeeft aan de martelkamer waar wij inzitten een eenzame pijnlijke dood sterft." Ik keek terug naar de camera. "Ohja, ik bedoel, ik hou van mijn leven enzo!" riep ik overdreven blij. De meiden lachten en we praatten nog wat over het leven toen me iets te binnen schoot.  "We uploaden dit naar Youtube toch?" Anna knikte verward. "Oh shieet, ik heb een fucking goed idee! Deel de filmpjes ook stiekem op mijn eigen kanaal, dan  kunnen de mensen die op mij geabonneerd zijn het zien en dan kunnen ze er iets mee. Naar de politie of weet ik veel wat," sprak ik enthousiast. "Ik vind het helemaal prima, dan vragen we gewoon Valerio, dan weten we zeker dat hij ons niet gaat verlinken," zei Beatriz. "Yess! Progress in plan escape!" riep Malia blij. Zo gezegd zo gedaan. Valerio werd geroepen, het filmpje werd op Youtube gezet en Triz en ik liepen met een big smile door het gebouw heen. "Lex, wat heeft dit verder eigenlijk voor nut?" vroeg Triz. "Misschien kan de politie, FBI, NCIS, meerminman en mosseljongen, of I don't give a fuck wie, het zien en ons komen redden!" zei ik oprecht enthousiast. Ze lachte en keek weer vooruit. Maar poeh, valt dat mooi tegen....

Het spijt me voor de lange tijd zonder updatess!! Dan meer effe weer 'n chappie! Speciaal voor jou, omdat het kan! Avec amour. Oke genoeg gezeken, Comment, Vote, en (as always) vergeet niet het boek van @D_Applepie en moi te lezen!

Stay awsome!

Revisited!