Alexis King is een 17 jarige tiener met een sterk karakter. Ze heeft het eigenlijk allemaal voor elkaar, een lieve en leuke familie, goede vrienden die altijd voor haar klaar staan en ze is zeker niet onaantrekkelijk. Helaas wordt Alexis haar leven...
Ik vind eigenlijk dat ik het wel verdiend heb. Een mooi einde aan mijn verhaal. Flashy, goed getimed, idioot en sensationeel. Ja. Ik vind het een mooi einde. Beetje jammer dat na alles wat ik heb doorstaan het zo moet eindigen, maar het is zoals het is. De lucht suisde langs mijn oren terwijl ik naar beneden viel. De klap was misschien nog wel het ergste van deze hele dag. Al de lucht werd uit mijn longen geslagen, en ik wist niet meer wat boven of onder was. Alles was zwart. Ik voelde niks meer, ik zag niks meer, ik kon niks meer... Ik dreef daar gewoon. Me ervan bewust dat ik omring was door nondeju veel water, maar ik kon er niks tegen doen. Voor de eerste keer in een lange tijd voelde ik rust. Voor de eerste keer in een lange tijd was ik vrij. Geen angst, geen pijn... Niets. 10 maanden lang had ik moeten vechten, overleven en dingen doen waarvan ik niet eens wist dat ik ervan in staat was. Ik was op. Ik zakte verder en verder en het water trok me mee. Het was uitnodigend, de stilte en de rust. Maar iets in mij schreeuwde om niet te stoppen. Niet te stoppen met overleven. Mijn lijf had even een system reboot nodig. Alexis King exe. Has stopped working. Please reset system. En dat is precies wat er gebeurde. Ik voelde een enorme pijnscheut door mijn been en ik schreeuwde het uit van de pijn. Hopeloos probeerde ik terug naar de oppervlakte te komen. Ik ga niet dood. Het water rondom mij kleurde rood. Ik ga niet dood.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hiervoor heb ik te veel overleefd. Ik ga niet dood. Mijn hoofd stond op ontploffen en mijn longen smeekten om lucht. Klauwend naar de oppervlakte, nog even... Nog even... Ik ga niet dood. En daar was het. De oppervlakte. Ik kwam omhoog als een gehandicapte walvis en spartelde rond in het water terwijl ik effe wat zuurstof in mijn systeem pompte. Man, man, man. Wat een dag.
De rivier stroomde wild en ik werd van hot naar her gesleurd door de sterkte stroming. Steeds weer werd ik naar beneden gezogen en was ik bang dat ik niet meer omhoog zou komen. De pijn in mijn been was ondragelijk. Maar ik had het gedaan. Ik leefde nog. En ik was buiten. Dit ging zo maar door en door. Geen idee hoe lang ik spartelend in het water lag. Ik had geluk, het water was niet heel erg koud, de zon scheen en het was rond de 20 graden. Ik keek vooruit en zag dat er een waterval ongeveer 100 meter verderop was. Oke, nu moet ik effe op m'n tandjes bijten. Ik zag een rustig stuk van de rivier en met alle kracht die ik over had zwom ik er naar toe. Ik pakte het riet vast en trok mezelf op land. Ik kreunde van de pijn toen ik mezelf helemaal uit het water had getrokken. Mijn bovenbeen lag open, en niet zo verbandje d'r om heen en klaar is kees. Nee, mijn been was gebroken. En mijn bot zat niet meer in mijn been. Open botbreuk noemen ze dat ook wel. Ik ademde diep in en uit, mijn adem stokte en ik moest m'n best doen niet te flippen. Het zag er facking ranzig uit, maar het belangrijkste wat ik nu kan doen is rustig blijven. Gelukkig ben ik nie zo'n paniekerige kut van mezelf en bloedde het ook niet heel erg. Wat een indicatie is dat er geen slagaders geraakt zijn... Ik kreunde en keek om me heen. Ik was kapot moe. Mijn oog viel op een zwarte tas. Mijn tas. Whattefack doet die hier. Ik sleurde mezelf ernaartoe en opende het voorste vak. Veel geluk dat de tas dichtbij lag... Er zat Element 99 en verband in. Precies wat ik nodig heb. Verder zat er nog van allerlei shit in en ook een fles Gin. Ik nam een slok Gin en trok een vies gezicht. Dit spul is net zo ranzig als die wond er uit ziet... Ik gooide de Gin over mijn been en schreeuwde het uit. Ik ademde diep in en uit. Ik wachtte een tijdje en pakte een spuit en injecteerde element 99 iets boven de wond. Weer schreeuwde ik. Ik piepte en ademde weer in en uit. Nu kwam pas het echt verschrikkelijke. Element 99 kan alles fixen, gescheurde spieren, verrekkingen, gebroken botten, wonden, sneden, alles! Godver, 't lijkt net op een Tommy Teleshopping reclame. Anyhow, als het met jou eigen beenmerg is gemaakt, wat bij mij het geval is, kan het alles helen. Nou, element 99 werkt alleen als het in je lichaam zit. Laat ik het even voor je op een rijtje zetten. Om het te laten werken moest ik mijn eigen bot, terug duwen in mijn been. Yikes... Ik deed het verband erover, nam een slok Gin en drukte toen op mijn been. Ik schreeuwde nog harder. "Ik kan dit niet, ik kan dit niet..." huilde ik. Dit deed simpelweg veel te veel pijn om het zelf te doen. Ik zat even stil en dacht na. Ik haalde een hand door mijn haar en veegde wat tranen weg. Na een tijdje had ik het. Ik pakte mijn tas, het ding was redelijk zwaar. Ik hief het boven mijn been en liet het los. Het gekraak van bot en de helse pijn waren te veel. Ik ging knock out.
Ik werd wakker van gespetter op mijn gezicht. Ik kreunde en draaide me om op mijn rug. Ik keek naar de grote neusgaten van Spartan. "Waarom ben jij hier..." kreunde ik terwijl ik met heel wat moeite mijn ogen opendeed. Ik dacht dat paarden die meisjes redden alleen maar in sprookjes en slechte films voor kwamen. Ik ging rechtop zitten, keek even rond en knipperde een paar keer. Het is volgens mij rond 9 uur s' avonds. Ik fronste even terwijl ik alles op een rijtje zetten. Ontsnapping, vliegende Lex, beentje auw, redding door perd. Seems legit. Ik keek naar mijn been. Ik haalde voorzichtig het verband eraf en wat ik zag was echt goeie karma. De wond was dicht-ish en de blauwigheid was minimaal. Ik kon natuurlijk niet zien hoe het van binnen was maar toen ik er een beetje op drukte was de pijn draagbaar. "Spar help me is effe opstaan." Ik pakte z'n hoofd vast en kroop voorzichtig omhoog. Ik leunde voorzichtig op mijn been. "Oke, dit is goed, it's fine, we're fine!" ik leunde op Spartan terwijl ik voorzichtig wat stapjes zette. Ik hinkte als een manke zeehond, maar Element 99 was wel een toppertje. Ik liet Spartan los en ging bij mijn tas zitten. "Black magic bullshit! Heuuuu!" riep ik blij. Ik had dus ongeveer 16 uur geslapen. En Element 99 is snelwerkend, aangezien wij d'r altijd tip top uit moesten zien, je weet zelf. Een wonder dat ik niet gevonden ben tho. 16 uur. Jezus. Ik was helemaal alleen in de middle of nowhere. "Nou Spar. Dan gaan we denk ik maar richting huis." Ik pakte alle spullen in en stond met heel wa moeite op. Spartan had gelukkig nog een touw aan z'n halster hangen, ander zou sturen erg moeilijk worden... Ik bond het touw aan twee kanten van zijn halster vast en zwierde mijn tas op m'n rug. Oke, niet te enthousiast Lex, rustig met 't beentje. Ik zette Spartan naast een boomstam waardoor ik via het ding op zijn rug kon klimmen. Het duurde even, maar ik zit! "Oke Eric, nu wel effe ruustagh." Zei ik tegen Spar terwijl ik hem in een rustige tempo Noordwaarts stuurde.
Dus, la moi en Spartan zijn nu ongeveer 1 ½ uur onderweg. Ik houd de weg richting de stad Orte aan, aangezien we daar van de bussen af zouden gaan. Het Gat zat in het stadje Capena en vanaf hier is het ongeveer 9 uur lopen naar Orte, dus ik denk 2 uur aangezien ik Spartan heb. Helaas kan ik niet de hele tijd in volle snelheid, want dan ben ik bang dat m'n been afbreekt. Letterlijk... Toen ik werd ontvoerd had ik mijn telefoon, lader en portemonnee in de zakken van mijn hoodie zitten. Die werden meteen afgepakt en die hadden ze ergens in een voorraadkast gedumpd. Je weet wel, waar ik ook bommen had geplant. Nou, diezelfde telefoon, lader en portemonnee zaten dus in mijn tas. Ik had alleen effe elektriciteit nodig om m'n telefoon op te laden. Iedereen dacht waarschijnlijk dat ik dood was, dus ik wil wel effe melden dat ik weer leef. Ik zette Spartan in een rustige galop en reed over een grasvlakte waarvan ik dacht dat het wel eens een shortcut kon zijn. Mijn been deed nog steeds verdomme veel pijn, ik was fucking moe, maar het feit dat ik zo snel mogelijk Italïe uit moest komen hield me wakker en zorgde dat ik doorging. Het was wel een gave belevenis, in het midden van de nacht over een grasveld crossen...
Na een tijdje waren we er. Orte. Moet je effe voorstellen, er komt een manke chick een motel binnen gelopen, ze ziet d'r uit als lopende koeienstront en ze vraagt ook nog eens of er ruimte is om een paard te stallen. Nou, dat kon dus niet. Na nog 3 andere motels was ik eigenlijk al van plan als een of andere zwerver gewoon onder een brug te gaan liggen, toen het mevrouwtje achter de balie me een adres gaf, wat in het Italiaans brabbelde en me naar buiten duwde. Nou oke, gastvrij. Rond 12 uur 's nachts vond ik dus een soort Bed & Breakfast waar het dus weldegelijk mogelijk was om Spartan in een overkapte ruimte te zetten. Duurde godverdomme lang!
Oke ik kon het gewoon niet laten eindigen hier, let's just say we've got a long way to go! Het is (vind ik zelf) wel een beetje een ver gezocht chapter, maarrr just do it <3
