When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 29 (Revisited)

"Dat meen je niet?!" riep Beatriz verontwaardigd maar tegelijkertijd enthousiast uit. De meiden die achtergebleven waren nadat Alexis een gok had gewaagd om te ontsnappen werden achterin een bus gegooid en waren nu Anna aan het uithoren. "Ik maak geen grapje! Alexis is door de achterdeur ontsnapt en is toen de bossen in gerend. Ik zag haar rennen en heb haar nog zo goed als mogelijk geprobeerd te dekken!" sprak Anna glimlachend. "Ik hoop maar dat ze niet gepakt wordt, wie weet wat ze met haar doen als ze haar vinden," sprak Malia terwijl ze over haar pijnlijke voeten wreef . "Die hakken...." mompelde ze zuchtend. "Ze hebben al lang door dat ze weg is, ik hoor ze praten," Raven zat met haar oor tegen de wand van de bus gedrukt. De wand die tussen de cabine en de meiden in gevestigd zat om zo de meiden van de begeleiders te scheiden. "Ze hebben wel wat meer nodig om haar nou te vangen, het is nacht en Lex heeft een goeie conditie!" reageerde Lulu lachend. Beatriz lachte en keek door een kiertje naar buiten. Daar ergens rende Alexis, alleen, zonder hulpmiddelen en geen idee wat er komen gaat. "Komaan Lex... " fluisterde ze zacht. "Je hebt dit." 

Na een uur werden de deuren open gedaan en moesten de meiden uitstappen. Ze kenden de procedure maar al te goed. Uitstappen, wachten, lift in en naar beneden. Terug het gat in, waar ze al deze tijd al hadden gezeten. "Is de zesdee al gepakt?" bromde een van de begeleiders. Beatriz keek op naar een van de mannen die de meiden richting de lift begeleidde. "Pfff, met gemak!" Anna en Beatriz keken elkaar aan. Zenuwen af te lezen in hun gezichten. "We hebben Zack achter haar aangestuurd om d'r terug te halen. Hij doet net alsof hij haar de weg naar de stad laat zien terwijl hij haar gewoon terug lokt naar de arena," de man lachte hardop. "Tuurlijk, kind is naïef als iets. Die hebben ze zo weer terug," beaamde de andere man. Beatriz' gezicht vertrok, ze werd misselijk en stopte met lopen. "HE! Loop door! Wil je soms een pak slaag!?" De man die net nog hardop lachte kwam nu met grote passen op haar af gelopen. Zijn stem galmde door de nacht. Ze moest iets doen, iets doen om Alexis te waarschuwen. Tijd hadden ze niet, noch de energie of kansen om achter haar aan te gaan. "Ben je doof?!" schreeuwde de man weer. Beatriz keek op. De echo. De echo zou haar heel misschien kunnen bereiken. Dat was het enige wat Beatriz kon bedenken om haar vriendin te redden. "ALEXIS! Ren! Vertrouw Zack niet! REN!" Een harde klap liet haar in elkaar zakken en naar adem happen, tranen sprongen in haar ogen terwijl ze hoestend haar adem zocht. De andere meiden begonnen te protesteren, maar de andere man snoerde ze al snel de mond met een simpel gebaar van zijn pistool. Door de andere man werd Beatriz wild overeind getrokken en richting de lift gesleept. "LEX! Ren! Ga weg hier! Vertrouw Zack niet!" nu begon Anna toch te schreeuwen. Al gauw werd het voor alle meiden duidelijk wat er aan de hand was. Iedereen begon te schreeuwen en te roepen. Op hetzelfde moment kwamen er meer begeleiders aan die zo de meiden overwonnen en iedereen afvoerden. Schreeuwend, trappend, bijtend. Alles om maar een kleine fractie van hoop te hebben dat Alexis het zou horen. Dat ze de andere kant op zou rennen. Dat ze haar squad zou komen redden wanneer ze dat kon. Maar voor nu werden de meiden bont en blauw geslagen en hierna wild in de doucheruimte gedumpt. "Dit is zo erg! Dit is echt heel heel erg!" huilde Anna hardop, de tranen stroomden over haar wangen. "We kunnen niks doen Anna..." Lulu keek haar met waterige ogen aan. "Ze gaan haar vermoorden voor wat ze heeft geprobeerd," reageerde Anna in paniek. "En ik heb haar geholpen! Ik heb het laten gebeuren!" schreeuwde ze hysterisch uit. Huilend, schreeuwend, alles kapot slaand wat haar in de weg stond. De meiden probeerde haar te kalmeren, haar te vertellen dat het goed zou komen. Maar niemand wist wat er ging gebeuren. Of juist wel, en dat maakten de meiden nog banger. Nadat ieder zich had kunnen opfrissen liepen de meiden gebroken naar de kamer, gooiden zichzelf op de banken en zaten in stilte. Zo zaten ze een paar uur, wachtend... Hopend op een wonder. "Geen Lex..." Beatriz keek Lulu aan. "Kom, laten we maar gaan slapen, we horen morgen hopelijk meer," opperde Beatriz moedig. Maar iedereen wist dat niemand oprecht ging slapen. Vermoeid kroop iedereen in bed. Sommige huilde stil, terwijl anderen hoopten op nog een teken dat het goed zou komen.