When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 48

POV Alexis

Ik zag hoe ze de trein nog wilde stoppen. Haha lol, wa denk jij? Ik grinnikte wederom maar nu wel hardop. Terwijl ik op stond excuseerde ik mezelf. "Willen jullie deze plek bezet houden?" De jongens keken me raar aan en knikte gedwee. Al lopend naar het toilet trok ik de pruik af. Daar aangekomen gooide ik de pruik uit het raam en spoelde de contactlenzen door het toilet. De baggy broek en T-shirt vonden ook snel hun weg naar buiten en ik trok weer m'n short aan met een hemdje en m'n hoodie. Jezus wat was het warm in die kleren! Daarna liep ik terug naar mijn plek en plofte ik terug op de stoel. Nou, als ik ooit een gezicht zou moeten beschrijven van een mindfuck zou dit het zijn. De jongens keken me met open mond aan. "Sup?" Ik keek ze een voor een aan. Ik haalde even een hand door m'n haar voor het dramatische effect. "Jij bent Alexis King." Stamelde er een. "Hé! Goed gezien joh!" ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan voor m'n bitchy attitude, maar het kwam er echt vanzelf uit. "Huh? Maar was jij net die emo dan?" de jongen tegenover mij, who was gorgeous, keek me verward aan. "Nee, ik had gewoon een pruik op en andere kleding. Ik ben nooit emo geweest." Mentaal sloeg ik mezelf in m'n gezicht. Y are u like dis? "Ik ben Noah." De jongen naast mij stelde zich voor. Ik schudde zijn hand. "Alexis, maar dat wisten jullie al." Nadat ik dus heel wat handjes had geschud aangezien iedereen zich wilde voorstellen wilde ik wederom effe wat info hebben. "Dus, hoe is het leven buitenom de gekke burgeroorlog en de fucked up maffia hier in Italië?" ik glimlachte en probeerde een wat vriendelijkere houding aan te nemen. Even bleef het stil terwijl ik iedereen een beetje aankeek. De hele coupé zat vol met deze jongens en allemaal hadden ze zich verzameld rond onze stoelen. Ze hingen over de andere stoelen heen en stonden in het gangpad. Ik voel me bekeken. Help. Ze zijn allemaal knap. "Het is alleen in Italië zo'n zootje. We zouden eigenlijk hier tegen het Italiaanse team spelen, maar we moesten terug." Noah, blond haar, blauwe ogen en hartstikke kast sprak somber. "Vanwege het gevaar snap je." Schuin tegenover me zat Jesse die zijn zin af maakte. Ik knikte begrijpend. "Yup, daar heb ik ook van mogen genieten. Een groot feest daar." De jongens keken me geïnteresseerd aan. "Maar hoe ben jij ontsnapt? Want je sprong toch van een cliff af?" Meerdere vragen werden op me afgevuurd terwijl ik genoot van het heftige Britse accent wat deze jongens hadden. Dat is dus echt effe een ding waar ik van houd he. "Okeee hou effe die rust!" ik lachte toen ze allemaal stil werden. "Ik sprong inderdaad van die cliff af." Ik keek Liam, hij zat tegenover mij even indringend aan. "Maar ik overleefde de val. Daarna ben ik een tijdje alleen geweest en toen heb ik de rest weer gevonden." Ik had eigenlijk helemaal geen zin om hier over te praten. Zij wisten niet hoe zwaar het was geweest. Wat we allemaal hadden opgeofferd. En hoe de helft het daglicht nooit heeft kunnen zien. "Wauw dan heb je echt veel geluk gehad!" Ik keek verdoofd naar waar het geluid vandaan kwam. "Geluk? Jij denkt dat het geluk is dat ons uit het Gat heeft geholpen? Sorry vriend. Maar dit was allemaal moerhard werken. Geluk is vervreemd voor ons." Ik klemde mijn kaken hard op elkaar. We waren zoveel meiden verloren. Hij keek me schuldig aan. "Nee, ja... Snap ik." Ik keek even uit het raam terwijl ik rustig adem haalde. "Maakt niet uit." Ik gaf hem even een kleine glimlach. Er werd verder nog veel gepraat en gelachen. Het voelde weer als vanouds. Veilig. Alsof ik gewoon ergens op vakantie was. Een melding kwam door de speakers. Ik hoorde niet wat ze zeiden, maar het woord 'Como' viel dus ik wist dat ik weer door moest. "Waar moeten jullie eruit?" Vroeg ik aan Noah. "In Como, vanuit daar gaan we naar Lugano in Zwitserland en kunnen we daar het vliegtuig terug naar Londen pakken." De jongens juichte bij het horen van hun thuis plaats. Ik glimlachte zwak. "En jij?" Ik keek even door het raam naar buiten, je kon de stad in de verte al zien. Como. "Ik moet er hier ook uit." "Misschien kun je met ons meegaan? We kunnen je veilig naar Zwitserland brengen!" Meerdere jongens stemde enthousiast in om Noah's voorstel. "Ik waardeer het echt dat jullie de moeite willen doen", zei ik lachend, "Maar het is veel te gevaarlijk, ik wil niet dat jullie gewond raken." Ik sprak met een lieflijke stem waardoor alle jongens in lachen uitbarstten. Ja, ik weet het. Het klinkt raar, een meisje van 17 die tegen een 10-tal jongens zegt dat ze onveilig zijn in haar buurt. Maar het is zo, en ik wilde niet nog meer mensen laten sterven door mijn toedoen. "Nou Lex, ik denk dat als je bij ons blijft je een veel betere kans maakt om hier weg te komen dan alleen!" Liam keek me ietwat spottend aan. "Ja, we zijn met 25 jongens en we spelen football op hoog niveau. Ik denk dat je beter bij ons kunt blijven!" "Hah ja! We kunnen wel tegen een stootje!" De jongens gaven elkaar een high-five en gingen door met de 'tough-talk'. Ik begon me er nu aan te ergeren. Plots begon de trein vaart te verminderen. Pfff. Terwijl ik opstond maakte ik de rugzak weer strak vast op mijn rug. "Zoals ik zei, ik waardeer jullie moeite maar ik ga alleen verder." Voordat ik weg kon lopen pakte Jesse mijn arm vast. Ik draaide me abrupt om. "Laat me los." De valsheid in mijn stem deed de jongens opkijken. Hij liet gauw los terwijl iedereen nu aan het opstaan was. "Jullie weten niks van deze wereld." Geïrriteerd liep ik naar de deuren toe die nu bijna open gingen. De jongens waren snel hun spullen aan het pakken en sommige liepen ook al naar de deur toe. De trein stopte en de deur ging open. "Waar ga je nu heen?" "Naar huis."

Hijgend sprintte ik het station uit. Godverdetering. Ik rende een hoek om en sprintte een steeg in. Regenpijp? Regenpijp? Regenpijp! Terwijl ik wederom mijn uitweg op het dak zocht belde ik Beatriz op. Gelukkig had ik mijn oortjes in zodat ik niet de telefoon vast hoefde te houden, dus kon ik mijn handen gebruiken om te klimmen. "Waar de fuck heb jij gezeten!" Het geschreeuw van Beatriz, wat nu half in het Italiaans was dreunde in mijn oren. "Is Raven bij jullie?" "Ja..." het werd stil aan de andere kant. "Ze heeft ons verteld over Lu... Het spijt me zo erg Alexis..." "Laat het. Ik ben nu in Como, de begeleiders zijn hier nu ook al. Waar kan ik jullie vinden?"

Zeggen dat je een extra chapsel upload en het vervolgens vergeten. Ja zo ben ik..... Sorry.    Nieuw hoofdstukkie. Hope u like it. Laat maar effe weten wat jullie ervan vinden, heb namelijk een beetje inspiratieloze momenten.... Hehe...

~ApplePie is ouuutt