When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 51

POV unknown

"Jullie dochter heeft potentieel getoond. Ik had niet verwacht dat ze zo, ja. Hoe noem je het." Zware voetstappen klonken op een betonnen bodem. "Hard zou zijn." De man grinnikte. "Hijo de puta!" Een vrouwenstem galmde door de ruimte. Er lag bloed op de grond, en het geluid van een rammelend ketting echode door de ruimte . Daarna hoorde je hoe de vrouw richting de man spuugde. "Ah je kunt wel zien van wie ze de felheid heeft." De man pakte de vrouw bij haar kin vast. "Raak haar godverdomme niet aan!" Een andere mannenstem. Een luide stomp gevolgd door een naar adem happend geluid vulde de ruimte. "Oh, Meneer King heeft ook nog wat te zeggen." De man nam een hijs van zijn sigaar. "Kijk als je je nou netjes aan de deal had gehouden was dit allemaal niet nodig geweest. Maar nu heeft dat dochtertje van jullie al mijn gebouwen opgeblazen." Hij haalde de sigaar uit zijn mond en blies de overige rook nonchalant uit. "Daar staat natuurlijk wel wat tegenover." Hij grijnsde. "Je hebt haar al opgepakt en meegenomen, wat wil je nog meer?!" schreeuwde de man, nu bekend als meneer King, uit. In een snelle beweging pakte de man hem bij zijn keel vast. "Ik wil dat ze sterft, maar eerst wil ik dat ze pijn lijdt. Best makkelijk toch?" De vrouw begon te bewegen en te spartelen. Ze vervloekte de man voor alles wat lelijk was totdat ze een klap tegen haar kaak kreeg. Een binnenkomend berichtje deed de man opkijken. Hij pakte zijn telefoon en keek even gefronst naar het scherm. "Geen zorgen, het is toch al te laat." Hij tikte een paar keer op zijn scherm. "Hoezo? Wat bedoel je?" Er kwam geen reactie. "Du Luca wat bedoel je?!" Meneer Kings stem begon zich te vullen met wanhoop. "Jullie dochtertje heeft zichzelf opgeblazen." Hij draaide de telefoon naar de Kings en drukte op play. "Hoi, euhm... Wauw ik ben hier niet goed in...-" Een snik verliet de mond van de vrouw. "Doe nou niks stoms Alexia..." de vrouw sprak zacht, het kwam als een fluistering. "Dames en heren...-" De Kings keken ingespannen naar het filmpje. "Ohja hier gaat ze, dat dramatische dat heeft ze dus van jou he!" Meneer King keek zijn vrouw aan. Ze lachte zwakjes. Een oorverdovend geluid en daarna een zwart beeld beëindigde het filmpje. "Dat is dan ook weer geregeld. Ik denk niet dat dat ze een raket inslag overleefd." Du Luca grijnsde weer. "Heb je dan niks geleerd van ons Kings, Du Luca? Wij hebben altijd een plan." Du Luca gooide zijn sigaar weg en haalde een Springfield handgeweer uit zijn jasje. Meneer King pakte de hand van zijn vrouw vast. "Dan weet ik niet hoe het met jullie zit, maar dan dit was dan een stom plan."

2 harde knallen deden de vogels in de bomen wegvliegen.

~

POV Unknown

"Helaas moeten wij bekendmaken dat Alexis King, ontvoerd op 5 september 2016 niet meer in leven is. Ook zijn gisteravond de lichamen van Lucas en Rosa King gevonden. We zijn altijd nog opzoek naar de daders, maar we zijn er bijna zeker van dat de Italiaanse maffia ermee te maken had. Het huis van de familie King is daarna afgebrand. Verder zijn er 90 meisjes gered uit de handen van de Italiaanse maffia en veilig terug gebracht naar hun thuis. Meer informatie volgt nog. Bedankt voor uw aandacht." De politieagent liep met een stalen gezicht het podium af terwijl een hoop journalisten hem omcirkelden en vragen op hem afvuurden. Hij baande een weg door de massa vrij en liep terug naar het politiebureau. Met open monden keken de meisjes naar het beeldscherm. "Ze verdiende dit niet. Ze verdiende zo veel beter." Beatriz keek Anna aan. Tranen prikte achter haar ogen. Ze zaten naast een ziekenhuisbed. Raven keek vermoeid naar het scherm. "Nee, ik geloof het niet." Anna en Beatriz keken naar Raven die in het bed lag. Ze zag er slecht uit. Donkere rode kringen om haar ogen en een ingevallen gezicht. De buswaarin Raven zat was bij een van de raketinslagen omgeblazen, ze was een van de weinige overlevende. Na een korte stilte kwam er een dokter binnen. "Miss Johnsson? U moet even nog een keer onder de scan." Raven knikte verslagen en sloeg de deken van zich af. Ze zette haar linkervoet op de grond en zette haar rechter kunstbeen ernaast. Beatriz schoot te hulp. "Nee! Ik kan dit wel..." ze sprak zelfverzekerd. Ze leunde tegen de muren aan en kwam op deze manier langzaam vooruit. Er werd even kort afscheid genomen waarna Anna en Beatriz naar buiten liepen. "En wat nu?" Anna keek Beatriz onzeker aan. "Ravens familie komt morgen aan dus die kunnen haar mee terug nemen naar huis. Maar..." Beatriz' stem stierf weg. "Ik weet niet of ik terug kan." Anna keek naar de grond. "Ik denk dat we het moeten vergeten." Beatriz sprak mompelend. "Maar ik wil ze niet vergeten..."

POV Unknown

Water. Wat heb ik toch met water? Ik bedoel, ik hou van water, don't get me wrong. Maar dit wordt gewoon cliché. Een eindeloze oceaan waarin je kan verdrinken. Het voelt vrij. En het is een oh zo mooie vrijheid. Ik keek om me heen, mijn hoofd bonkte als een gek als gevolg van de klap. Ik zag hoe rotsblokken in het water vielen en loom naar beneden zakten. Hoe het boven aan de oppervlakte, een mengeling van geel, rode kleuren werd. Vuur. Ik hoorde zelfs nog geschreeuw en sirenes. Prachtig. Ik zakte verder. Alweer. Zo vredig... Oke behalve die vis, die ziet er eng uit, oh mijn god, het heeft tanden! Nee! Oke laat maar, ik haat water, fack dit, niet vredig! Nope, nope nope! Ik zwom gehaast omhoog en kwam al snel boven. Ik nam een hap adem ik keek naar het gebouw. Er was niet veel meer van over en er stonden meerdere dingen in de fik. Oops. Terwijl ik me omdraaide begon ik met een borstcrawl naar een strandje verderop. Toen ik zand onder mijn voeten voelde strompelde ik langzaam naar het droge stuk strand, en plofte neer. Terwijl ik op adem aan het komen was keek ik naar de sterren. Hoe zou het met de rest gaan? Zouden ze al thuis zijn? En mijn ouders, waren zij wanhopig op zoek naar een teken van leven? En waar is Spartan nu? Zouden mijn vrienden en familie het filmpje gezien hebben? En waar is Silvano? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik stond op en klopte het zand van me af. Dus, en nu?

Het leven zat voor de verandering een keer mee en ik had m'n rugzak gevonden. Het was nog helemaal heel, en zelfs m'n telefoon deed het nog. Hooray! Het was rond 4 uur s' nachts en ik liep over straat. Dat is eigenlijk het enige wat ik die nacht verder heb gedaan. Simpelweg lopen. Ik had de rest allemaal al geprobeerd te bellen, vragen waar ze waren, hoe het met ze ging. Maar niemand gaf gehoor. Ook mijn ouders hadden de telefoon niet opgenomen. Rond 6 uur, toen ik in Vacallo aan kwam en het leven begon te ontwaken. Zag ik een media-winkel-dingske waar in de magazijnen op verschillende koeiegrote tv's het nieuws werd afgespeeld. Wat meer mensen stonden te kijken. Normale mensen, gewoon op weg naar hun werk. Die onderweg nog even met koffie in de hand naar het ochtendnieuws keken. Er werd veel gebrabbeld in het Italiaans, waar ik dus vrij weinig van snapte. Ik stond een beetje naar de tv te gapen. Totdat een Nederlandse politieagent aan het woord kwam. "Helaas moeten wij bekendmaken dat Alexis King, ontvoerd op 5 september 2016 niet meer in leven is." Een spottend lachje verliet mijn mond, nouja, zo makkelijk ga ik ook weer niet neer hoor. Een paar mensen keken me aan. Een meisje, of hoe je het ook wil noemen, in een gescheurd hemdje met een kapotte short. Geschaafd, gekneusd en onder zandvegen en vlekken. Levend is iets wat ik er niet uitzag. "Ook zijn gisteravond de lichamen van Lucas en Rosa King gevonden, we zijn altijd nog opzoek naar de daders, maar we zijn er bijna zeker van dat de Italiaanse maffia ermee te maken had. Het huis van de familie King is daarna afgebrand." En dat was het. Een zin. Met zoveel betekenis. De mensen staarden me aan, ze praatten tegen me. Maar ik kon niks. Ik keek naar het scherm. Een afbeelding van mijn moeder, vader en van mij waren te zien. Ik staarde ernaar. En dit is het. Ik heb niks meer. Alles wat ik kende is weg. Voor het eerst in een lange tijd was ik echt alleen. Voor het eerst in een lange tijd, was er niemand meer die me kon helpen. Ik strompelde achteruit de straat op. Een luide autoclaxon liet me opkijken. Tranen stroomden over mijn wangen. De mensen keken me nog steeds aan. Ik rende weg. Ik rende over de straat, door een steegje, over een zandpad, door een warenhuis, waar ik tot stilstand kwam. Alleen. Zo alleen. Mijn voeten gingen hun eigen weg. Alleen. Een bekend geluid golfde door de lucht. Ik keek op en zag hem. Een zwarte schim. Een bekende. Een vriend. Een Spartaan.

En nu, nu ben ik niet meer alleen. 

Tadaaa!

Excuse moi, record niet updaten is gehaald. Halleeluhja! Echt heel veel mensen hebben gevraagd ik ik wilde updaten, sorry sorrryyy haha ooopss

Sorry maar ik wist gwn echt niet hoe ik verder moest. 

En of het verder gaat :$

Want, einde?

Yes? No? Maybe?

Wss wel, ik heb het idee dat Alexis' verhaal klaar is. 

Miss nog een deel2 upcoming maar je ne sais pas

Laat even weten wat jullie willen/vinden/denken

Andd stay awesome

~TheApplePieSquad is outt