In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

21. *\Suspended/*

"Welk boek?" Zei Dumbledore iets te nieuwsgierig. "Ik weet het niet meer precies maar het was iets raars. Een klein zwart boekje van leer en als je erin schreef verdween het weer. En wat het meest rare was, was dat het boekje terug schreef! Iets wat ik nog herinner was dat het volgens mij van.... Uhm Thomas marvolo Riddle ofzo?" 

Dumbledore gezicht vertrekt en Mcgonagall zegt snel "Dat is onmogelijk! Nonsens! Geen enkel boek kan terug schrijven en Ginny zou nooit mensen kunnen verstenen. Door al je leugens heb ik geen andere keus dan..... " 

"Waarom zou ik dit allemaal verzinnen! Hoe kan ik dat überhaupt! Dit kan je niet menen!" "Je te schorsen." Ik had op deze woorden gewacht maar het komt harder aan als iemand het hardop zegt in plaats van een irritant stemmetje in mijn hoofd. 

Mijn woede en verdriet stijgt met de seconde en ik zeg boos "Best, veel plezier met alle aanvallen die er nog meer komen." En weg was ik.

Ik loop boos naar de common room en smijt het portret met een klap dicht. De dikke dame scheld me uit aan de andere kant maar niks kan mij meer schelen. Ik ren naar boven en ik pak mijn hutkoffer in.

Ik sleep mijn hutkoffer naar beneden en wil net de common room verlaten tot er 2 al te bekende stemmen vragen "Waar ga jij heen?" 

"Weg, weg van deze vervloekte plek en afschuwelijke mensen. Ik ga naar huis." "Wat?! Dat kan je niet menen." "Ik ben geschorst oke! Laat mij. Het is allemaal de schuld van jullie klote zusje!"

Ik kijk Ginny strak in de ogen aan en ze kijkt bang terug. Dan kijk ik de tweeling weer aan en ik zeg "Ik zie jullie wel weer een keer" En ik ga naar buiten.

Ik loop de grote eikendeuren uit en verlaat het terrein van Hogwarts. Bij de poort van Hogwarts staat een professor in het zwart gehuld. Ik had dit kunnen verwachten. Mijn laatste minuten op Hogwarts en dan ben ik ook nog eens met hem. 

"Goedendag juffrouw Diggory." "Hallo professor Snape." Ik kijk hem kil aan en we willen weg lopen tot Cedric mijn naam achter mij schreeuwt. Ik draai me om en ik hoor Snape geërgerd mompelen achter mij. 

Ik ren naar hem toe en ik knuffel hem stevig. "Sorry, maar ik ben geschorst." "Hoe heb je dat nou weer geflikt?" "Door de dader te ontmaskeren." "WAT!?" "Ik doe papa de groetjes van jou. Ik zie je wel in de vakantie." 

Ik knuffel hem nog een keer en ga dan weer weg. "Doei." Ik loop weg en ik laat een verbaasde Cedric achter.

Ik verlaat de poort en dan pakt Snape mij opeens vast en voel ik een heel naar gevoel. Het lijkt wel alsof al mijn ingewanden van boven naar beneden gaan en andersom. Alles om me heen begint te bewegen. 

Na een tijdje is het afgelopen en als ik om me heen kijk zie ik dat ik op een totaal andere plek ben. En deze plek ken ik als duizenden, het is het bos waar ons huis in staat. 

Snape pakt mij stevig bij mijn arm vast en gaat naar mijn huis toe. "Laat me los! Ik weet mijn huis wel te vinden." "Nee." Dat is het enige wat hij zegt met zijn monotone stem en dan belt hij aan bij mijn vader.

Op dit moment had ik nog niet nagedacht. Papa zal woest worden. De deur word mopperend open gemaakt en daar zag ik hem staan, mijn vader. 

Hij kijkt eerst naar Snape en zijn gezicht vertrekt, dan ziet hij mij staan en vertrekt zijn gezicht nog meer, en dan word die opeens kwaad. Hij zegt kortaf "Bedankt om haar thuis te brengen professor Snape, ik zie u wel weer eens een keer." 

Hij sleurt mij naar binnen en wilt de deur sluiten maar dan stopt Snape zijn voet ertussen. Hij doet de deur weer open en zegt "Ik moest het met u over juffrouw Diggory hebben van professor Dumbledore." 

"Oh, oke." "Ik ga wel naar boven." "Is goed juffrouw Diggory." Zegt Snape en papa kijkt eerst boos omdat hij waarschijnlijk mij erbij wilde hebben maar met Snape's waarschuwende blik knikt hij toch maar.

Ik ren met mijn hutkoffer naar boven. Ik gooi mijn deur met een klap dicht. Ik gooi mijn hutkoffer in de hoek en ik val op mijn bed. 

Ik staar naar mijn plafond en zucht diep. De woede die ik de hele dag had maakt plaats voor verdriet. Ik kan nu nooit meer naar een leuke school, geen een school is zo leuk als Hogwarts. Ook al is het gevaarlijk, ook al is het streng. Het is gewoonde leukste school van de wereld. 

Ik zucht weer en een traan rolt over mijn wang. Ik veeg hem gelijk weg en ik sta op, ik ga niet huilen omdat ik niks fout heb gedaan. 

Ik pak mijn Hutkoffer uit en leg alles op hun oude plek. Dan ga ik aan mijn bureau zitten en kijk ik naar buiten. Ik zie allemaal kinderen vrolijk in het bos spelen met hun vrienden, we hebben vaak muggles bij ons bos, maar ze laten ons gelukkig met rust. 

Nu denk ik aan mijn vrienden op school, oftewel niemand. Oke ik had Fred en George, maar die zijn te oud om als beste vrienden te zijn. En dan heb je Hermione natuurlijk, maar die is veel te druk met het trio. Dan heb je Ginny dat weet iedereen nu wel en Luna is er ook nog maar daar heb ik nauwelijks contact mee. 

Vind ik Hogwarts eigenlijk echt wel zo leuk?" Ik pak een blaadje perkament van een stapel en ik doop mijn veer in de inkt. Dan schrijf ik een brief naar George, hij lijkt toch het meest op een goede vriend. 

Ik vertel hem van wat er aan de hand is en als het net klaar is komt papa binnen. Zonder te kloppen, zonder ook maar een greintje fatsoen. 

Ik schrik me te pletter en dan zegt hij kwaad "Ga jij nu eens uitleggen waarom jij hier opeens op de stoep staat met professor Snape." 

Ik word echt bang van hem, nu hij zo boos is en dan zeg ik precies hetzelfde verhaal als wat ik tegen Dumbledore en de andere professoren had verteld. Hij zat te luisteren en dan zegt hij "Hoezo heb jij zo een grote fantasie kleine? Hoe kan Ginny nou zo iets doen? Je kent haar." 

"Ja ik ken haar het allerbeste! Hoe denk je dat ik het vond toen ik haar zag? Het is namelijk net alsof je met niet geloofd. Geloof je dan op zijn minst dat ik versteend ben?" Ik zie zijn gezicht vertrekken en hij zegt voorzichtig "niemand.... niemand is nog ontwaakt uit zichzelf." 

Hij kijkt me met een blik aan die ik niet kan omschrijven. Mijn hart breekt echt in 2en en ik zeg met een gebroken stem "Als je dat al niet gelooft dan ga ik wel weg. Wie wil er nou een vader die niet in zijn eigen kind geloofd." 

Ik pak mijn tas die ik had klaargemaakt voor als ik ooit een keer onverwachts weg moet en ik storm het huis uit.