In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

64. *\Lessons from Dumbledore again/*

De weken erna waren heel langzaam en verschrikkelijk pijnlijk. Ik slaap nauwelijks en de pijn gaat maar niet weg. Ze hebben zelfs overwogen om me weer naar het St. Holisto te brengen maar daar ben ik te zwak voor. 

Dumbledore komt elke dag langs en doet allemaal toverspreuken, Snape is al regelmatig langsgekomen voor potions en professor Sprout is ook langsgekomen of misschien een paar van haar planten, maar helemaal niks werkt. 

Elke week lijkt er wel een symptoon bij te komen en vandaag is dat weer het geval. Ik begon heel erg te zweten en het is nog steeds niet gestopt. 

Elke dag heb ik wel bezoek over de vloer en ik kan het onderhand niet meer bijhouden. 

Ik ben deze kamer nu echt zat en ik heb elke hoek al bekeken. Ik weet welke plek de spinnen het fijnst vinden om hun webben te maken, hoe de zon loopt en wie er allemaal zijn bijgekomen.

Het begint al begin van de februari te worden en en over een paar weken is de 2de opdracht al. 

Ik wil er zo graag bij zijn maar ik denk dat als het zo door gaat dat dat zeker niet gaan lukken. Ik zit maar de draaien in mijn bed en verder is het overal helemaal stil. Ik kijk naar de zwarte lucht buiten, naar de sterren en ik zie dat het 2 uur is aan de sterrenregen. 

Ik kijk er even naar maar het doet me veel te veel denken aan de avond met Drew en ik kan het niet aan terug denken want dat maakt me alleen maar depressief dat ik helemaal niks meer kan. 

Dan bedenk ik me de lessen van Dumbledore weer en ik maak mijn hele hoofd leeg en zorg dat ik nergens anders meer aan denk. Het lukt voor geen meter want nu ga ik aan mijn gaves denken en dat ik het helemaal ben vergeten. 

Dan moet ik denken aan het moment dat ik Malfoy heb aangevallen en ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik voel wat kramp want ik heb echt al weken niet meer geglimlacht en dan opeens voel ik me iets beter. 

Ik voel dat het zweten al is gestopt maar verder gaat het niet en nu houd ik mezelf voor dat ik echt even moet concentreren op de occlumentie en ik focus me dan heel erg en als alle gedachtes weg zijn val ik in een droomloze slaap.

Ik word wakker en madame Pomfrey is bezig met mijn been te verzorgen en er een nieuw verband omheen te doen maar als ze eenmaal bezig is laat ze alles vallen en dan rent ze weg. 

Ik kijk helemaal verbaasd en zeg nog meer tegen mezelf dan tegen haar "Wat is er aan de hand?" Ik haal dan heel voorzichtig de deken van mijn benen en zie dat alle zwarte wratten weg zijn. Dan ga ik al mijn andere beperkingen langs en ik merk dat ik nergens meer last van heb.

Na een tijdje komt madame Pomfrey terug met Dumbledore achter haar aan. Dan vraagt Dumbledore "Kan ik juffrouw Diggory even lenen?" 

Ze kijkt hem waarschuwend aan en Dumbledore kijkt rustig terug en dan zegt ze "Nou vooruit, maar hooguit een uurtje. Ze moet nog genoeg rusten." "Maar!" Ik wil in de verdediging gaan want ik ben al helemaal beter maar Dumbledore steekt zijn hand op van rust en zegt dan "Doe wat normale kleren aan." 

Dan gaat hij achter het gordijntje staan zodat ik me weer kan omkleden en madame Pomfrey en professor Dumbledore hebben een hele discussie. 

Ik ben klaar en loop achter het gordijntje langs en ik merk dat lopen nog best wel moeilijk is. Madame Pomfrey zegt "Zie je wel, ze is nog helemaal niet stabiel!" Maar Dumbledore blijft bij zijn woord en negeert haar vol en zegt "Kom je mee naar mijn kantoor." Ik knik en dan lopen we naar zijn kantoor.

In zijn kantoor aangekomen gaan we zitten en hij vraagt eerst "Weet je hoe dit is gekomen?" Ik had verwacht dat hij ging vragen of ik wist hoe ik beter was maar hij vraagt dit dus ik geef netjes antwoord en vertel dan heel mijn verhaal over professor Moody en dan over mijn wandeling met Drew die een beetje heel erg uit de hand liep. 

Als ik ben uitgepraat zegt hij "Ik zal met Alastor erover hebben over zijn rare gedrag. Hij had die Malfoy ook al een keer aangevallen." Hij kijkt ernstig en dan vraagt hij "En hoe heb je het voor elkaar gekregen om weer beter te worden?" "Nou, ik kon gister niet in slaap vallen en ik dacht, laat ik eens die occlumentie gebruiken. In de zomer was ik het gewoon helemaal vergeten te doen en daarna heb ik er ook nooit meer aan gedacht. Maar goed, ik viel toen in slaap en toen ik wakker werd was alles weg." 

Dumbledore kijkt me ernstig aan en ik vraag "Weet u wat er aan de hand is professor?" Hij denkt diep na en zegt "Ik denk, ik weet niet of het waar is, maar ik denk dat Voldemort zich in jou hoofd heeft genesteld. Als je geen occlumentie gebruikt kan hij elk moment van de dag zich in jou hoofd nestelen en dan kan hij met je lichaam doen wat hij wilt. Daarom denk ik dat het verstandig is om de lessen weer op te pakken. En het spijt me dat ik de lessen niet eerder had vervolgt. Ik was het zelf eerlijk gezegd ook vergeten." 

"Maakt niet uit professor." Ik neem zijn woorden in mij op en ik krijg de kriebels als ik eraan denk. Dan zegt hij "Aangezien je geen quiddtich meer hebt denk ik dat de lessen naar vrijdag avond kunnen. Bent u het daar mee eens Ashley?" 

Ik knik en dan bedenk ik het me weer en ik vraag "Professor?" Hij kijkt me aan en ik vraag "Ik mis het heel erg om niet 3 keer per week op een bezem te vliegen. Ik heb ermee proberen te leven maar ik kan het gewoon niet aan. Zou het mogelijk zijn dat we, net als de kerstvakantie van vorig jaar, gewoon mogen vliegen. Maar dan vriendschappelijk? Ik denk dat namelijk heel erg veel mensen willen vliegen." 

Dumbledore denkt diep na en zegt "Ik zal erover nadenken, als er een briefje in de common room komt gaat het door. Als er niks komt gaat het helaas niet door. Ik vraag me namelijk af of jullie wel eerlijk het veld kunnen verdelen." "We zullen heel erg ons best doen!" "Ik denk er nog even over na oke?" 

Ik knik en dan zeg ik "Ik denk dat ik maar eens terug moet gaan naar de ziekenboeg. Hij knikt en hij vraagt "Moet ik mee?" "Nee ik denk dat ik de weg wel kan vinden.

Ik loop naar de deur en als ik de deurknop vast pak verwacht ik dat ik word tegengehouden en dat hij nog wat wilt zeggen maar als ik achterom kijk zie ik dat hij druk bezig is met allemaal dingen en ik glimlach en dan loop ik de gangen op.

Ik ga wat hoeken om en dan opeen bots ik tegen iemand op. Ik zie dat het Drew is en ik zeg "Hallo Drew." "Hey! Hoi kleine. Waar was je? Ik was in de ziekenboeg maar je was nergens te bekennen." 

"Ik ben beter maar ik moet wel nog even blijven van madame Pomfrey, want ik moet rusten." De laatste zin spreek ik heel overdreven over en hij lacht en zegt "Zullen we dan maar terug gaan?" Ik knik en dan lopen we samen naar de ziekenboeg.

We lopen de zaal in en ik zie dat ze de gordijnen weg heeft gehaald en dat betekend dat ik bijna beter ben. Ik loop naar mijn bed en ga erin liggen en Madama Pomfrey houd me met een schuin oog in de gaten en dan vertel ik Drew alles. 

Hij zegt "Jij bent volgens mij echt een wonder kind." Ik glimlach verlegen en zeg dan "Dat valt toch wel mee?" Hij lacht en dan moet Drew helaas weg omdat hij teveel geluid maakt en ik neem nog even afscheid en dan ben ik weer helemaal alleen.