In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

77. *\It's harder then I thought/*

We verschijnselen naar ons huis en ik zie het in de verte staan. Papa is het nu al gewend maar om nu voor het eerst in dit bos te lopen zonder dat Cedric, maar voor mij is het nieuw. Alleen al om te bedenken dat Cedric het nooit meer in zijn leven kan doen.

In verte zie ik de vervallen boomhut al en papa zegt "Kom." Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem vast en we lopen naar huis.

We lopen naar binnen en papa zegt al gelijk "Ik laat je wel even alleen, je weet dat ik er voor je ben." Ik knik en loop met mijn hutkoffer eerst naar boven.

Ik leg zoals gewoonlijk alles op de oude plek, behalve de spullen die met Cedric te maken heeft. Ik hou die allemaal nog in mijn hutkoffer liggen.

Ik kan de verleiding niet weerstaan en ga toch naar de kamer van Cedric. De deur is dicht en meestal is die gewoon open.

Ik ga naar binnen en staar een tijdje voor me uit. Papa heeft het gelaten zoals het was en ik stap na een tijdje de kamer in. Ik ruik een lichte vorm van Cedric's geur en ik loop wat door zijn kamer heen.

Ik zie dat hij nog een steeds het beeldje heeft staan die ik jaren gelden voor hem had gemaakt. het is een dolfijn die ik uit het hout heb gesneden en ik staar ernaar en bedenk me dat Cedric er nooit meer van kan genieten.

Dan loop ik naar zijn bed en ga erop zitten en kijk naar buiten. Cedric had altijd het mooie uitzicht over het bos, ik eigenlijk ook maar toch herinner ik het altijd dat die van Cedric nog mooier was. Zodat ik een smoes had om in zijn kamer te zijn.

Ik sta op en ga naar zijn kledingkast. Ik doe hem open en kijk erin. Mijn oog valt gelijk op zijn geheime luik die hij een keer aan mij had laten zien.

Hij bewaarde daar altijd dingen in die papa niet mocht weten, en hij had er veel gebruik van gemaakt toen hij naar Hogwarts ging. Hij had veel dingen gewoon hier gehouden omdat die niet mee konden maar papa is gewoon best wel onhandig en die wilde hij heel graag heel houden, dus die verstopte hij in het luikje.

Ik kan het niet weerstaan om erin te kijken dus ik doe het luikje open en ik zie daar inderdaad wat dingen. Veel foto's die hij gewoon heel graag wilde bewaren. Ik pak ze eruit en kijk ze door. Ik sta op veel van die foto's en je ziet dat we de grootset lol hadden.

Dan grijp ik wat verder en ik merk een doos op. Ik haal hem eruit en check nog even of er niks anders in het luikje zit en dan doe ik het luikje dicht en zet ik de doos op Cedric's bureau.

Ik open heel voorzichtig te doos en het eerste wat me opvalt zijn tientallen brieven. Ik pak er eentje en ik zie dat ze allemaal naar zichzelf geadresseerd zijn. Sommige zelfs naar mij, sommige naar zijn vrienden, en heel veel naar zijn vriendinnetje waar hij zo te zien nooit wat over heeft verteld.

Als ik het zie moet ik eerst erom lachen dat hij een stiekem vriendinnetje heeft maar daarna ben ik gelijk verdrietig. Ik weet veel minder van Cedric dan ik dacht. Ik dacht dat we alles deelde, wat als ik veel minder dingen weet, dan ik eigenlijk denk op dit moment?

Ik doe gelijk alles weer in de doos en dan hoor ik iemand achter me. Ik draai me snel om en zie papa staan. hij vraagt "Wat is dat?" Ik vertel hem over het geheime luikje en zijn gezicht verstrakt.

Ik voeg eraan toe "Is het goed dat ik ze eerst mag lezen?" Papa slikt maar zeg dan gelukkig "Ja, tuurlijk. Jij hebt ze ook als eerste gevonden. Maar kom je beneden? Ik heb thee gemaakt." Ik knik en doe de deksel weer op de doos en laat hem staan op het bureau.

Ik kom beneden aan en ik zie dat hij een tafeltje heeft gekocht met een foto van Cedric met mij en papa en allemaal vliegende kaarsen erom heen.

Ik loop ernaartoe en glijd met mijn vinger over de foto en een traan rolt over mijn wang. Ik zucht diep en vraag aan papa "Waarom kan het zo moeilijk zijn om iemand achter je te laten."

"Wat? Wil je zeggen dat je nu al over je verdriet heen wilt zijn? Ashley, dat is niet normaal hoor. Met mama heb ik er 5 jaar over gedaan voor ik een dag had dat ik niet om haar verdrietig was.
Ik accepteerde toen pas dat ze weg was en dacht alleen nog maar aan de goede dingen. En er is nog geen enkele dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar dacht.
Het is normaal dat het lang duurt voordat je een voorwerp ziet en niet gelijk aan hem moet denken, dat je op een plek komt en niet gelijk aan hem moet denken, dat er een gedachte voor bij komt en niet gelijk aan hem moet denken.
En je moet proberen het te accepteren.
Ik heb ervaring met mama dus ik weet goed hoe ik het moet doen. Maar jij moet dat nog uitvogelen. En ik neem het je niet kwalijk dat dat meerdere jaren gaat duren."

Hij staat onderhand al naast me en haalt een traan weg en ik zeg "Maar, ik wil weer vrolijk zijn. Leuke dingen doen, maar dat gaat niet." "Dat kan wel. Je kan denken dat Cedric het leuk vond, maar dat hij het nu nooit meer kan doen. Maar je kan ook denken dat Cedric het leuk vond en dat hij blij zou zijn."

Ik begrijp hem niet maar knik maar en zeg "Ik zal het proberen." Papa knikt en dan lopen we naar de tafel en drinken wat van onze thee.

Ik lig in bed en staar naar het plafond. Het is zo moeilijk om hier te zijn, zonder Cedric. Het was al moeilijk toen hij voor het eerst naar Hogwarts ging. Maar toen kwam hij terug, en die gedachtes hield ik mezelf voor. Maar nu kan dat niet, ik kan niet denken dat hij terug zal komen. Dat is onmogelijk.