Otobüsteki Yakışıklı

×...Beni Niye Seviyorsun Ki?...×

Suraya da aglarken mizah kitabina bölüm yazan ceren cizelim 😕😐

Ama süpriiz

Lara'dan...

Telefonumun melodisiyle oflayarak kalktım.

ARTIK BENI RAHAT BIRAKIN!

Kimin aradığı önemli değil. Hepsinden nefret ediyorum.

"Ne var?!"

"Bu bir ödemeli aramadır..." derin derin nefes alıp ekrana baktım.

Gürkan.

Şaşırdık mı? Hayır.

Geri arayıp kafamı yastığa gömdüm. "Kuzenlerin one tanesi." sabah sabah çıkan enerjik sesine yüzümü buruşturdum. Bu çocuğu amcası doğurmuş olabilir mi acaba?

"Ne istiycen?"

"Sen salak mısın?" sırtımı yatak başlığına yasladım. "Ne diyosun ya sabah sabah?" oflamasıyla gözlerimi devirdim. "Ne sabağı salak. Saat iki ve Ozan sana ulaşam..." kapının sertçe açılmasıyla Gürkan susmuştu.

Kapıya bakınca Ozan derin bir nefes verdi. "Bay bay Gürkan." telefonu kapatıp yanıma koydum. Ozan gelip yatağıma yatınca gülümsedim ve bende yanına uzandım. Elini yanağıma koydu. "Bir şey oldu sandım." hala uykumun olmasından uykulu bir şekilde gülümsedim.

"Duymamışım telefonu." burnumun ucunu sıkıp öptü. "Sorun değil." kafamı göğsüne bastırıp kollarımı beline sardım.

Saçlarıma öpücük kondurup sarilisima karşılık verdi. "Ozan, ben yokken ne yaptın?" saçlarımı hafif hafif okşamaya başladı. "Bilmiyorum. Yaşamıyordum o ara." kendimi tutamayarak Ozan'a daha fazla sarıldım ve ağlamaya başladım.

"Beni niye seviyorsun ki?" elleriyle kafamı kaldırdı ve yüzlerimizin boylarını eşitledi. "Seni sevmemem için bir bahane yok. Olduğun gibisin ve beni seviyorsun."  gözlerimin altını öptü.

"Bana bir çocuk veremeyecek olabilirsin. Ama bu kesin değil Bunu aklından çıkarma. Hem doktor olmaz demedi. Olmama ihtimali var, ama olanlarını gördük dedi. Üzme canını." burnumu çektim ve kafamı olumlu anlamda salladım.

Dudaklarıma yaklaştığında gözlerimi kapattım. Ellerimi boynuna çıkartıp daha çok çektim kendime. "Geç kalıyoruz." ikimiz de nefes nefese kalktık. "Dışarda kahvaltı yaparız" odadan çıktığında giyinmeye başladım.

Mayıs ayında olduğumuzdan havalar ısınmıştı.

Tamam arada soğuyordu ama bence bugün elbise giyebilirim.

Dize kadar olan çiçekli bir elbise giyip saçımı yandan ördüm. Yüzüme yaptığım tek şey yıkamak oldu.

Tamam belki bir de rimel ve parlatıcı.

Telefonumu ve bir miktar parayla cüzdanımı alıp odadan çıktım. Ozan'layken kulaklığa ihtiyaç duymuyordum.

Aşağı indiğimde Ozan önce uzunca süzdü sonra gülümseyerek ayağa kalktı. "İzninizle." annemler gülerek el sallayınca bende gülerek el salladim. Ayakkabılıktan babetlerimi alıp kapı önüne attım. Kapıyı arkamızdan çektik ve ikimiz de ayakkabılarımızı giydik.

El ele arabaya ilerlerken mutluydum ya.

Sanırım fazlaca heyecanlıydım.

"Elbise giymeni beklemezdim." gülerek elini daha çok sıktım. "Gittiğimiz yerde bu çocuk mu bu kıza bakmış demesinler diye." güldü. "En azından fazla kısa değil." gülümsedim.

"Onun dışında benim yanımda sana gözünün ucuyla bakanın gözünü oyarım." elimi bırakıp kolunu omzuma attı.

×××××××××

"Ramazandan sonra olsun." Ozan bana bakıp aynen dercesine kafasını salladı. "Bence de." adam defterden bakaraken Ozan'ın kolunu daha sıkı tuttum.(defterlerle alaka varmı bilmiyorum ne bilim evlenmedim nxbdnz)

Heycandan ölüyordum.

Nerdeyse mutluluktan ağlıycaktım bile!

"Pekala 28 Haziran olur mu?" Ozan ile birbirimize baktık. "Bana olur."

"Bana da." otuzlu yaşının sonlarında olan adam ikimize de gülümsedi. "O zaman şimdiden mutluluklar. Nüfus cüzdanlarını alabilir miyim?" cüzdanımdan,nüfus cüzdanını çıkartıp uzattım.

Adam deftere bir şeyler karaladıktan sonra nüfus cüzdanlarımızı geri verdi.

"Iyi gunleeer." diyip odadan çıktığımız anda Ozan'ın boynuna atılmam bir oldu.

"Evleniyoruz yani!"

"Zaten evli gibi değil miydik?" kulağıma eğildi. "Çocuk yapma işleminden aynı eve kadar. Yani değişen tek şey sürekli aynı evde olucak olmamız." omzumu öptüğünde bende gülerek boynuna öpücük kondurdum.

Saygı çerçevesinde olan her yoruma açığım.

Iyi zamanlar 💕💐